Chemo 1 - Chemisch gevaar een feit

Sinds vanmiddag is het feit. Ik ben een chemisch wapen, althans in ieder geval voor insecten, die overleven het vast niet als ze van mijn bloed proeven.

Vanochtend vroeg zette ik onze oudste dochter, Merel, af bij school en zwaaide haar uit i.v.m. een driedaags schoolreisje naar Parijs. Tijdens het uitzwaaien, maakte ik nader kennis met een ‘twitter-relatie’ die de moeder van een voormalige klasgenoot van Merel bleek te zijn. Daar kwamen we vorige week per toeval achter. Cintha is behalve moeder van voormalig klasgenoot van Merel, binnen het MMC de persoon die spontaan aanbood mijn blog te plaatsen op de Facebook pagina. Daarna ging mijn blog-teller op hol. Een kleine wereld, dat is duidelijk.

Vervolgens ging ik naar huis om dochter 2 naar school te brengen. Ik had beloofd voor ‘mama-taxi’ te spelen. We zijn niet kinderachtig met regen, maar het onweerde en dat vind ik maar niks. Kort daarvoor had ik Merel al vanuit de auto, onderweg naar school, Gert-Jan wakker laten bellen. Volgens buienalarm was er een hoeveelheid regen in aantocht die leek op een situatie die ik vorig jaar met de kinderen in onze bijkeuken meemaakte. Maar dan in het kwadraat. Volgens buienalarm was er een wolkbreuk in aantocht met een maximum van 45,3 mm in heel korte tijd. 

Ik belde met het dringende verzoek om de afvoer van de wasmachine en vaatwasser hermetisch af te sluiten. Ik wilde vandaag vooral geen Pastorale-van-Beethoven-in-de-bijkeuken meemaken.

Marieke,  had slechts één proefwerk te maken en zou naar huis lopen. Tegen die tijd zouden de buien overgetrokken zijn. Kort voor wij naar het ziekenhuis vertrokken kwam Marieke thuis, zoals verwacht geheel droog.

Zoonlief, Martijn, had ik ziek moeten melden voor de sportdag. Deze melding bleek volgens een WhatsApp berichtje van een klasgenoot  in twijfel getrokken te worden door wiskunde-docente. Ze doet maar. Zoon behoort met gemak tot de 10 meest fanatieke sporters van de gehele scholengemeenschap. Hij haalt tienen voor de 400 en 60 meter en ook op de 8 km. Sportdagen zijn helemaal zijn ding. Vandaag echter niet. Gisteravond had hij een ongelukje. Barbecue met de klas in een enorme achtertuin in Steensel. Meer dan voldoende ruimte om te voetballen, met doel inbegrepen. Door onverklaarbare redenen viel het doel om, precies langs zijn achterbeen. Hij werd kreupel afgeleverd. Een sportdag zat er niet in.

In de tussentijd ging de telefoon en had ik (aangekondigd door moeder van vriendje) de politie Veldhoven aan de telefoon over een strakke noch slimme actie van de jongens. De agente vroeg vriendelijk of ze gelegen belde. Ik antwoordde “eigenlijk niet, moet over een uur in het ziekenhuis zijn voor eerste chemo-shot”. Daarvan bleek ze al op de hoogte te zijn gesteld. Mooi, dat scheelde. Over de inhoud ga ik maar niet uitweiden. Het was een domme actie en ze belt morgen nog terug over wat er wel/niet gaat gebeuren. Nu ben ik natuurlijk opgegroeid met twee broers boven mij waarbij mijn moeder ook wel eens bijvoorbeeld ‘meneer Pastoor’ aan de voordeur trof met het verzoek haar jongens wat beter in de gaten te houden. Jongens blijven jongens en regels zijn aangescherpt.

Feit is dat ik een heel wat betere straf kan bedenken voor de jongeman dan wanneer hij ‘papiertjes zou moeten oprapen’. Zoiets zal hem echt geen seconde boeien. Ik ken mijn Pappenheimer. De actie kost hem een tennistoernooi met bijbehorende (te winnen) ranglijstpunten … (scheelt mooi in de portemonnee en het effect bij hem is maximaal).

In het ziekenhuis aangekomen, mocht ik mij melden bij de dagbehandeling oncologie in het borstcentrum van het MMC Eindhoven. Ik mocht nog even wachten op mijn beurt en werd toen door de verpleegkundige opgehaald. Zij zou assisteren bij de plaatsing van de port a cath. Uiteindelijk toch een ‘powerPAC’. Dat is mooi want ook contrastvloeistof kan dan onder hoge druk worden ingespoten. Gisteren had ik na het verwijderen van het infuus bij de ct-scan een fikse nabloeding. Er was twee keer in hetzelfde bloedvat geprikt voordat het infuus goed zat. De hoge temperatuur had mijn bloed behoorlijk verdund. Naast deze mogelijkheden kan er nu ook – indien noodzakelijk – bloed worden afgetapt vanuit datzelfde ‘kraantje’. Ik twijfel er niet aan dat mijn rechterarm binnenkort de bloedvaten op slot draait. Lang leve de powerPAC!

De ingreep duurde langer dan gepland. Het gezochte bloedvat speelde verstoppertje met de chirurg. Terwijl hij vele malen extra verdoving moest toedienen, hield ik de chirurg en verpleegkundige vermaakte ik hen met non-stop gebabbel. Ondanks de braaf ingenomen Concerta was ik maximaal op dreef. Ik was hyper en praatte non-stop. Alleen toen tussendoor een bellende huisarts moest worden afgewimpeld, was ik even ‘netjes’ stil. Als je dan een chirurgische ingreep tot een succesvol einde weet te brengen … petje af voor de chirurg!

De meest bizarre gebeurtenissen uit mijn leven heb ik er allemaal uit gegooid. Al mijn bizarre ongelukjes door de jaren heen hebben de revue gepasseerd. Volgende keer misschien toch mijn mond af laten plakken. Ik werd echter overladen met complimenten dat ik ondanks alles zo perfect stil was blijven liggen. Tja, ik heb dan adhd, maar het hyper-actieve-gedrag komt bij mij vooral op de verbale manier tot uiting.

Bij terugkeer op de dagbehandeling oncologie vertelde de verpleging dat ze net wilden gaan bellen waar ik bleef. Ik was aan de beurt. Het was inmiddels 12.45 uur. De tijd was gevlogen, ook voor mij met twee littekens erbij. Eén volledig uit het zicht, de tweede (bloedvat bedankt voor verstoppertje spelen!) mogelijk wat zichtbaarder omdat de chirurg het bloedvat op en andere locatie wist te vinden.

Voorlopig ben ik nog roze van het ontsmettingsmiddel.

Voordat met de chemo werd gestart via de splinternieuwe ‘prik-poort’ moest de juiste maat van de coldcap worden bepaald. Wat een verrassing. Het werd de grootste maat. Vooraf ging ik nog even met mijn hoofd onder kraan om de haarbos zo plat mogelijk te maken. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Dit had overigens wel tot gevolg dat na afloop mijn haar onder de ijspegels zat.

Na een half uur voor-koelen werd de chemo-kraan aangezet. Dat was spannend. Ik had geen enkel idee wat ik daarbij zou voelen. Ik wist wel dat er mensen zijn die acute allergische reacties krijgen. Maar daar ging ik niet van uit. Ik heb nooit last van bijwerkingen. Hooguit pijnstilling die korter werkt dan bedoeld. Dat zal wel weer te maken hebben met mijn adhd. Terwijl ik via mijn ‘tablet’ foto’s bekeek van vorig jaar toen ik met mijn broer in Milaan was, wenste ik terug te reizen in de tijd. Bucketlist en Shopaholic-goes-milan.

Als koukleum was ik er op voorbereid dat ik de koeling op mijn hoofd heel slecht zou verdragen. Als het maar een beetje koud wordt, trek ik al een muts over mijn haarbos. Maar wonder boven wonder was het een eitje. 

Even voor-koelen en dan chemo 1

IJspegels in mijn haar, moet kunnen bij mini hittegolf

Ik zat voor het raam, de zon draaide langs mij heen (net als op het werk – aan de overkant van de weg). Net als na mijn voet-operatie, had ik uitzicht op mijn werk. Achter de bomen zaten mijn collega’s van @WOWSTP verstopt. In gedachten heb ik gezwaaid en gedacht ‘waar blijven jullie met de ijsjes’. Maar ja, op zo’n afdeling loop je niet zomaar even binnen. Dus geen ‘no hard feelings’ hoor, lieve collega’s.

We zijn al een paar uur thuis. Ik zag een beetje bleek (volgens Gert-Jan valt dat wel mee) maar momenteel komt mijn kleur terug, heb het een beetje warm en mijn temperatuur is wat hoger dan normaal. Maar ja, het is nog altijd 26 graden buiten (met de deuren wijd open ook binnenshuis). De overgang van -5 graden naar de huidige buitentemperatuur is wat veel van het goede. Ik heb wat buikpijn maar daar geef ik mijn maandelijkse periode de schuld van.

Bij het afdoen van de cold-cap zag ik er niet uit met de ijspegels op mijn hoofd. Maar inmiddels zit het alsof ik net uit de kappersstoel kom. Niks aan gedaan, gewoon laten drogen, dat is mijn haarbos. Als ik toch eens een paar weken vooruit mocht kijken, even spieken in de nabije toekomst. Zou de koeling helpen? Aangezien het haar nooit (zijn er uitzonderingen) binnen een week gaat uitvallen, hoop ik voorlopig vooral dat ik me lekker blijf voelen en geen last zal krijgen van bijwerkingen. Komen ze wel, dan schrijf ik ze van me af.