Schrijven om te delen
2018
www.tipsvantim.wordpress.com
(Als je wil weten "hoe het eigenlijk hoort")
(Voor wie geïnteresseerd is in toga's of er (beroepsmatig) een van de hoogste kwaliteit voor de juiste prijs zoekt)
2013
Mijn blog doet het goed. Het is dé manier om mijn gedachten en gevoelens op een rij te krijgen. Vervolgens blijkt het ook nog gehoor te vinden. Nu is het mijn uitlaatklep voor 'Borstkanker 2.0'. Maar bij het uitblijven van iedere 'serieuze' bijwerking van de chemo en een mentale veerkracht waar ik zelf versteld van sta, gaat de aandacht zeker niet alleen naar mijn ziekte. Ik probeer zoveel mogelijk bezig te zijn met leuke dingen. En dat lukt behoorlijk.
Een paar maanden geleden kreeg ik van een vriendin een miniatuurtje. Het is Ganesha ... Zij staat voor 1) kracht, 2) onoverwinnelijke macht en bovenal is Ganesha “de God(in) van de Schrijfkunst”.
2010 t/m 2012
Ik moet ‘delen’
Tot irritatie van
mijn man heb ik een onverzadigbare drang om te delen. Ben pas gelukkig als ik
kwijt kan wat mij raakt en bezighoudt. En dat is nogal wat. Vroeger had ik
altijd vriendinnetjes nodig om mij bezig te houden. Schrijven heb ik altijd al
gedaan. Al op jonge leeftijd schreef ik paginalange epistels naar
vakantievriendinnetjes waarmee ik jarenlang heb geschreven. Het record staat op
een pagina of 11. Mijn schoolagenda’s van de middelbare school staan vol met
krabbels van rijmpjes tot verhaaltjes.
In 2006 ben ik
begonnen met een hbo-opleiding ‘vertaler Engels’. Mijn propedeuse heb ik
gehaald, daarna ben ik gestopt. Achteraf ongetwijfeld vanwege mijn ADHD die
opspeelde. Als iets te lang duurt, verslapt te aandacht en natuurlijk draaf ik
door. Als iets leuk is, kan ik me er niet meer vanaf halen. Met een gezin dat
ook aandacht nodig heeft, een baan en huishouden en andere problemen, werd het
teveel. Het leukste aan de studie was het schrijven en verzinnen van stukjes.
Na mijn diagnose ADHD
en de noodzaak om mijn prikkels onder controle te gaan krijgen, ben ik begonnen
van alles dat me bezighield op papier (nou ja, m’n laptop) te zetten. Mijn
nachtkastje was namelijk volgeplakt met post-it’s met van alles en nog wat dat
mij uit mijn slaap hield. Erger of in ieder geval gevaarlijker waren mijn
pogingen om dingen te onthouden als ik in de auto zat en onderweg was naar mijn
werk of naar huis ... Post-it op het stuur geplakt en rijdend schrijven. Er
waren zoveel dingen die door mijn hoofd spookten als het licht uitging.
Opschrijven hielp maar al die post-it’s, wat moest ik daar nou weer mee.
Uitwerken dus en al snel had ik een multomap vol met stukjes en werd mijn chaos
duidelijker. Nadat er eerst een soort vulkaanuitbarsting van gedachten
tevoorschijn kwam, raakte mijn hoofd leger.
Mijn toenmalige coach
verklaarde na het lezen van mijn stukje over ‘de zondagochtend’ dat iemand zonder
ADHD al moe zou worden van alleen het lezen van dit stukje. Ze vond het voor
niet-ADHD-ers een mooie manier om in het hoofd te kunnen kijken van een
ADHD-er. Ik moest er iets mee doen. Andere ADHD-ers helpen.
Dat leek me leuk maar
ook eng. Het lijkt me geweldig columns te schrijven zoals een Daphne Deckers.
Heb gekeken naar trainingen en cursussen om hier beter in te worden. Maar ik
weet niet of ik wel kort en bondig kan of wil zijn. Het idee dat mijn ideeën en
gedachten in 300 worden geplakt moeten worden. Of ik überhaupt wel 'beoordeeld'
wil worden is ook nog maar de vraag. Ik ben natuurlijk ijdel en blij als iemand
laat weten dat hij/zij een stukje dat ik geschreven heb 'leuk vindt' of dat
diegene 'spontaan begint te lachen' tijdens het lezen ervan.
Door de jaren heen
heb ik dagboeken bijgehouden, maar dat was niet mijn stijl. Dat hield ik niet
vol. Scrappen was het ook niet helemaal. Een blog dat je vol kunt stoppen,
veranderen, verbeteren en uitbreiden: het lijkt me wel wat. Ik probeer het gewoon.