zondag 28 september 2014

Kracht van de geest

Ze zullen niet gauw zeggen dat ik een zweverig type ben. Af en toe weet ik het niet. Meestal weet ik wel zeker van niet. Maar toch … hoe kon het gebeuren dat ik vrijwel geen bijwerkingen kreeg na de chemokuren? Ik werd ziek, zwak noch misselijk. Evenmin werd ik geplaagd door vermoeidheid, op geen enkel moment.

Ik heb eigenlijk nooit geluisterd naar de raadgevingen van de professionals noch lotgenoten en ging mijn eigen weg. Er volgde geen zwart gat, ik viel niet in een depressie. Mijn leven ging vrijwel ongehinderd door. Ik was in staat mijn eigen behandeling mede te bepalen en mijn leven bleef ongestoord op zijn pootjes zonder te verdwalen of ontsporen. De verwachte ziekmelding bleef uit en ik werkte “gewoon” door. Ook na de operatie pakte ik na een paar maanden redelijk vlot de draad weer op, enigszins gehinderd door specifieke vitaminetekorten.

Telkens als ik medische professionals (van oncoloog tot specialiseerde fysiotherapeut) spreek en vertel hoe vreemd ik het vind dat ik zo fluitend door het hele traject ben gefietst, beginnen juist die reguliere professionals over de kracht van de geest. Medici uit de reguliere medische wereld blijken steevast te geloven in de kracht van de geest.

Op het moment dat er berichten de kop op steken over hoe je kanker kunt bestrijden met de kracht van jouw geest, dan breekt juist bij veel patiënten de tering los. Laat ik ze voor het gemak “goeroes” noemen. Zodra een goeroe vertelt hoe hij of zij met het grootste gemak een ziekte kan verhelpen … dan zijn het juist de patiënten die volledig uit hun dak gaan.

Ik vind het een klein beetje vreemd en toch ook weer niet. Het grootste probleem zit ‘m bij mij in mijn eigen verloop. Ook de chirurg, de mammacare verpleegkundige, de oncoloog … allemaal hebben ze het over de kracht van mijn geest. Ik weigerde op de bank te zitten en wachten tot ik ziek zou worden. Natuurlijk ging ik voor het rationele en zo besloot ik de chemokuren en de operatie te ondergaan. Voor de anti-hormoontherapie heb ik overtuigd bedankt. Alleen de tijd zal leren of dit al dan niet verstandig is.

Het ziekteverloop van Sylvia Millecam staat mij vers in het geheugen. De reguliere medische wereld de rug toekeren en mij volledig storten op het alternatieve zou nooit een optie zijn. Dat is echter wel de eis die deze specifieke goeroe van nu stelt. Geen chemo, bestraling en zelfs geen operatie in het verleden. Verder volledig de richtlijnen volgen die worden gesteld van “vegenisme” tot volledige levensstijlverandering. Dat zou mij nooit lukken. Maar toch blijft er iets knagen “die kracht”. Die heb ik namelijk gevoeld. Het is meer dan wel/niet vechten of geloven. Het is iets van een wil en iets dat ik niet kan grijpen of pakken. Het zit niet in groeten en vitamines. Het is iets waar we op de een of andere manier voor open moeten staan.

Maar hoe leg je zoiets uit als je het zelf niet eens begrijpt terwijl je het eigenlijk aan den lijve hebt ervaren. Een ding weet ik wel “er is meer dan we weten en denken”.

zaterdag 27 september 2014

Zotte avonturen - Ontspannen als werkwoord … hoe doe je dat?

Het was niet de eerste keer dat ik een kriebelhoestje had. Inmiddels liep ik er al maanden mee rond. Ik blafte en kuchte dat het een lieve lust was. Soms werd mijn kuchje aangehoord voor die van mijn collega. Volgens de fysiotherapeut waar ik naartoe ben verwezen klinkt een rokershoestje echter héél anders dan die van mij. Gelukkig maar. Het kuchje geeft weliswaar af en toe en benauwd gevoel, met mijn longen heeft het niets van doen.

Kortom, niets engs dus. Zelfs niet als ik bij tijd en wijlen gekneusde ribben leek te hebben door het hoesten. De remedie is simpel. Ik moet het kriebeltje toelaten in mijn “zijn” en vervolgens negeren. Negeren in die zin dat ik er geen gehoor aan mag geven. Niet hoesten dus, geen keel schrapen en zeker niet kuchen. Wat ik wel moet doen is letten op mijn ademhalling. Die moet naar onderen, naar mijn strakke buik.

Bron afbeelding

Ik probeer de oefeningen braaf te volgen. Zes maal per etmaal moet ik vijf minuten oefenen en rustig ademen. Dat blijkt helemaal niet zo simpel. Voordat ik überhaupt zover kom om rustig aan mijn oefening te beginnen, is er alweer iets anders gebeurd en ben ik iets anders aan het doen. Zo doe ik dus mijn oefeningen alsnog op momenten dat ik het benauwd krijg. 

Maar ik blijk een vlugge leerling. Mijn lichaam weet precies hoe het wel hoort om te gaan met ademhalen. De techniek heb ik jaren geleden al onder de knie gekregen bij zwangerschapsyoga. Lichaam en geest leken elkaar slechts een beetje kwijt te zijn.

Bij de tweede afspraak vertelde de fysiotherapeut dat er twee opties zijn. Je fixeren op je ademhaling en je helemaal suf oefenen of de achterliggende oorzaak aanpakken. Op het moment dat ik ontspannen ben, is er niets mis met mijn ademhaling. Op momenten dat ik druk ben en chaos de overhand krijgt … gaat het mis. Hoe makkelijk kan het zijn. Ik moet aan mijzelf gaan denken. Ontspanning opzoeken en leuke dingen doen. “Oké … drie pubers de deur uit en een droombaan erin” was mijn reactie.

Zo makkelijk is het helaas niet. Maar twee weken geleden (hoe vliegt de tijd) lukte “het ontspannen” vrij goed. Nadat Gert-Jan en ik de beide dochters met vriendin hadden afgezet bij de Maarseveenseplassen voor de Color Run, reden wij door naar Utrecht centrum. Aanvankelijk had ik liever ergens in het gras gelegen aan dezelfde plassen waar ik vele jaren geleden 250 meter in het akelig koude water heb gezwommen met mijn zus en vele anderen. Wij gingen voor de kortste afstand. Er was er een met gipsbeen die voor maximaal ging … een hele kilometer. We zaten nog op zwemles, het is dus écht lang geleden. Maar Gert-Jan wilde de stad in en gelukkig maar.

Nadat ik een in mijn ogen niet interessante kerk had geweigerd binnen te lopen, kreeg hij mij zover de Domkerk binnen te gaan. Ik werd als vanzelf naar binnen getrokken op de klanken van Gregoriaans gezang. Ik kon weinig anders dan blijven staan en luisteren. Ik zette mijn camera aan en legde vast hoe een achtkoppig ensemble aan het repeteren was. Wat ze zongen, weet ik niet. Het had iets weg van de eindeloze hoogte van het Miserere van Allegri. Het was anders en korter van duur, maar mensen lief wat was het mooi.


Vervolgens liepen we aan de Lijnmarkt een restaurantje binnen. We kregen een tafeltje aan het raam. Onder het raam liep de gracht. Het water waar ik zo naar verlangde. Er kwam van alles voorbij van feestboot met vrijgezellen en fanfareboot tot bbq-ende moslims en waterfietsen. We zagen hoe een peutertje zijn speentje overboord gooide terwijl de nietsvermoedende ouders hun tocht over het water vervolgden. Op een gegeven moment waanden we ons in Venetië bij de brug der Zeven Zuchten. Een heuse gondel in vol ornaat kwam voorbij. Toen de meiden belden of ze nog een tweede ronde mochten lopen was het niet zo moeilijk bevestigend te antwoorden. Wij zaten goed. Het ontspanningsgehalte was hoog, het mocht eeuwig duren. Maar aan alle goeds komt een einde. Op zoek naar de nieuwe ontspanning.



Het volgende ontspanningsproject is in zicht. Om in juridische termen te springen “de gebeurtenis staat op de rol”. Het betreft de verzilvering van mijn prijs die ik heb gewonnen tijdens het WK Mexico-Nederland. Weten jullie nog? MexiGoLAND … ontspannen tijdens een lang weekend in een vakantieboerderij op ’t Land van Bartje.

Of dat nog niet genoeg is, vandaag werd ik ook nog herinnerd aan een belofte van een ander verwenmoment. Waar gaat het heen? Het kan twee kanten op. Of ik heb straks geen tijd meer om te stressen, of ik raak in de stress van het in goede banen leiden van al dat ontspannen. Ontspannen als werkwoord zeg maar.

Bewustwording anno 2014 – houdt het nooit op?

Daar gaan we weer. Het is borstkankermaand en dit keer gaan we niet “op vakantie naar”. We gaan evenmin gênant op de foto à la mamming. Anno 2014 mogen de vrouwen met gezonde borsten hun “meiden” gewoon vastpakken, fotograferen en plaatje publiceren met de kreet #houvast. Ik heb vaag nog iets gelezen over radijsjes in de grond. Ik wil niet eens weten wat het verband is met bewustwording. 

Eigenlijk wilde ik er niet eens over bloggen, maar nu kwam er weer zoiets voorbij met een vraag om aandacht voor mensen met een hersentumor. Ik zie echt niet in hoe zij gebaat zijn als iedereen een dagje in het grijs gehuld gaat. 
Bron afbeelding

dinsdag 16 september 2014

De kleren van de Minister #Prinsjesdag2014

De afgelopen maanden heeft Jet Bussemaker zich misschien een klein beetje zorgen gemaakt over haar outfit voor Prinsjesdag 2014. Misschien was ze bij de eerste ontmoetingen en bij het zien van tekeningen en ontwerpen nog huiverig voor het eindresultaat. Als dat al zo was, dan waren haar zorgen verleden tijd op 1 september jl. Toen vond het laatste afpasmoment plaats. De kleren van de minister werd niet door een bekende couturier ontworpen en geleverd.

De reputatie van de minister werd in handen gelegd van een groepje geselecteerde studenten van Sint Lucas in Boxtel en het Summa College uit Eindhoven. Zij kregen de eervolle opdracht een volledige outfit te ontwerpen en maken voor de minister van OCW. Van schoenen en tas (leer) tot hoed en jurk en met accessoires van keramiek en glas. Mijn dochter is een van deze studenten. Zij wordt opgeleid tot keramist bij de opleiding “Creatief Vakman” van het Sint Lucas in Boxtel. Aan het einde van het schooljaar moest ze opeens naar de Rijnstraat in Den Haag. Ze moest op visite bij de minister …


maandag 15 september 2014

Profielkeuze – zoon wil bij de commando’s (écht niet!)

Dit jaar moet zoon (14) zijn profielkeuze doen. Hij zat nog niet eens op school toen hij de sommen in honderdtallen van grote zus – voor zijn beurt – wist op te lossen. Hij zat nog in de buggy toen een oud Indisch vrouwtje in de Haagse Bijenkorf hem over zijn bolletje wilde aaien en vol bewondering constateerde dat hij wel zeven kruinen op zijn bol had. Haar conclusie was kort maar krachtig: “van hem zouden we nog veel gaan horen”.

maandag 8 september 2014

Afscheid van de oncoloog - Εμείς πάμε και να δούμε (we gaan en zien wel)

Vandaag nam ik afscheid van mijn oncoloog. Mijn herceptin behandeling is afgerond, mijn anti-hormoonbehandeling heb ik niet aanvaard en zo komt onze samenwerking tot een einde. Samen spraken we de hoop uit elkaar nooit weer te zien, althans niet in deze hoedanigheid. Terwijl ze die woorden uitsprak, hield ze mijn beide handen vast. Ik liet mij vertellen dat ik het zo goed heb gedaan en Ik herhaalde dat het een bizarre ervaring blijft voor de rest van mijn leven.


zondag 7 september 2014

Een nieuw tijdperk – is er “leven” na borstkanker 2.0

Morgen heb ik mijn laatste afspraak bij de oncoloog. Morgen is dag 365 geteld vanaf de vijfde chemo kuur. De kuur waarmee het bijna mis ging met mijn haarbos en de hoofdhuidkoeling.

Inmiddels heb ik op mijn kruin – waar het tijdelijk even een soort schaatsbaan leek te worden – een dichte begroeiing met een lengte van 8 cm, hetzelfde geldt voor de onderrand bovenaan mijn nek. Ook daar heb eenzelfde aanwas. Eigenlijk heb ik nu een dubbel matje, maar ik zit er niet mee. Over een jaar is het 20 cm. Het zou leuk zijn als mijn teennagels net zo enthousiast en levensvatbaar waren geweest, maar helaas.

bron: Loesje