Geen primaire reconstructie? Dan geen amputatie!

Het weekend moet worden afgeschaft als je moet wachten op spannende uitslagen. Al die vrije tijd om na te denken en te piekeren is dodelijk. Althans in mijn geval. Geen idee hoe anderen daar mee omgaan. Natuurlijk kan ik de berg vuile was gaan weg werken. Vuile was genoeg met vijf personen waarvan drie pubers. Maar ik heb er geen zin in. Er speelt maar één gedachte door mijn hoofd en die is allesbepalend.

De grootste beer op mijn weg is de eventuele onmogelijkheid van een primaire reconstructie via de DIEP methode vanuit mijn buik. In de ideale situatie gebeurt dit direct na de amputatie en heb ik bij het ontwaken uit de narcose geen confrontatie met een situatie waar ik niet eens over wil nadenken.

Ik heb mijn grenzen. Zo weet ik nu al, zonder enige uitleg of positieve ophemeling dat ik pertinent geen siliconen borst wil. Ook een opblaasbaar exemplaar met zoutoplossing of wat dan ook is voor mij onbespreekbaar. Het idee alleen al.

In mijn mond heb ik wat kronen, daar blijft het bij aan namaak. Mijn rechter voortand was de eerste. Toen ik een jaar of acht was en net mijn voortanden had gewisseld, stond ik bij een vriendinnetje in de tuin voor de schommel. Zij zat er op en zwaaide met flinke vaart met haar voeten richting mijn mond. De rechter tand zat los. Na een bezoek aan de tandarts en een paar weken dieetadviezen op te hebben gevolgd, waaronder niet bijten in harde appels, zat de tand weer vast. Maar in de jaren die volgden, werd deze tand donkerder van kleur. Het moment brak aan dat ik mijn mond niet meer open deed voor foto’s. Mijn tanden bleven verborgen. Toen ik zestien was, kreeg ik een kroon. Ik was zo gelukkig. Ik stond stralend op de foto’s. Bovendien met een paar contactlenzen en korter geknipt haar “à la Kim Wilde”. Ik voelde mij een vamp.

Deze kroon hield het een jaar of 25. Toen brokkelde de achterkant af. Er kwam een nieuwe. Dit gebeurde rond carnavalstijd en ik kwam thuis met een noodkroon. Voor de grap trok ik hem er uit voor de kinderen en hun vriendinnetjes. “Zo hoef ik me niet meer te verkleden, ik ben al een heks”, verkondigde ik toen ik mijn grijze stompje toonde.

Maar sindsdien heb ik af en toe nachtmerries hoe de kroon loslaat en ik met een grijs heksenstompje door het leven moet. Als ik dat al heb van een kroon, wat gebeurt er dan bij een losse (plak) prothese die niet alleen in dromenland maar ook in het echt tevoorschijn kan komen.

Ook heb ik geen vertrouwen in inwendige protheses. Wat gebeurt daarmee als ik net als zes weken na mijn reconstructie (lift) in 2005 de honden ga uitlaten? Toen liep ik met twee aangelijnde honden de tuin in, bedacht me dat ik een zonnebril nodig had en draaide me om. Met de honden liep ik terug naar binnen en stapte vanuit de bijkeuken het drempeltje van de keuken over. Ik bleek haken met mijn instapslipper en viel plat voorover. Armen bleven naar achteren waar ik de honden vast had. Terwijl ik viel dacht ik “mijn borsten klappen uit elkaar”. Zes weken na de operatie gebeurde dat gelukkig niet. Ik was bont en blauw, vooral mijn knie die op de metalen drempel terecht kwam moest het ontgelden. Maar voor mij geen potentieel lekkende siliconen of zoutoplossing. Dat staat vast.

Door alle tijd die ik nu beschikbaar heb, heb ik zelfs al geroepen “geen primaire reconstructie? Dan ook geen amputatie! Dan maar borst-besparend. Ze regelen het maar. Ik geef gewoon geen toestemming”.

Ik moet in het ziekenhuis eerst maar eens vast laten leggen dat ze mij vooral geen andere dan positieve informatie geven voordat het tegendeel bewezen is. Er zullen vast mensen zijn die boos worden als iets niet blijkt te kunnen wat eerst als optie werd gegeven. Die niet om kunnen gaan met een onverwacht slechte uitslag terwijl een positieve was voorgehouden. Misschien halen ze er dan wel een advocaat bij of zo. Maar ik kan het niet in die volgorde. Ik word helemaal gek van mezelf.  Er komen zoveel beren op de weg. Ik krijg nog net geen paniekaanval van wat er gaat gebeuren als de primaire reconstructie niet mogelijk is door welke reden dan ook.

Dan is er een groot probleem. Ik ga niet een half jaar met een losse prothese lopen, inwendig ook niet. Dat heb ik net verteld. Maar het heeft verstrekkender gevolgen. Ik had al moeite met mijn uiterlijk voor mijn reconstructie in 2004. Ik kon er binnen mijn relatie moeilijk mee omgaan. Nu is het goed. De hersteloperatie heeft veel goed gemaakt. De littekens vormen geen enkel probleem.

Op geen enkele manier gaan ze me tussen mijn oren om laten gaan met een amputatie zonder direct herstel of niet-lichaamseigen opvulling. Geen pilletje, psychiater of psycholoog gaat mij daar doorheen helpen. Als het zo is, dan wil ik dat soort informatie niet horen voor het zover is. Tot die tijd struisvogelpolitiek en een primaire reconstructie voor Margriet.