Geen uitzaaiingen, nieuw beraad

Vanochtend kwam de uitslag van de poortwachtersklier. In het kort, die was goed. Daarover zo meer. Voor we naar het ziekenhuis gingen, probeerde ik via Twitter de tijd door te komen. Daar kreeg ik naast het aanbod van een massale ‘duim-voor-goede-poortwachtersuitslag-voor-Margriet’ een ‘gouden tip’.

Die tip is mij op het lijf geschreven en luidt als volgt:

Be the kind of woman

that when your feet hit the floor

each morning

the devil says

“Oh crap, She’s up”.

Dat moet mij lukken. Als ik het ergens niet mee eens ben … knappe kop die mij overtuigt als mijn onderbuik tegenspreekt.

Maar goed, de poortwachtersklier. Uit het pathologisch onderzoek is gebleken dat er uiterst minimale sporen van de tumor in zaten. Zo weinig dat er niet van moet worden uitgegaan dat de andere klieren zijn aangetast. Mijn onderbuikgevoel stemt hiermee in. De klieren mogen blijven.

Vervolgens begon de chirurg over de brief die ze heeft ontvangen van de plastisch chirurg. Nou ja, het was volgens mij de assistent, maar goed. De mededeling in die brief vormt een probleem. Een zodanig probleem dat ze me zouden moeten doorverwijzen naar een ander ziekenhuis dat wel plaats heeft.

De gedachte dat ik volgens de standaard volgorde op de wachtlijst kom tussen preventieve amputaties met directe DIEP flap, zou echter niet de juiste zijn. Zo werken ze niet en dat zou ze doorgeven bij de plastische chirurgie.

Ik overhandigde de papieren versie van mijn blog (vanaf het moment dat ik de knobbel heb ontdekt) en gaf als toelichting dat het mijn ideeën , gevoel en verstand weergeeft. Ik vertelde dat ik precies weet wat ik er tussen mijn oren nog wel of niet bij kan hebben. En ook zei dat de uitslag over negen maanden hetzelfde is of er nu een amputatie zonder reconstructie plaatsvindt of wachten op een met directe DIEP flap.

Mijn vraag of het een optie is om voorlopig een borstbesparende operatie uit te voeren, wordt morgen in het team besproken. Daarna belt ze mij wat het advies van het team zal zijn. Verder wordt er op korte termijn een afspraak gemaakt bij de oncologie. Mogelijk dat er gestart kan worden met de chemo en dat dan na afloop de operatie alsnog kan worden uitgevoerd.

Maar nog steeds vraag ik mij het doel/nut ofwel de toegevoegde waarde van de chemo af. De herceptin en de hormonen? Check, die snap ik. De oncoloog mag uitleggen hoe dat zit met die chemo. Chemo, zo vertelde de chirurg, is om te voorkomen dat de kanker terug komt op enig moment. Tja, maar er is mij toch echt een behoorlijke groep mensen bekend waar ondanks allerlei chemokuren kanker zich toch echt weer opnieuw aandient. Met of zonder, als het komt, dan komt het.

Nu uit alle foto’s, MRI’s, echo’s, biopsies en ook de botscan is gebleken dat er géén uitzaaiingen zijn (hooguit microscopisch klein en onzichtbaar en al helemaal niet te traceren), voel ik niet de toestemming van mijn onderbuik. Mijn gevoel geeft aan dat ik meer kans heb als mijn ‘gezondheid’ niet kapot wordt gemaakt. Zonder al dat gif zal ik een vertraagde amputatie met DIEP flap veel makkelijker doorstaan. Zonder de chemo zal ik zeer waarschijnlijk mijn baan niet verliezen. Dan kan ik (met wat onderbrekingen) blijven werken. Met de herceptin en hormonen zal ik weliswaar gierend de overgang in gaan maar als ‘uitdaging op zich’ wel te hanteren. Ik verheug mij dan wel op het uitblijven van de menstruatie.Door te blijven werken, hou ik mijn psychische welzijn overeind.

En zeg nu zelf, wat hebben we met zijn allen liever dan dat het tussen mijn oren goed zit en dan bovendien met toestemming van mijn feilloze gevoel.