Chemisch-wapen-in-wording telt af

De titel liegt er niet om maar klopt in feite wel. Ik heb gelezen hoe jonge poesjes overleden nadat ze veelvuldig aan de huid van een chemo-patiënt hadden gelikt. Zou de chemo zelfs door je huid over te dragen zijn? Als mensen onder elkaar zal dat gelukkig zo’n vaart niet lopen, onze Boxer van 30 kg zal een likje ook wel doorstaan, maar de insecten moeten zeker oppassen.

 

Maandag 17 juni a.s. mag ik een paar buisjes bloed laten aftappen. Deze zijn nodig om de bloedwaarden te volgen als de chemo met mijn lichaam in gevecht is gegaan.

 

Dinsdag volgt er een CT-scan. Deze heeft niets met de chemo te maken maar met het gesprek dat we gisteren hadden met de plastisch chirurg. Zij heeft ons haarfijn uitgelegd wat er gaat gebeuren over een week of 28. Dan is het inmiddels halverwege januari 2014 en zijn – naar ik hoop – de chemokuren achter de rug. Als ik daarvan ben hersteld volgt alsnog de amputatie en reconstructie van de linkerborst volgens de DIEP-methode vanuit mijn buikweefsel.

 

De CT-scan moet uitwijzen of op het eerste ‘gezicht’ de doorbloeding in mijn buik goed is. Er moeten bruikbare bloedvaten zijn van wel een ‘haar’ dik. Als de bedoelde aderen/bloedvaten net zo dik zijn als mijn haren, dan komt dat vast wel goed. Ook voor deze scan moest bloed worden afgenomen. Dat is gisteren al gebeurd. Een paar buisjes voor het goede doel dus.

 

Woensdag 19 juni moet ik mij om 11.15 uur melden voor de plaatsing van de port-a-cath zodat ik veelvuldig geprikt kan worden zonder dat ik ‘fout-prikkers’ terug naar de prik-les hoef te sturen.

Vervolgens worden de voorbereidingen getroffen voor de geplande hoofdhuidkoeling die hopelijk gaat voorkomen dat ik mijn haren verlies. 

Mocht dit onverhoopt niet blijken te werken of niet voldoende dan is er sinds vandaag nog altijd hoop. Ik hoef niet nu al naar een kort koppie omdat een pruik van synthetisch haar in een lange uitvoering erg slijtage gevoelig is. Er blijkt een stichting die vrouwen helpt waar de ziektekostenverzekering ophoudt. Deze stichting heet Puik voor Elkaar. Onder de noemer ‘puike pruik’ helpen ze vrouwen aan een pruik als hun budget door allerlei omstandigheden niet toereikend is.

 

Ik werd getipt om contact met hen op te nemen. Ik twijfelde. Zou ik wel aan de voorwaarden voldoen? ‘Baat het niet, dan schaadt het zeker niet’, bedacht ik en ik stuurde een aanvraag. Vandaag werd ik gebeld door een medewerkster van de stichting. Ze heeft vier pogingen moeten ondernemen om mij te bereiken. Mijn gsm had stiekem verbinding gezocht met mijn headset die in mijn tas zat verborgen. Na de derde stille verbinding, ging er bij mij een lampje branden …

 

Vanmiddag heb ik weer een afspraak bij dezelfde haarspecialist als waar ik afgelopen woensdag was met Gert-Jan. Ze werken samen met een paar haarspecialisten in het land. Echt maar een vijftal. Dat kan geen toeval zijn dat ik al gekozen had voor een van die vijf. De haarspecialist had al contact gehad met de dame die mij had gebeld. De haarspecialist vertelde dat zijn zus had verteld over mijn uitzonderlijke dikke haarbos. We gaan vanmiddag samen op zoek naar de mogelijkheden.

 

Na dit alles ga ik aftellen naar woensdag 13.15 uur. Dan dringt de chemo mijn lichaam binnen. Hoe zal dat voelen? Merk je direct dat er in feite puur gif  door je aderen stroomt? Zal ik er ziek van worden of valt het wel mee? Ik ben nauwelijks bekend met misselijkheid en braken. Mijn zwangerschappen meegeteld, kan ik me slechts twee keer herinneren dat ik heb overgegeven. Eén keer was buikgriep, een paar jaar geleden, die was heftig. De eerste keer dat ik mij kan herinneren was rond 1990 na een onacceptabele serie vreetbuien waarna ik hoopte te kunnen braken. Dat hielp weinig. Mijn drie zwangerschappen doorliep ik maag-technisch fluitend. Mijn problemen lagen op een ander vlak. Zoals Gert-Jan indertijd verwoordde: “ik had een humeur van negen maanden ongesteld zijn”.

 

Daarmee kunnen we vaststellen dat er aan dit gehele proces één voordeel zit. De overgang komt eraan. Geen menstruaties meer voor mij. Maar zal ik in die overgangsperiode net zo’n “Indiaan op Oorlogspad” worden als dat ik veelvuldig was als de menstruatie zich aandiende … Dan kan ik alleen maar iedereen adviseren, zich héél snel uit te voeten te maken. Misschien is het verstandig een indianenpruik erbij te nemen voor die momenten? Dan ziet iedereen meteen hoe laat het is.

 

Eigenlijk moet ik uitgaan van het ergste, dan kan het alleen maar meevallen. Maar ik hoop zó hard dat het meevalt. Dat mijn haren muurvast zitten en zich niet laten afstoten. Dat ik me niet ziek zal voelen. Dat ik gewoon een mazzelkont ben die lekker door kan werken en mede daardoor overeind kan blijven.

De tijd zal het leren en ik kan niet anders dan geduldig afwachten en hopen.