Bekende Brabander

Zijn er hogere machten aan het werk? Door de gebeurtenissen van de afgelopen anderhalve maand lijkt een zorgvuldig uitgestippeld pad zichtbaar te worden. Het lijkt alsof een puzzel in elkaar begint te vallen.

Begin 2012 fantaseerde ik hoe het zou zijn om columns te schrijven voor publicatie. Ik deed een cursus ‘column schrijven’, publiceerde mijn blog via Twitter en Facebook en stilletjes werden mijn stukjes gelezen. Af en toe deelde een lezer een stukje van mij met zijn/haar lezers en dan voelde ik mij vereerd. Sinds de bekendmaking van mijn borstkanker 2.0 schoten de paginaweergaven omhoog. Dit weekend kreeg ik een verzoek om een maandelijkse column te schrijven. Een serie van twaalf stukjes over mijn leven en werk, liefst zo persoonlijk mogelijk. Waarom ze juist mij dit vragen, blijkt het gevolg van mijn gedachte en hoop dat ‘blijven werken (ook al ben ik ziek)’ mij overeind gaat houden tijdens mijn herstel.

Moest ik een tweede keer borstkanker krijgen om ‘columnist te worden’? Of kreeg ik met borstkanker 2.0 gewoon een onbeperkte voorraad aan schrijfvoer? Feit is dat mijn ‘belevenissen’ sinds de ontdekking van de tumor het op mijn blog erg goed doen. Zodra ik een dag of meer niets publiceer, komen de vragen binnen hoe het met me gaat.

Deze week ben ik weer aan het werk gegaan. Gisteren heb ik een dag thuis gewerkt met de laptop met Exact erop. Mijn collega had die afgeleverd. Binnen een half uur kreeg ik de kriebels. Ik wilde het huis uit. Ik voel me niet ziek en ik lijk het vooralsnog ook niet te worden. Waarom dan thuisblijven? De vpn-verbinding werkte niet echt mee en klapte er om de haverklap uit. Ik mailde mijn collega of ik alsjealsjealsjeblieft mocht komen. Ze antwoordde dat niemand had gezegd dat ik niet mocht komen. Graag zelfs! Dat hoef je mij geen twee keer te zeggen en vanochtend trok ik iets na zeven uur in de hal van het gebouw de sleutels uit de sleutelkast.

Er was meer dan genoeg achterstallig werk om de dag door te komen. Regelmatig moest ik mijzelf tot de orde roepen, te vaak kwam er iemand vragen hoe het ging en als ik begin te kletsen, is het einde zoek. De afleiding werkt in feite goed want als ik thuiswerk, zijn er geen onderbrekingen. Thuis achter de laptop ga ik non-stop door. Net zo lang tot ik het genoeg vind. Als ik dan eindelijk op de bank plof, realiseer ik me dat ik hoofdpijn heb en mijn arm pijn doet. Dan herinner ik mij ook dat mij vorige week is verteld dat ik mijn arm moet ontzien gedurende een week of vier vanwege de geplaatste port-a-cath. Oh ja, dat is nóg drie weken vanaf nu. Op het werk zijn er dus wel onderbrekingen. Een praatje hier en daar, het toilet is een halve gang verderop en ook de watertank is net zo ver weg. Dus beweging komt er gratis bij.

Uiteindelijk kreeg ik mijn werk af. Misschien was de chemo toch geen ranja … ik lijk er een stukje socialer van de worden. Minstens zo bevredigend, is het feit dat er met mijn concentratie ook nog geen problemen zijn.

Nu alles vooralsnog zo voorspoedig verloopt, bekruipt mij een angstig voorgevoel. Niet zo zeer mijn onderbuik. Gelukkig niet, als mijn onderbuik begint te zeuren, dan slaat een voorgevoel zo om in paniek. Mijn kriebelhoestje is ‘terug van amper weggeweest’ en mijn ‘gekneusde rib’ met geïrriteerde spieren er om heen laten af en toe van zich horen, zeg maar voelen.

Het gevoel dat mij bekruipt, is er een van achterdocht. Ik geloof niet in toeval. Ik heb geen ‘waarom heb ik borstkanker’ vraag. Dat is gewoon zo, of toch niet? Ik had een nieuwe kans van 1 op 8. Ik vraag me af of mijn late diagnose ADHD, de burn-out ’s en het (bijna wanhopige) gevecht om mijn leven en werk op de rit te krijgen een bedoeling hadden. Ik ben sterk uit het gevecht gekomen. Nooit gedacht dat ik zo sterk was.

Vooralsnog voel ik geen haarscheurtje in die kracht. Eventuele haaruitval zal een ultieme test zijn, maar verder … kom maar op. Die overmoed maakt me bang. Waarom ben ik zó sterk geworden? Is die overdaad aan kracht ergens voor nodig? Gaat er nog meer komen? Bungelt er nog een Zwaard van Damocles op een plek waar ik nog helemaal geen weet van heb?

Al die vragen zijn een extra reden om te blijven werken. Als ik teveel tijd heb, ga ik teveel nadenken. Het bezorgt me zinloze vraagstukken waar geen antwoord op zijn, behalve als ik een sprongetje in de tijd kan doen. Wat gaat de tijd brengen? Wordt het genezing of komen er extra hindernissen? Na zoveel tropenjaren blijft het moeilijk te geloven dat er mooie tijden op komst zijn.

Afgezien van het feit dat ik aan het begin sta van een zwaar traject, gebeuren er veel mooie dingen. Via Twitter en Facebook leer ik bijzondere mensen kennen. Allemaal hebben ze hun eigen bijzondere verhaal. Ik word geprezen om mijn schrijfkunst. Mensen noemen mij dapper. Ben ik dat? Het gaat vanzelf. Mijn kansen lijken zoveel beter dan die van vele anderen. Ik ben in staat mijn verhaal te verwoorden en te delen. Is dat dan toch de reden?

Behalve voor een column ben ik gevraagd voor een interview in het periodieke krantje van het ziekenhuis. Het is ook nog de bedoeling dat er een foto wordt gemaakt. Wat mij betreft liefst met mijn eigen haar. Dat moet lukken. Vandaag kreeg ik een mailtje of a.s. maandag een geschikte dag is, of de fotograaf dan langs mag komen. De oplage werd erbij genoemd. Lieve help, mag ik een make-over? Of mag oudste dochter de boel eerst photoshoppen? Mijn foto komt op de voorpagina met een oplage van 300.000. Nog even en ik ben een BB’er. Dan komt een pruik toch nog van pas. Dan moet ik incognito over straat.