Zeven kleuren angst

Laat ik het netjes houden en het woord dat op het puntje van mijn tong hangt, niet zwart op wit zetten. Ik had het in ieder geval toch wel even flink benauwd. Vandaag gingen we voor de uitslag van de MRI van de lever/buik naar het ziekenhuis. De biopsie van de rechterborst was ik eigenlijk al vergeten.

Mijn hart bonkte, ik voelde een hyperventilatie bui aankomen en probeerde mij te herinneren hoe ik mijn ademhaling ook alweer onder controle moest houden. De zwangerschapsyoga uit 1996 is lang geleden. Wat heb ik daar veel baat bij gehad bij mijn tweede (1998) en derde (2000) bevalling. Beide keren kreeg ik te maken met een gigantische weeën storm. Toen perfectioneerde ik mijn hoge ademhaling. Nu had ik de diepe nodig. Niet te snel en vooral niet teveel zuurstof naar binnenhalen.

Het was extra spannend omdat onze oudste dochter van 16 mee wilde naar het ziekenhuis. Ze is klaar met haar eindexamen en voelde er niets voor om alleen thuis te blijven. Kan ik me iets bij voorstellen. Ze moest al via de telefoon horen dat ik überhaupt weer borstkanker heb. Ik kan niet liegen en om iets heen draaien evenmin. Mijn stem verraadt mijn gevoel.

Toen de mammacare verpleegkundige ons kwam halen, vreesde ik een tweede gesprekspartner te zien. Of dat ze zou vragen of we koffie of thee wilden of iets anders. Niets van dat alles. Er werd een stoel bij getrokken voor Merel en ze begon met de melding dat er goed nieuws was.

Pfffffffffffff, we ademden diep uit, alle drie en Gert-Jan aaide over mijn been, precies zoals mijn moeder dat vroeger kon doen. Vervolgens vertelde de verpleegkundige dat de uitslag van de biopsie helaas nog niet binnen was. Die komt morgen na een uur of 12. Omdat morgen de ingreep moet plaatsvinden voor de schildwachtklier, komt dit niet helemaal gelukkig uit. Die uitslag was wel handig geweest. Maar het is niet anders. De chirurg heeft goedkeuring gegeven om de ingreep door te laten gaan. De uitslag volgt op 5 juni a.s. Ik heb een beetje haast. We hopen 26 juni naar een zekere diploma-uitreiking te kunnen. Al moet ik in een ziekenhuisbed of op brancard met de ambulance. Ik moet en zal er bij zijn.

Dit wordt natuurlijk weer een spannende week. Maar als ik die doorkom op dezelfde manier als de afgelopen periode, dan gaat het lukken. Vanaf het moment dat ik mijn eerste dipje kenbaar maakte op Twitter en Facebook, voel ik mij gedragen. Ik deed een oproep om mij te laten lachen en ik kreeg waar ik om vroeg. Ik werd opgetild door de social media. Ik kreeg bemoedigende woorden, mooie muziek, schattige foto’s en nog schattiger filmpjes toegestuurd. Hele gesprekken volgden, steeds weer ingebed in de maximale 140 karakters. Af en toe de draad kwijtrakend, kwam ik de dieptepunten door. Ik had gewoon plezier.

Inmiddels heeft er zich een kanjer aangeboden. Zij loopt 15 juni a.s. de halve marathon van Maarn. We kennen elkaar nog maar net maar ze draagt deze loop aan mij op. Gewoon, zomaar, omdat ze voelt dat ze dit moet doen. De medaille stuurt ze naar mij (desnoods in het ziekenhuis).