Psychisch gevaar

Door alles wat er tot nu toe is gebeurd, weet ik wat er gaat gebeuren. De uitkomst lijkt al vast te staan. Siliconen en expanders zijn voor mij uitgesloten. Mijn onderbuik zegt gevoelsmatig NEE. Een amputatie zonder directe reconstructie ga ik psychisch niet doorstaan.

Als ik wacht op de reconstructie dan ben ik over negen maanden te laat. Dan zijn de uitzaaiingen alom vertegenwoordigd. Een amputatie zonder de reconstructie en losse protheses drijven mij over de grens. Dat is geen dreigement, dat weet ik. Wederom mijn onderbuik gevoel. Ik heb iets te vaak in een depressie gezeten en ken mijzelf inmiddels veel te goed. Ik ken de signalen.

In beide gevallen gaat het dus fout. De keuze lijkt te liggen tussen uitzaaiingen of depressie. Geen pilletje of psychiater, geen psycholoog en ook mijn GGzE traject gaat mij hierbij niet redden. Ik weet hoe ik ben met pilletjes en depressies. Niemand gaat mij bereiken.

Chemo en daardoor mijn haar verliezen is al een piekmoment waar ik mijn hart voor vast hou. Wakker worden zonder borst …   laten we het daar maar niet over hebben.

Gewichtstoename, gruwelijk, bovendien geen geld voor een nieuwe garderobe.

Gierend de overgang in. Mijn menstruatie zal ik niet missen, maar de bijwerkingen. Opdrogende slijmvliezen, verheug ik me enorm op. Mijn rechteroog is zo droog als de Sahara. Als ook die slijmvliezen het begeven, ben ik aan een oog bijzonder slechtziend. Niet te corrigeren met brilglazen. Dan hebben we het nog helemaal niet over andere slijmvliezen en de gevolgen voor de relatie met mijn man gehad.

Stemmingswisselingen die opkomen als gevolg van de hormonen die ik moet gaan nemen, kunnen de druppel zijn. Ik ben mijn hele leven al de speelbal van mijn eigen stemming. Heen en weer, vaker omlaag dan omhoog. Ze waren onder controle. Het leven lachte mij toe, maar het ijs lijkt te dun. Nog even en ik zak er doorheen.

Als ik dan ook nog door de chemo te ziek en te zwak ben om mijn werk te blijven doen en ik thuis naar de muren mag staren … dan weet ik hoe laat het is.

Als ik door diezelfde chemo te veel aan conditie en gezondheid verlies en daarna nog eens een reconstructieve operatie moet ondergaan, zal ik bovendien niet snel genoeg hersteld zijn. Dan ga ik zonder enig probleem over de grens van het tweede jaar ziekteverzuim. Ik heb immers al 15 maanden achter mij liggen. Dan ben ik mijn baan kwijt, mijn inkomen daalt verder en een andere baan vinden, is uitgesloten. Twee keer borstkanker, dubbele burnout tussendoor met langdurig verzuim op het cv magen mij voor de werkgeverswereld een ‘persona non grata’.