 |
| klaar voor de chemo en vooral de hoofdhuidkoeling |
Dat ik een tweede keer borstkanker heb, maakt dus in mijn
geval geen verschil op de genezingskans van nu. De tumor uit 2002 en die van nu
in 2013 hebben maar twee overeenkomsten. De enige factor die hen verbindt, is
mijn linkerborst. De tumoren zijn van totaal verschillende aard waardoor 2.0
geen recidief van 1.0 kan worden genoemd.
Wat koop ik daarvoor? Juist, helemaal niets. Ik heb gewoon
opnieuw borstkanker. En als ik hier over een jaar of tien of vijftien van
genezen zou worden verklaard (door wie dan ook), is het altijd mogelijk dat ik
opnieuw borstkanker krijg. Dan zou het maar zo een 3.0 kunnen zijn en dan
bijvoorbeeld toch weer in de uitvoering van 1.0 of een totaal nieuw type dat
nog niet eerder is gezien. Niet als uitzaaiing of overblijfsel uit 2002 maar
echt spiksplinternieuw.
Er zijn geen garanties in het leven. Maar dat gegeven maakt
het ook wel weer lastig om in bepaalde situaties de juiste beslissing te nemen.
Maakt die chemo echt wat uit? Als ik daar naar vraag, zeggen ze natuurlijk van
wel. Ze willen voorkomen dat het terug kan komen. Dat deden ze in 2002 met een
borstbesparende operatie en een serie van 28 bestralingen. Die garantie bleek
onlangs een ernstig mankement te hebben. Ik bleek buiten de garantiebepalingen te
vallen en voilà. Borstkanker 2.0 trok aan de bel.
Eerlijk gezegd heb ik er een hard hoofd in dat mijn leven
ooit ‘normaal’ zal worden. Zonder extremen, gewoon kabbelend en ‘going with the
flow’.
Maar ik realiseer me dat ik geen keuze heb. De momenten waar
ik mijn keuze opeiste, zijn naar tevredenheid gemaakt. Allereerst de volgorde
van behandeling: amputatie zonder directe reconstructie vanuit eigen weefsel. Verder
mag ik een wanhopige poging doen om mijn volle haarbos te redden via hoofdhuidkoeling.
Mocht dit toch niet lukken dan ligt plan B voor mij klaar.
Een tip van mijn schoonzusje bracht mij in contact met de Stichting Puik voor
Elkaar. Deze stichting helpt vrouwen aan een pruik als financiën een probleem
zijn. Een email met het verhaal over mijn situatie en mijn uitzonderlijke volle
bos deden de rest.
Gisteren heb ik met goedkeuring van beide dochters de pruik
gekozen die mij het beste staat. Met een fikse bijdrage van de ‘Stichting Puik
voor Elkaar’ en een haalbare eigen bijdrage heb ik straks een bos echt haar. Niet
zo dik als mijn eigen bos, maar ik heb er vrede mee. Mijn onderbuikgevoel
spreekt hier mee. Als ik een pruik net zo vol zou laten knopen als mijn eigen
bos zou ik daarmee de prijs opdrijven. Dan draait mijn moeder zich om in haar
graf. Het moge duidelijk zijn dat dit onder geen enkel beding mag gebeuren. Zij
is mijn beschermengel en dat wil ik zo houden.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten