#MexiGOLANDAL-ervaring
In oktober was er de eerste stap van de tepelreconstructie, oudste dochter bezocht haar internetvriendin in Noorwegen. Die vriendin bleek allesbehalve “Liam Neeson uit #Taken, maar gewoon een hartsvriendin voor het leven”. Verder ging dochter nog even met school naar Berlijn en werd ze tussen neus en lippen door opeens een grote meid van 18 jaar. Daar tussendoor was er tijd voor het souperen van mijn Twitter-prijs.
#MexiGOLANDAL
Het begint ergens in november in Drenthe in een luxe boerderij van Landal GreenParcs. Tijdens het WK voetbal was ik een van de gelukkigen die een lang weekend scoorde in een prachtige boerderij. Het verblijf werd aangeboden door Bas Hoogland van Landal GreenParcs. Het enige wat ik hoefde te doen was “twitteren met vermelding van #MexiIGOLANDAL en wel na ieder (hopelijk door Nederland te scoren) doelpunt” … Ik twitterde me gek [het regende nog net geen doelpunten]. Daarmee was de kous klaar, dacht ik. Het duurde even voordat de volgende dag, in de loop van de ochtend, de radertjes in mijn hoofd de felicitatiestroom op Twitter wisten te verbinden met het besef van het daadwerkelijk binnenslepen van een “super”-prijs.
Mijn hoofdprijzen behoren doorgaans tot de categorie “vette pech”. Eerlijkheid gebiedt mij te vertellen dat de manier waarop ik #borstkanker2.0 heb doorlopen “met tien vingers in de neus [zeker niet slechts twee]” minstens thuishoort tussen de hoofdprijzen van mijn leven.
In eerste instantie was er teleurstelling over mijn Twitter-prijs, althans toen ik mij realiseerde welke periodes er allemaal werden uitgesloten voor een mogelijk souperen van mijn prijs. Het betekende dat ik moest gaan leuren bij de schoolleiding van alle drie de kinderen. Een aantal maanden lang hield ik de boot af voor het vastleggen van een datum. Tot ik op de website van Landal keek en de luxueuze staat van het verblijf tot mij doordrong. De knop ging om, ik prikte een handig weekend. 1) Zoon had een competitiewedstrijd met zijn voetbalteam tegen de laagste club in de poule [dat moesten ze zonder hem kunnen … Teamleiding ging zonder sputteren akkoord. Mijn vraag en uitleg hoe erg wij dit wel hadden verdiend werd met het grootste gemak gehonoreerd. [Update: zoon werd zwaar gemist tijdens de desbetreffende wedstrijd, het team kreeg maar net gelijkspel voor elkaar]; 2) oudste dochter hoefde eigenlijk alleen ’s morgens naar school en zou thuisblijven. Want doordat ze #dedagvanthuiskomst18zouworden maakte het geen spijbelen toch? [laat ze nou net die vrijdag een verplichte rekentoets opgelegd krijgen, dus toch nog maar even het bedel-emailbericht naar haar begeleider gestuurd …; 3) voor middelste dochter kreeg ik net zo vlot en soepel een zegen voor ons geplande uitje als zoon. Hulde aan de beide schoolleiders die ons zo welwillend waren.
De behandeling van borstkanker 2.0 was in feite afgerond. Ik had alleen nog wat puntjes op de “i” op de agenda staan. De laatste herceptin-kuur was begin september al een feit. Het gefröbel-zonder-verdoving van de plastisch chirurg was keurig genezen en ik dacht nog na over het wel niet laten tatoeëren van de tepelhof. Daarmee was ik eigenlijk wel zo goed als klaar voor Margriet 3.0.
De week na ons weekendje Drenthe zou het moment worden van het aanpakken van de niet-zo-mooie littekens op mijn buik, wat #dogears ook wel #ezelsoortjes op de heupen en een lelijk stuk middenvoor … ach en als we toch bezig waren, kon het litteken van het inbrengen en verwijderen van de #port-a-cath ook wel worden weggewerkt. Die zat wel erg in het zicht.
Dat zit ‘ie nog steeds. Twee van de drie is best een succes (eigenlijk drie van de vier, want ik had twee ezelsoren). Het valt niet mee om zo’n litteken net voor je schouder rust te gunnen in het genezingsproces als je zo’n druk ding bent als ik … Ik ben overtuigd-rechtshandig en dus zat-rust-voor-mijn-arm er niet bepaald in. Helaas … maar het is niet anders.
Het weekend weg, was ronduit GEWELDIG. Mijn heimwee naar zee is aangevuld met heimwee naar Drenthe #hetlandvanmijnjeugdvakanties. Jaar in jaar uit ging ik met mijn ouders en broers en zusje op vakantie naar Drenthe. Ons eerste jaar zaten we ongeveer om de hoek van het Land van Bartje.
 |
| bomen nog volledig in het blad #heelnormaaleindnovember2014 |
 |
| op zoek naar een achtertuintje in Drenthe |
Dat besef daalde op mij neer toen ik in een flits de grote kei herkende op het grasveld voor het restaurant van Poolshoogte bij Exloo. “Die kei zit in mijn fotoalbum” zei ik tegen Gert-Jan. Hij geloofde er weinig van en de foto’s in het album vond hij totaal niet lijken op het restaurant en de kei die hij met zijn ogen had aanschouwd. Gelukkig was er internet met afbeeldingen van hoe het was #beginjarenzeventig. De hunebed kei van eind november is onweerlegbaar dezelfde kei als die in mijn fotoalbum. Dezelfde spleet, dezelfde plek, dezelfde “grote open plek” [alleen lijkt die grote open plek nu een stuk minder groot nu ik zelf “groot” ben]. Daar waar de kei misschien al ligt sinds de Hunnen hem achterlieten of sinds de gletsjer door stijgende temperaturen in smeltwater veranderde,, ligt die kei nog altijd om onderdeel te worden van de herinneringen van vakantie-vierende kinderen.
 |
| iemand moest bij Roef blijven |
 |
| de uitkijktoren |
 |
| mijn kei bij Poolshoogte |
 |
| Poolshoogte bij Exloo |
 |
| 23 november zaten we gewoon buiten in de zon op het terras, omdat het kon |
Hoe dan ook, wat is Drenthe toch mooi. Opnieuw is daar het gevoel “daar wil ik wonen, daar wil ik oud worden”. De kinderen vonden het leuk #vooraldatdecvketelmochtloeienop22graden “het kostte toch niks”. De vloerverwarming was ook leuk [of waren het toevallige passanten, de leidingen die hier en daar de vloer verwarmden], de zonnebank in het huisje, de sauna (het weekend was te kort om ook die te gebruiken).
 |
| wachten op de baas die verse broodjes haalt |
Natuurlijk was ook @Roefdeboxer van de partij. Hij vond het ook geweldig (ik ontdekte vandaag dat hij een eigen emailadres heeft: roefdeboxer@gmail.com … “je zal maar kunnen e-mailen als boxer”; ben er nog niet achter wie dat adres heeft aangemaakt). Wat een ruimte voor een boxer om los te mogen lopen. Een dorp waar geen stoep is aangelegd voor de voetgangers. In Ees loop je gewoon op straat. De vallende bladeren worden “zelfvoorzienend” opgevangen. Een hek zoals je dat in Veldhoven in de straat ziet staan, staat in Ees gewoon “onder de desbetreffende boom”, maar dan wel met een omvang/oppervlak van een minizwembad … de boom laat zijn bladeren keurig vallen binnen het bladerhek” en als passant krijg je de neiging een duik te nemen in het bladerbad.
 |
| dorpje Ees |
Het weekend begon overigens met een verwenmoment #ookgescoordviaTwitter … Een Dr. Hauschka-behandeling, aangeboden door een Twitter-kennis, ik noem haar nu een vriendin … Vivianne Lemeer van @praktijkvivavit ... want die ervaring was te bijzonder voor een ontmoeting met een “kennis”. De ervaring is samen te vatten in “dat wil ik elke week”. Puur genot en meer. Eigenlijk hoort deze behandeling thuis in het basispakket van de zorgverzekering. Al helemaal als je toe bent aan een “grote opknapbeurt”.
Amper een paar weken na deze opknapbeurt kreeg ik de schrik van mijn leven … maar die is goed voor de volgende sessie en verdient eigenlijk een volgende grote opknapbeurt ;-).
Geen opmerkingen :
Een reactie posten