maandag 19 mei 2014

Life goes on “Borstkanker 2.0 - een jaar na dato”

Tik tak zei de klok en opeens is het alweer een jaar geleden dat de diagnose “borstkanker 2.0” viel. Het bewijs van “het leven gaat door” lag onlangs op de deurmat. De uitnodiging voor mijn jaarlijkse mammografie. Het is half mei 2014 en ik ben enigszins hersteld van mijn operatie van begin februari. Heel voorzichtig lijken de vreemde klachten en zotte symptomen te verminderen en/of te verdwijnen.

op veilige afstand van de "plettende platen"
kwam de port-a-cath toch duidelijk in beeld

zondag 18 mei 2014

Wubbo Ockels - in memoriam

“Als Wubbo Ockels belt vanaf de Cape Canaveral, dan moet je me uit vergadering halen”, aldus mijn baas ergens in 1985. Het was kort voordat de Nederlandse astronaut de ruimte in zou worden “geschoten” met de D1-missie in de Space Shuttle. Wubbo belde niet, maar zal ook nooit meer bellen. Hij is overleden.

bron: spacelab D1-missie 1985

dinsdag 13 mei 2014

Cricket

Lang geleden had ik een vriendje. Het duurde maar kort, ongeveer een week. Het was al afgelopen voor het echt was begonnen. Ik ging namelijk een weekje naar een vriendin die in Frankrijk studeerde. Ik zou met de nachttrein naar Parijs gaan. Hij probeerde mij als leesvoer voor tijdens de reis een boekje meegeven. In dat boekje stonden de spelregels van cricket uitgelegd. Ik wimpelde het aanbod van het boekje af en maakte het bij terugkomst uit. Ik had echt helemaal niets met cricket.
 

zondag 4 mei 2014

Zondagsrust boven herdenken … Pardon?

Vandaag is de nationale dodenherdenking. Volgend jaar is het 70 jaar na de bevrijding. De dodenherdenking blijkt last voor de bewoners van christelijke dorpen, anders gezegd, mensen die hun zondagsrust weigeren te offeren voor twee minuten stilte. Twee minuten van dank en overdenking. Wat doen ze eigenlijk in de kerk?

Er was weliswaar geen eten te vinden,
maar aan bloemen geen gebrek op 5 mei 1945 aan de kerkwerf in Voorschoten

donderdag 1 mei 2014

Dierenopvang “Schetselaar” - vondeling

Maandagavond vonden we een muis. Hij werd in gijzeling gehouden door een kat slechts een straat van ons huis verwijderd. We waren net op weg om te gaan wandelen met Roef, onze boxer. We zagen niet direct dat het-diertje-in-gijzeling een muis was. Gert-Jan liep er op af, de kat schoot weg en de muis liet zich zomaar vangen.

Rustig zat hij in de samengevouwen handen van Gert-Jan en daar zat hij terwijl we onze wandeling vervolgden. Een half uur later was ons “rondje” weer rond en belden we aan bij de overburen. We twijfelden er niet aan dat zij een kooitje zouden hebben voor onze vondeling. Hij zag er nogal doorvoed uit en in de handen van Gert-Jan had hij zich tijdens onze wandeling relaxed zitten wassen. Zo op het oog leek het eigenlijk een tamme muis te zijn.

Zelfs Roef vond hem wel interessant en acceptabel. Hij snuffelde wat en mijnheer muis (voor het gemak) liet zich de aandacht welgevallen. Op het moment dat onze nieuwe huisgenoot in het kooitje werd gezet, bleek hij dat minder leuk te vinden en sprong een aantal keren met zijn neus omhoog tegen het bovendeurtje.

Gisteren besloten we dat hem het label “huismuis” moest worden ontnomen. Vanwege de flinke regenbuien hadden we hem een dagje langer in het kooitje gehouden. Maar nu kwijnde hij duidelijk weg en leek minder relaxed dan toen we hem vonden. Maandag was hij niet “tam” maar “in shock”. Gisteren was hij daar duidelijk van hersteld en klaar voor zijn vrijlating. Gert-Jan wilde hem uit zijn kooitje pakken en werd beloond door een stel venijnige tandjes dat hem tot bloeden toe in zijn vinger beet. De tweede poging tot vastpakken – de handen veilig in een paar dikke handschoenen – lukte evenmin zonder slag of stoot. Mijnheer muis glipte via de arm van Gert-Jan uit de kooi en nam het hazenpad in de gang. Uiteindelijk kreeg hij hem te pakken en heeft hij de muis in ons plantsoen uitgezet.

De geslaagde opvang en vrijlating voelden als boetedoening voor al de muizen die we in huis hebben gevangen op niet-diervriendelijke wijze.

Gisteravond kreeg ik een berichtje van Gert-Jan. Hij stuurde een foto die hij zojuist had gemaakt, onderweg naar zijn werk. Fietsend, halverwege Veldhoven en Waalre zag hij in een flits iets kleins langs de rand van de weg. Op diezelfde plek vond hij een aantal maanden geleden een aangereden kat. Nog voordat hij kon besluiten wat hij met het dier moest doen, stierf het ter plekke. Op diezelfde plek dus vond hij gisteravond een kitten van – volgens hem – een week of vier. Ik bekeek de foto en concludeerde dat deze vondeling toch echt véél jonger was – hooguit een week of twee – en niet zonder warmte van zijn moeder zou kunnen. Een nacht in de fietstas van Gert-Jan in de buitenlucht was geen optie.