Feilloos instinct schreeuwt NEE!

Mijn buik is voorlopig goedgekeurd voor een reconstructie van de nog te amputeren borst. Om daar helemaal zeker van te zijn, zou er nog allerlei onderzoek moeten worden gedaan. Zelfs dan zou het nog steeds fout kunnen gaan maar eigenlijk maak ik me daar geen zorgen over. Er is een veel groter probleem dan dit voorbehoud. De wachtlijst voor een primaire reconstructie bij amputatie is negen maanden. Zoveel tijd heeft mijn graad 3 tumor niet. Die heeft honger en zoekt uitbreiding.

Die primaire reconstructie blijken ze voornamelijk uit te voeren bij de dames die uit voorzorg afscheid van hun borsten willen nemen omdat ze het borstkankergen bij zich dragen. We hebben het over de dappere Angelina Jolie’s. Er blijken er nogal wat op de lijst voor mij te staan, zonder kanker, maar ze staan er wel. Daar sta ik dan met mijn graad 3 monster. De door mij gewenste ingreep duurt zes tot twaalf uur en er is een operatieteam van wel twintig man/vrouw nodig. Niet zomaar even in te plannen dus. De alternatieven waar ik nu uit moet kiezen, druisen volledig in tegen mijn instinct en gevoel. De zeldzame keren dat ik in mijn leven mijn voorgevoel negeerde en de tegengestelde richting nam, hebben geen van allen goed uitgepakt.

De twee keer dat ik mijn feilloze instinct wel volgde, hebben mij het leven gered. Rond 1984/5 was ik slechts een paar tellen te laat voor een instortend trappenhuis op het werk. Ik had net iets te lang staan kletsen. In 2006 ging ik met de auto net op tijd naar de rechter rijbaan. Opdracht van mijn gevoel. Een seconde later werd een auto op de andere rijbaan over de middenberm gelanceerd en botste frontaal op de wagen voor mij. Daar had ik horen te rijden.

Ook nu schreeuwt mijn voorgevoel het uit. Wat moet ik doen?  Voor mij geen siliconen en evenmin een expander als tijdelijke opvulling. Zonder borst wakker worden na een amputatie is al evenmin een optie. Alle drie zullen ze zorgen voor een psychisch drama dat zijn weerga niet kent. Mijn grens voor psychisch drama is bereikt. Dat zegt mijn onderbuikgevoel. Diezelfde onderbuik die klaar staat om weefsel te doneren. Spannen mijn gevoel en onderbuik samen? Misschien wel maar het verandert niets aan het probleem. De tumor moet er uit. Over negen maanden is het te laat.

Mijn ADHD is bekend. Verder is het voor velen geen geheim dat ik ongelooflijk eigenwijs en koppig kan zijn. Maar door mijn ADHD heb ik een gebrek. Dat gebrek is dat ik absoluut geen keuzes kan maken tenzij mijn gevoel zegt dat iets goed is. Liefst laat ik anderen voor mij kiezen. Ik ga al onderuit bij de kleur van een paar schoenen. Vroeger kwam ik regelmatig met identieke paren thuis die slechts in kleur van elkaar verschilden. Het leverde mij een niet zo fantastisch banksaldo op, overvolle kast met schoenen en de bijnaam “Imelda Marcos”. Ik betwist overigens dat het zó erg was. Ik had voldoende aan één inbouwkast.

Vergelijk mijn dilemma maar met iemand die blind is. Die persoon kan geen enkel onderscheid maken tussen licht en donker. Diezelfde persoon kan weliswaar de warmte van de zon op zijn of haar gezicht voelen, maar heeft geen flauw benul hoe die zon er uit ziet, laat staan welke kleur die zon heeft volgens mensen die een ‘normaal’ gezichtsvermogen hebben. Diezelfde persoon moet opeens vertellen welke kleur zijn lievelingskleur is: zeg maar “geel, rood en groen”. Het kiezen van een kleur is op zich geen drama. Wat maakt het uit? Geen donder, die persoon hoeft die kleur toch niet zelf te zien.

Maar ik moet verder met de keuze die ik moet maken. Ik moet nu mijn onderbuik gevoel negeren terwijl het harder schreeuwt dan mijn tinnitus.

Mijn onderbuik zegt “borst besparend opereren, geen chemo, wel herceptin en hormonen en dan volgend jaar amputeren en reconstrueren". Lekker in de vakantie en verder geen al te lange uitval van werk. Dan worden er meerdere doelen gediend. 

Morgen krijg ik de uitslag van de poortwachtersklier. Als die sporen van de tumorcellen vertoont … daar denk ik nog even niet over na. Voorlopig hoop ik maar dat die schoon is.

Dan rest mij de schone taak de chirurg van mijn voorstel te overtuigen. In de tussentijd wacht ik op een seintje van boven. Eén keer heb ik mijn overleden moeder om hulp geschreeuwd en de hulp kwam vijf minuten later. Als er ooit een moment komt dat het weer nodig is, dan is dat nu.