Geen bijwerkingen chemo - Onwerkelijk "ziek-zijn"

Zonder bijwerkingen van de chemo te ervaren, blijft het gevoel van onwerkelijkheid overheersen. Honderd procent ziek gemeld door werkgever en eigenlijk loop ik nu thuis een beetje te lanterfanten. Zelfs de kinderen leggen mij in de watten als ze thuis zijn. Want mama heeft chemo in haar lijf.

Merel sms’te vanuit Parijs of ik me érg ziek voelde. Ik reageerde met “Nee, helemaal niet. Ik voel me prima. ’s Morgens kom ik een beetje langzaam op gang, maar dat is het wel. Komt vooral door niet zo lekker liggen met pijnlijke rib en napijn van de port a cath”.

Diezelfde pijn is overigens ook weer niet echt noemenswaardig, zolang ik maar niets geks doe. Wat stelt die pijn voor als je weet hoe een zware hernia voelt en in de jaren daarna nog eens drie kinderen hebt gebaard zonder ruggenprik.

Morgen komt mijn collegaatje. Ze brengt werk mee. Ik hoop op hoge stapels. Mappen, papieren en vooral een laptop met Exact erop en bijbehorende internetverbinding naar de server van het werk. Deze ‘vakantie’ heeft alweer lang genoeg geduurd. Zo krijg ik een achterstand in mijn werk. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat ‘aan de gang blijven’ de beste remedie is. Op die manier wil ik de neerwaartse spiraal voorkomen waarin ik in 2002 terechtkwam. De moeite die ik in de jaren daarna had om er weer uit te komen, was enorm. Ik wil die in deze ronde, als het even kan, voorkomen of slinks ontwijken.

Nu ik eindelijk in het juiste ritme zit, wil ik daar zoveel mogelijk in blijven. Natuurlijk realiseer ik mij dat ik me heel anders kan gaan voelen. Mijn werkgever en collega’s weten dat ook. We houden er rekening mee, maar kunnen het in ieder geval proberen.

Zojuist zijn we voor de wondcontrole naar het ziekenhuis geweest. Voor de gelegenheid mochten we in Veldhoven naar de dagbehandeling van de oncologie. Dat scheelde een ritje naar Eindhoven. Ook niet ver weg, maar dit is amper vijf minuten met de auto. De littekens zagen er netjes uit en aan mijn vermoedelijk gekneusde rib kon de verpleegster niets vreemds ontdekken. Het zou inderdaad maar zo gekneusd kunnen zijn als je een maand hebt lopen blaffen. Ze zou het noteren in mijn dossier en aangeven dat ze niets bijzonders kon ontdekken.

Toen de verpleegster klaar was, verklaarde ik dat het altijd wel zo makkelijk mocht gaan. Ik gaf daarbij aan dat ik daar zeker niet op hoefde te hopen. Ze vroeg wanneer ik met de chemo ging beginnen … Blijkbaar zie ik er ook voor de buitenwereld nog net zo doodgewoon uit als voor mijzelf. Ze leek een tikkeltje verbaasd en dat ben ik ook nog steeds. Ik ben een paar littekens rijker , heb een verborgen kastje om gif tot mij te nemen en inmiddels ranja in mijn bloed.

Dan nu maar een paracetamol voor de gekneusde rib, alhoewel, zo erg is het ook weer niet. 

Wat wel erg is als Gert-Jan morgen geen cadeautje voor me heeft. Dan zijn we 17 jaar getrouwd. Wie stuurt hem op tijd naar de winkel? Ikzelf? Maar wat voor cadeautje zou ik willen! Dat is vast niet te koop. Dit jaar staat mijn wens in de sterren geschreven.