vrijdag 11 mei 2012

Gezinsleven - Monsters

Eind 2004 mocht ik een weekje weg. Zonder man en kinderen ging ik naar Griekenland. Een weekje naar mijn vriendin die ik al jaren niet meer had gezien.

Tweede Kerstdag vertrok ik en in het nieuwe jaar kwam ik terug. Natuurlijk moesten er cadeautjes gekocht worden voor de kids. Zij misten mij verschrikkelijk. En ik maar genieten. Het was mooi weer, op nieuwjaarsdag een terrasje pikken in de zon bij 15 graden. Stiekem wilde ik best nog een weekje er aan vast plakken.

Gezinsleven - Verlatingsangst: Mamaaa!! ... er zit een krokodil in de kamer!!!

Door de jaren heen verzamel je de meest hilarische uitspraken van je kinderen. Af en toe denk je bij jezelf "die moet ik opschrijven, want stel je voor dat ik die vergeet!". Maar sommige zijn té leuk om te kúnnen vergeten. Die zullen we ons nog herinneren als we in een verzorgingshuis zijn weggestopt door onze eigen kinderen.

Er waren er veel in vele varianten, vrolijk, grappig, verdrietig. Martijn (toen een jaar of twee) vroeg ooit om een schone luier, want zijn “piloot” was gegroeid en de luier zat vol met plas. Voor zijn piloot was geen plaats meer.

Toen Merel amper zes was vertelde ze aan wie het wilde horen dat “mama een knolletje in haar borst had”. Wel jammer dat er elf jaar later opnieuw een knolletje is opgedoken. Maar deze gedraagt zich vooralsnog als een lief braaf gevalletje dat doet wat hem/haar wordt opgedragen: verhongeren, krimpen en verdwijnen.

Rond de tijd dat Martijn werd geboren, had Merel een periode van verlatingsangst. Ze haalde alles uit de kast om maar bij mij in de buurt te blijven. Zodra ik uit haar gezichtsveld was, begon ze te huilen. “Mijn mammietje is weg, mijn mammietje komt niet meer terug”. Gek werd ik er van, zelfs een rustig toiletbezoek zat er niet meer in.

In die jaren stond onze wasmachine nog op zolder. Als er een machine leeggehaald moest worden, moest en zou ze mee naar boven. Als ik een uurtje of wat later naar zolder toog in de veronderstelling dat de wasmachine wel klaar zou zijn, kon ik er donder op zeggen dat een van de meiden nog net op de knop had weten te drukken en dat er dus helemaal geen draai was klaar was. Dan stond de machine in sluimerstand. Gevolg was dat de dames natuurlijk niet meer mee mochten naar zolder. Ze bleven beneden achter het gesloten traphekje.

Maar een meisje van drie met verlatingsangst haalde natuurlijk alles uit de kast om de aandacht van haar moeder te krijgen. Dat haar vader net thuis was van zijn nachtdienst en heerlijk lag te slapen ... tja, daar had mevrouw geen boodschap aan. Met haar kleine zusje stond ze achter het traphekje en ze gilde vanuit haar tenen de uitspraak die sindsdien altijd op nummer één is blijven staan in onze lijst van meest hilarische uitspraken aller tijden.

Ik was amper boven toen ik hen aan het traphekje hoorde rukken en rammelen. Voordat ik boos kon worden omdat ze haar vader wakker gilde, begreep ik het gevaar waarin mijn kleine meisjes verkeerden.



Vandaag (12-9-2013)
kreeg ik deze tekening van Merel als eerste cadeautje voor mijn verjaardag.“Mamaaa!! Er zit een krokodil in de kamer!!!”
Als ik voortaan een illustratie nodig heb, weet ik waar ik moet zijn.

donderdag 3 mei 2012

Voor wie niet in wonderen gelooft!

Afgelopen maand op 21 april 2012 was het precies elf jaar geleden dat in Volos (Griekenland) de telefoon ging bij de man van mijn vriendin. Het bleek de vroedvrouw van mijn vriendin te zijn. Ze belde uit Athene. Zij waren vrienden.

Voordat ze vertelde waarom ze belde, maande ze hem te gaan zitten want ze had groot nieuws. Mijn vriendin probeerde al jaren om zwanger te worden. Ze hadden al van alles geprobeerd. Het werkte niet en het lukte niet. Uiteindelijk hadden ze die donderdag besloten dat ze ‘s maandags naar de bank zouden gaan, ze gingen voor adoptie. In die tijd had Griekenland een verdrag met Roemenië m.b.t. adoptie. Mede daardoor waren de wachtlijsten voor adoptie er toen niet zo lang. Alhoewel er geen kosten verbonden zijn met een adoptie op zich, brengt zo’n kinderwens wel onkosten met zich mee. Denk hierbij aan reis- en verblijfkosten, officiële vertalers (adoptiepapieren, advocaten, rechtszaak …) De pijn, de stress, het verdriet van het niet lukken was het niet waard. Een kindje zou het nog mooier maken en ergens was vast en zeker een kindje dat wachtte op hun liefde en zorg.

dinsdag 1 mei 2012

Gezinsleven - Koortsstuipjes

Moeders mogen niet ziek zijn. Die moeten dat maar in hun eigen tijd doen. Aangestoken door de een of ander loop ik al een week te sukkelen. Wel ziek of toch niet ziek genoeg? Snipverkouden met keelpijn loop ik hoestend en proestend rond. Dan heb ik het warm en dan weer koud. Een lamlendig gevoel neemt het leven van mij over, maar ik mag er niet aan toegeven. De vuile was stapelt op en het werk moet ook gebeuren. Tussendoor steek je dan meestal nog even wat collega’s aan. Eigenlijk iets waar ik principieel op tegen ben. Collega’s die naar het werk komen, daar flink lopen te blaffen en vervolgens trots vertellen ‘hoe beroerd ze zich wel niet voelen’. Maar zie hoe dapper en sterk ze zijn. Ze zetten zich over hun ziek zijn heen en komen je gezellig aansteken.