zaterdag 24 januari 2015

Update in etappes: deel 2 “Life is to celebrate”

Soms zit het tegen, maar af en toe "zit het mee"

Pensioendatum eierstokken, gepasseerd station of toch niet?

We hadden een feestje bij familie in de buurt van Roermond.  Zaterdag 13 november, vlak voor vertrek ging ik nog even naar het toilet … Dat doe ik altijd voorafgaand aan een autorit van 45 minuten of langer. Zeker sinds we anderhalf jaar geleden vlak voor Maasbracht achter de vangrail zijn beland … Ik heb wel eens in de file gestaan met een blaasontsteking … Als je weet hoe zoiets voelt … dan vertrek je altijd met een lege blaas … Ik zal niet in details treden. Jullie snappen het vast, zeker de vrouwen onder ons. Het kon niet, het bestond niet en ik was er al bijna anderhalf jaar vanaf, al sinds het begin van de chemokuren. Dat was eigenlijk zo’n fantastisch fijne keerzijde van de medaille. Chemo is balen, maar nooit meer menstrueren, dat ging ik niet missen, nooit! Een prettige bijkomstigheid.

En dan, anderhalf jaar later, zit je op het toilet op zaterdag, 13 november 2015. Je veeg je onderkant af, kijkt en denkt … BENG, dat is rood! Het voelde als een trap na. Amper een jaar voor mijn 50ste begin ik toch niet opnieuw te menstrueren? Dat zal toch niet. HELP, DAT WIL IK NIET!!!

Maar goed, gelukkig was er nog maandverband in huis en dus was het probleem op te vangen … dat dacht ik. We gingen naar het feestje, hadden plezier en de volgende dag brak aan. Nietsvermoedend en vooral-bevrijd-van-de-ooit-zo-vertrouwde-discipline-bij-maandelijkse-lasten stond ik in de loop van de zondagochtend op 14 november op om naar het toilet te gaan … Niet doorlezen als je niet tegen “rood” kan … ja, ik greep ongeveer met beide handen naar onderen toen ik letterlijk leeg begon te lopen …

Gynaecoloog

Dat gevoel heeft een tijdje geduurd. In amper een paar dagen tijd heb ik er een pak superplus tampons én een pak nacht-maandverband doorheen gejaagd. In alle jaren dat ik menstrueerde heb ik dit soort hoeveelheden van bloedverlies niet meegemaakt. Ik hoop het ook nooit meer mee te maken.
De extreme hoeveelheid was ronduit eng. Langer dan een uurtje kon ik de deur niet uit, dan stroomde het overal doorheen en langs. Zo werd het na een paar dagen tijd voor een bezoekje aan de huisarts. Die vermoedde een “verdwaalde eicel” en ging ervan uit dat ik niet opnieuw voor de komende jaren verblijd zou worden door terugkerende maandelijkse periodes. Gelukkig maar, want ik had ook andere opties gevonden op internet … die waren lang zo leuk niet als een “verdwaalde eicel”. Iets eenmaligs-en-vooral-nooit-meer klonk stukken beter. Samen besloten we dat het toch wel fijn zou zijn om dit zeker te weten. Ik voelde er weinig voor om af te wachten of het misschien onverhoopt nog een keer zou gebeuren. Een afspraak bij de gynaecoloog werd gepland en op de ochtend voor kerst mocht ik nog even naar het ziekenhuis. Manlief mocht mee, maar bleef “dapper” aan het bureau van de gynaecoloog zitten doen zij haar onderzoek verrichtte. Terwijl er toch echt geen bloed meer te bespeuren was ;-). Na afloop constateerde Gert-Jan dat mevrouw Prof.Dr …. flink moet hebben gestudeerd voor haar titels. Natuurlijk schat, voor mij rukken alleen de besten uit.

Ook de gynaecoloog sloot de mogelijkheid van een verdwaalde eicel niet uit. Alternatief was volgens haar een gesprongen bloedvat. Dat zou de hoeveelheid bloed kunnen verklaren. De inwendige echo gaf in ieder geval een rustig beeld, geen poliepen, geen vleesbomen, een baarmoederwand die nogal schoon was (logisch, mijn baarmoeder had net “grote schoonmaak gehouden, klaar voor het voorjaar”) en vooral [daar werd ik blij van] eierstokken die geen enkel spoor van activiteit vertoonden … Stel je voor dat het een “kraamkamer was geweest van eicellen in rijping” …

Bloedafname

Tot slot kreeg ik een formuliertje mee om bloed te laten prikken bij de bloedafname. Na 15.00 uur mocht ik nog even bellen voor de uitslag. Dikke pret, altijd word ik door vrouwen geprikt, altijd gaat het goed. Voor de tweede keer sinds borstkanker 2.0 was persoon achter de naald een [en dezelfde] jongeman die mijn bloedvaten niet kan vinden … Maakt niet uit hoor, maar hij heeft nogal moeite mijn bloedvaten te vinden, daar waar geen van zijn talloze collega’s ooit problemen heeft getoond … Ik verblikte of verbloosde niet, want ik ben inmiddels wel wat “prikjes” gewend, maar eindeloos peuren dus met zijn naald en dan vragen “doe ik u pijn?” … “Nee hoor, helemaal niet”.

Na afloop deden we nog snel een poging wat cadeautjes te scoren voor onder de kerstboom. Dat was er met al die “leegloperij” helemaal bij ingeschoten. Inmiddels niet meer al te fit door al dat verloren bloed [en ijzer] was ik er snel klaar mee. De cadeautjes waren dan ook beperkt onder onze boom. Rond 16.30 bedacht ik mij dat ik nog moest bellen voor de HB-waarde van mijn bloedtest. Te laat. Het secretariaat was naar huis voor hun welverdiende kerstreces.

Daags na kerst belde ik alsnog. De secretaresse concludeerde dat mijn HB-waarde “prima was … wel 8.3”. Mijn reactie was opgelucht doch tegenstrijdig aan haar verwachtingen en klonk als “geen wonder dat ik mij zo lam voel …, zo’n lage waarde verklaart een hoop. Mijn HB-waarde hoort minstens een vol punt hoger te zijn” [ik doe immers niet aan standaardwaarden]. 

Doorgaans heb ik [ook zonder enige vorm van beweging] geen moeite met het bestijgen van de trappen in huis of op het werk, maar de laatste tijd sta ik na een paar traptreden te hijgen als een molenpaard, ja zelfs bij een HB-waarde van 8.3 want doe mij maar 9.3 tot 9.7. Dat voelt veel fijner.
Vorige week mocht ik terugkomen voor de rest van de uitslag. Niet alleen mijn HB-waarde was namelijk onder de loep genomen. Het ging vooral om de hormonale waarden. Samen wilden we zeker weten of ik al dan niet [zonder enige opvlieger] als een katapult door de overgang was heen geschoten of toch ergens in de vlucht was blijven haken … Enige paniek had zich stiekem van mij meester gemaakt. Stel dat mijn hormonen weer wakker waren geschud. Stel dat ze de Phoenix uit Harry Potter zouden zijn … Wat zou dat doen met de hormoongevoeligheid van mijn borstkanker 2.0? Ik had de anti-hormonale therapie zo overtuigd geweigerd, stel dat ik die overtuiging zou moeten herzien? Dat wilde ik echt niet …

De uitslag dus … ik mocht geruime tijd wachten alvorens ik aan de beurt was. Vervolgens vroeg de gynaecoloog in hoeverre ik mij zorgen had gemaakt en hoe ik mij voelde “gestrest of niet”. Eigenlijk viel dat wel mee. Eigenlijk maakte ik mij niet echt zorgen over mijn eierstokken. Ik kon het mij eigenlijk niet voorstellen dat mijn eierstokken als de Phoenix uit de as waren herrezen … maar ja, het zou kunnen.

Biologieles

Ik kreeg vervolgens een heuse biologieles van mijn gynaecoloog. Ja heus, dat zei ze “dit wordt een biologieles”. Ik heb maar niet verteld dat ik na mijn dertiende jaar geen biologieles meer heb genoten … ik vond het reuze-interessant!

“Klop klop, is daar iemand?”

Ze tekende het “hersenvormig aanhangsel” [wat zijn die hersenen knap, ze hebben zelfs een aanhangsel]. Vervolgens legde ze uit dat deze de eierstokken signalen stuurt om hormonen aan te maken (of zoiets). Indien de eierstokken “wakker zijn” geven deze een reactie terug naar dat hersenvormig aanhangsel. In geval van een reactie, zijn de hormonale waarden in het bloed laat. Waren ze hoog, dat zou dat betekenen dat er een soort stapeling plaatsvindt omdat het hersenvormig aanhangsel bij uitblijven van een reactie heel gezellig signalen blijft versturen. Alles om de eierstokken maar aan de gang te krijgen. Als je enigszins in de overgang bent, maar de eierstokken doen nog een beetje mee en brengen een eicel tot rijping, dan zou dat een tijdelijke daling van de waarden kunnen laten zien …

“Niemand thuis”

We hoeven er niet moeilijk over te doen … de waarden in mijn bloed waren extreem HOOG. Hetgeen betekende … ik vulde het zelf niet aan want “misschien had ik het wel verkeerd begrepen” en dus keek ik mevrouw Prof.Dr. vragend aan ...
Mijn hersenvormig aanhangsel haalt alles uit de kast, maar krijgt mijn eierstokken niet aangezwengeld. Ze zijn niet te porren voor welke activiteit dan ook, ofwel “ze zijn onomkeerbaar met pensioen”. Pfff hoe blij kun je worden van een “pensioendatum”.

Ze beaamde mijn constatering “soms zit het tegen, maar zo af en toe mag het ook wel eens een beetje meezitten".

Feest!

Altijd wel een feestje. Vieren maar!

Geen opmerkingen :

Een reactie posten