"Reus" - Neerkijken op je ouders

Vanaf vandaag is het onvermijdelijk. Vanaf nu zal ik regelmatig overvallen worden door het gevoel dat ik aan het krimpen ben. Niet omdat het zo is. Ik ben nog geen millimeter gekrompen sinds ik mijn maximale lengte heb behaald. Maar het is ook geen optisch bedrog. Of toch wel?

De waterpas is onverbiddelijk: Martijns is exact even lang als ik.

“Kinky”, maar dan anders

Eigenlijk ben ik best wel preuts. En plein publiek bloot in de sauna is niets voor mij. Gelukkig vind ik de sauna überhaupt veel te warm. Ik heb het een keer uitgeprobeerd toen we een keer in een vakantiebungalow verbleven waar een sauna tot het interieur behoorde, ik hield het amper vijf minuten uit. 

Dat bloot zijn in gezelschap heb ik nooit begrepen. Niet in de sauna, maar ook niet op het naaktstrand of de nudistencamping. Zelfs topless op het strand vind ik al helemaal niets. Het idee alleen al. Gelukkig vinden mijn kinderen al dat overtollige blote vlees op het strand ook helemaal niks.



Voor mijn eerste reconstructie (mammalift)
dacht ik niet op te vallen als ik in Afrika zou rondlopen
tussen de locale bevolking anders dan door mijn huidskleur.

Bronvermelding

Natuurkunde college: “horror bij de oogarts”

Deze week ging ik voor controle naar de oogarts. Zij wilde zien of het dichtbranden van mijn traanbuis geen blijvend letsel had veroorzaakt. Doordat ik drie van de vier pogingen in een reflex mijn hoofd had weggedraaid, zat er een brandwondje als een streep over mijn ooglid.

Aangekomen bij de oog poli ging ik er van uit dat het zoals gebruikelijk weer lang zou duren voordat ik aan de beurt was. Ik had mij echter amper geïnstalleerd in de wachtkamer (die al redelijk vol zat) en mijn boek nog niet eens geopend toen ik mijn naam hoorde noemen. “Hè?” Ik riep “present” en keek verbaasd om mij heen. Ik vertelde de oogarts dat ik nog nooit zo snel aan de beurt was geweest en al helemaal niet eerder-dan—op-het-afgesproken-tijdstip.

“Schat, ben ik lelijk?”

Hoe je het ook wendt of keert, je uiterlijk gaat er niet op vooruit bij een serie chemokuren. Je gezichtsuitdrukking verandert met het uitvallen van je wenkbrauwen en wimpers. Velen krijgen een bolle toet (in mijn geval was dat nu juist welkom geweest. Zo af en toe bedenk ik mij dat wat opvulling niet onaardig zou zijn. In mijn geval staat het traject garant voor een nog smaller snoetje.

Daar blijft het niet bij als je ook nog een horrorbehandeling aan een traanbuis doorstaat. Het gevolg is een blauw oog. Dat is overigens voor het eerst in mijn leven, dus ook die kan op mijn lijstje van “ook dat heb ik al gehad”. Het lijstje wordt zo onderhand een beetje overdreven lang.

Een dure madam

Twee jaar geleden zat ik met man en kinderen in het Continium Science Center in Kerkrade. Kort mijn mijn diagnose in mei 2013 schreef ik hier ook al over. Daar werd een presentatie gegeven door de ‘White Stig’ van Top Gear. Gert-Jan en Martijn zagen het helemaal zitten … een ontmoeting met de Stig, ook al was het niet de voor-hun-gevoel-échte-Stig.

Natuurlijk sprak hij geen Nederlands, maar onze kinderen konden het aardig volgen. Op een gegeven moment vertelde hij over zijn begintijden van de formule 1 races in de VS en hij vroeg het publiek te raden naar het Amerikaanse budget van toen. Niemand kwam in de buurt en ik stak mijn vinger op en noemde het exorbitante bedrag van 500 miljoen USD.

Bron afbeelding

Ik ben een alien!

Zojuist belde de mammacare verpleegkundige met de uitslag van het ejectiefractie onderzoek (in gewoon Nederlands: een hartpompfunctie test). Met deze test wordt gemeten hoeveel bloed er door het hart wordt gepompt. Vanwege de immuuntherapie (herceptin) wordt deze functie nauwlettend in de gaten gehouden.

Een van de belangrijkste en meteen gevaarlijkste bijwerkingen is namelijk een vermindering van de pompfunctie. Dit wordt ook wel “hartfalen” genoemd. Bij slechts een klein percentage treedt deze bijwerking (in ernstige mate) op. Ondanks dat het slechts bij een enkele patiënt voorkomt, is het gevolg zodanig dat controle zonder uitzondering met regelmatig wordt uitgevoerd.

bron Bron afbeelding

Schampschot met stroom

Nooit meer! Nee, echt nooit meer laat ik een traanbuis dichtbranden. Als ik dat geweten had … NOOIT MEER.

Goedgemutst en met het idee dat er bijna een einde zou komen aan mijn wazige zicht, begaf ik mij vanochtend vanaf mijn werk naar het MMC om de traanbuis van mijn rechteroog te laten dichtbranden. Ik heb de afgelopen week eindeloos op Google gezocht naar informatie over deze ingreep. Ik begrijp nu wel waarom daar niets over terug te vinden is. Als je dat weet, neem je genoegen met een punctum plug ook als je die met de regelmaat van de klok verliest.

punctum plug

Rust zacht Esther - Van uitstel komt afstel

Door een samenloop van allerlei toevalligheden kwam ik er begin van de afgelopen zomer achter dat een nieuwe volgster op Twitter in de straat van mijn jeugd woonde en dat haar kinderen op mijn oude basisschool zitten. Nog groter was het toeval. Haar hulp/oppas van haar kinderen is een vroegere klasgenote van mijn jongste broer. Ik schreef er indertijd een stukje over op mijn blog (Over toevalligheden).

Vanavond belde mijn broer en vertelde dat die vroegere klasgenote zojuist bij hem aan de deur had gestaan. Ik had geen verdere toelichting nodig. Ik wist wat hij ging vertellen. Verschrikt en overdonderd maakte ik een vraag van de woorden die hij nog niet eens had uitgesproken: “Is Esther dood?” vroeg ik.

Esther is inderdaad overleden. Ik wist dat ze ziek was en dat er geen behandeling meer mogelijk was. Daags na nieuwjaar ging ze 24/7 aan de zuurstof. Via Twitter hadden we contact en we spraken de hoop uit dat ze hiermee wat meer lucht zou hebben en minder benauwd zou zijn.

Blog gaat klokje rond ...100.000

Ik schreef er al eerder over dat borstkanker 2.0 een goede impuls was voor de kijkcijfers op mijn  blog. Voorafgaand aan de ontdekking, diagnose en bekendmaking op mijn blog stond de teller ergens rond de 3500 totaal (sinds 2011). Over drie weken (3 februari 2014) hoop ik de 100.000 te halen. Zie het maar als een soort steuntje in de rug voor mijn operatie (4 februari) en herstel daarna. Helpen jullie mee?

Toen ik via mijn blog op Twitter en Facebook vertelde over mijn kersverse diagnose borstkanker 2.0 schoot (toen was dat nog bizar veel) de teller op mijn blog al door. In de maand mei 2013 had ik 1806 paginaweergaven erbij. Stel je voor, bijna 2.000 terwijl ik in de afgelopen jaren al blij en trots was als ik 200 weergaven in een hele maand had. De maanden juni en juli klom te teller gestaag omhoog met bijna 10.000 in twee maanden tijd (juni : 4.196 en juli: 5.620).

Wachten, wachten, wachten … KASSA!

Een groot deel van onze tijd verdoen we met wachten. Dat wist ik allang. Sinds oktober is de grootste afnemer van “wachttijden” in mijn leven de wachtkamer van de oogarts. Meestal heb je al een hoop wachttijd achter de rug voordat je überhaupt in de wachtkamer van een oogarts mág plaatsnemen. Een oogarts heeft namelijk overvolle spreekuren en tenzij je echt iets mankeert, is er een wachtlijst. Afgelopen donderdag was ik [zo vertelde de oogarts] nummer 34 van het spreekuur dat die dag eigenlijk al vol zat.

Waarom Angela Merkel boft

De Duitse bondskanselier heeft bij het langlaufen haar bekkenring gebroken. Ik had het al gehoord op het journaal en gelezen op de NOS app. Angela boft dat de taalvaardigheid van de artsen en/of journalisten is veranderd sinds 1989. Want anno 1989 had deze breuk een heel andere benaming.

Zojuist kreeg ik een berichtje van mijn zus of ik het al had gehoord over Angela Merkel. Hettie schreef “hadden ze daar 25 jaar geleden maar over gesproken”. Haar  berichtje nam mij terug in de tijd. Stikkend van de lach ging ik naar het werk van Hettie om haar werkgever van toen te vertellen dat ze na het weekend niet zou komen werken. Wij werkten vlak bij elkaar. Ik werkte op het Plein in Den Haag. En zij werkte recht tegenover de voormalige ingang van de Tweede Kamer aan de Lange Poten in Den Haag. Ze werkte in die tijd op het atelier van Ben Poelman. Ooit was hij dé Togamaker van Nederland. Een zichzelf respecterend advocaat, rechter en noem maar op had – zeker in die tijd – een toga van zijn atelier. Vandaag de dag werkt mijn zus in Amsterdam bij “de Togamaker”. Het kan verkeren. Maar in 1989 had ze een ongelukje tijdens haar skivakantie. Ze zou terugkomen met een gipsvlucht.

 

 

Ik zie jullie denken “valt daar om te lachen”. Ja, we hebben er met zijn allen om moeten lachen maar het verdient enige uitleg.

Lente 2014 begint in chaos

Vanochtend werd al heel vroeg duidelijk dat vandaag de “dag van de chaos zou worden”. Anders gezegd “een dagje pure ADHD”. Voordat ik met mijn benen naast mijn bed stond, had ik mijn pilletje al geslikt. Daar kon het dus niet aan liggen.

Toen ik voor de spiegel aan de wastafel stond, besloot ik een haarband te pakken om mijn gezicht te kunnen wassen zonder mijn haren al te nat te laten worden. De slaapkamer binnengelopen begon ik (vraag me niet waarom, want ik weet het antwoord niet, het gebeurde gewoon) meerdere kasten op te ruimen. Ach ja, ik weet het al weer. Het ging fout toen ik het laatje opentrok waarin ik dacht een haarband zou aan te treffen. Die lag er niet. Een paar laatjes verder, zonder een haarband te hebben gevonden, begon ik goedgemutst onze kledingkast uit te mesten en te reorganiseren (geen idee waarom, misschien om sportkleding klaar te leggen voor mijn afspraak bij de fysiotherapeut [om conditie op te bouwen voor mijn operatie]). Het was nogal een rommeltje in de kast.

2014 - Alles sal reg kom

Nu het nieuwe jaar is ingeluid, weet ik nog steeds niet of ik nu vertrouwen moet hebben in het ongrijpbare, of in plaats daarvan maar gewoon moet hopen op een goed vervolg van mijn behandeling. Tegelijkertijd besef ik dat de eerste maanden na de diagnose een stuk leuker waren dan de maanden nadat een deel van mijn haar begon uit te vallen.

Bron: kafttotkaftbetweenthelines