vrijdag 26 oktober 2018

Magische knop

Zelden baal ik ervan dat ik meestal gelijk heb. Door de jaren heen verweet manlief mij weleens dat ik verslaafd zou zijn. Ik ontkende dat steevast … Ik dronk wijn omdat ik het lekker vond, niet omdat ik het nodig had, laat staan dat ik niet zonder zou kunnen. Het enige dat ik nodig had, was een aanleiding, een reden om het voor mijzelf te verantwoorden … Potverdrie, ik had alweer gelijk.


Ruim twee maanden geleden liet ik in een opwelling de alcohol voor wat het was … We waren op vakantie in de Haute-Marne en ik schreef een blog - chardonnee -, waarin ik mijn stap wereldkundig maakte. Stiekem hoopte ik dat ik met diezelfde opwelling mijn sluimerende blog nieuw leven in kon blazen. Niets is minder waar. Er valt weinig te vertellen behalve dat ook deze stap in mijn leven een eitje blijkt te zijn, voor mij althans. Een groot eitje zelfs, zo groot dat ik er zelfs geen moeite mee heb als er wijn in huis is, hoe lekker ook, zelfs niet als zo’n fles open is. Ik voel me bijna verraden door mijn smaakpapillen. Voor bezoek trek ik met gemak een fles open en blijf er zelf van af.


woensdag 15 augustus 2018

ChardonNEE en Margriet 3.0

Behalve mijn familie weet niemand dat ik te veel drink, of moet ik zeggen ‘heb gedronken’ (met de nadruk op de voltooid verleden tijd). Niemand weet dat er vrijwel iedere dag wel een fles wijn doorheen ging, slechts af en toe hield ik het bij een flesje van 25 cl. 


Manlief kreeg het niet eens altijd mee. Zijn ploegendiensten maakten het mij al die jaren makkelijk om de lege flessen te verbergen of tussentijds in de glasbak te kieperen, alhoewel ik die net zo makkelijk demonstratief liet staan om aan te tonen dat het leven nog altijd lastig was. De kinderen staken zelden hun teleurstelling onder tafel of stoelen.

Maar het is klaar, ik ben klaar met alle zelfbedachte onzin-excuses. Ik beken, tot en met eergisteren dronk ik te veel, veel te veel. Gisteren was mijn eerste alcoholvrije dag van de rest van mijn leven. Ik weet dat ik hulp nodig heb. Mentale hulp, een steuntje in de rug als het moeilijk wordt, maar ik voel er niets, helemaal niets voor om dit in groepsverband, bijvoorbeeld bij de AA te doen.
Een anoniem blog los van mijn bestaande blog was een optie, maar het is beter, zeg maar, ‘met de billen bloot te gaan’. Ook dit hoort bij mij. Als dit traject mijn leven gaat beheersen via een ander blog, wat moet ik dan nog met mijn oude blog dat het zo goed heeft gedaan in andere tijden van hoogte- en dieptepunten. Margriet 3.0 komt eraan.

zondag 22 april 2018

Klein geluk

Er zit vast niemand te wachten op mijn kleine volmaakte geluk. Ik realiseer mij goed dat onheil veel beter “verkoopt” op een blog (ervaringsdeskundig en resultaten uit het verleden). Mijn huidige gevoel wordt geen bestseller of viraal bericht. Maar toch hoort het thuis op mijn blog.


Doorgaans is mijn leven van het soort “Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt”, ook wel “Margrietje lacht, Margrietje huilt”. Nou ja, zo iets met “hoge bergen en diepe dalen” of “Mensch, durf te leven!”.


zondag 15 april 2018

Mens ruim je troep op


PSV is nauwelijks kampioen of het Stratumseind en de rest van Eindhoven centrum is bezaaid met afval dat het feestvierend publiek achteloos uit de handen laat vallen. Ach, wat maakt het uit, na de huldiging van morgenavond zal dat allemaal zo weer opgeruimd zijn.

Anders is dat in het bos. Dagelijks loop ik (alleen of met manlief) een flink stuk met de hondjes, kunnen ze lekker hun energie kwijt. Pup Dries echter heeft een hobby ontwikkeld daar in het bos en op de heide … hij verzamelt lege flesjes en blikjes. Omdat het ons niet al te gezond lijkt al dat gekouw en gebijt op dat plastic en blik, pakken we uiteindelijk die flesjes en blikjes weer af, voordat zijn bekje er aan kapot gaat, zeg maar. Maar wat doe je dan met die flesjes en blikjes die half kapot gebeten zijn in zijn opruimspel? Weer het tussen de struiken gooien (het lag er immers toch al), begon al snel te knagen, dus maar in jaszak steken en mee naar huis om in de afvalcontainer te gooien.



donderdag 15 maart 2018

‘Alles sal reg kom’ krijgt een update 2.0 ofwel “Alles kóm reg!”

Tijd voor een upgrade, hoog tijd zelfs. Een toevoeging aan mijn motto is ook op zijn plaats. Die toevoeging is weliswaar niet van mijzelf maar voelt lekker “La Vita è bella!”
Met een uitroepteken want mensenlief, wat werd ik afgelopen zondag lekker wakker. Bizar is een understatement.


Een paar dagen zat ik ondergedoken. Ik had mij in het diepe gegooid ergens in Vught (niet bij de nonnen en evenmin in de bajes J). Het ging om een persoonlijkheidstraining waar ik moest voor de volle honderd procent diende te gaan. Cento per cento was de naam van de training. Zo goed en kwaad als het ging liet ik mijzelf gaan. Frustraties leefden zich uit en diverse malen hoefde ik slechts mijn ogen te sluiten of de tranen prikten al achter mijn ogen om vervolgens vrij over mijn wangen omlaag te biggelen. Ze leidden een eigen leven.
Zaterdagmiddag raakte ik (door een toevallige opmerking van een andere deelneemster) bij de kern. Ik mepte mijn verdriet en frustraties eruit.