Eind juli was het eindelijk tijd voor de driemaandelijkse controle. Ik vond het zwaar om drie maanden te moeten wachten voordat ik weer bloed mocht laten prikken. Driewekelijks voelde veilig en vertrouwd. Iets van er-bovenop-zitten. Ik had al een voorgevoel. De fantastische uitslagen van eind april gaven onbewust een garantie-tot-de-deur-gevoel. Dat voorgevoel klopte helaas. Wanneer klopt mijn voorgevoel überhaupt niet.
Een van de tumormarkers, degene die in april nog net boven normaal balanceerde, bleek nu opnieuw gestegen. De ander was stabiel.
In overleg met de verpleegkundig specialist drong ik aan op een ct-scan. Ik wilde zien wat er aan de hand is. Bloedwaarden zeggen zo weinig. Het zijn cijfers, geen plaatjes.
Twee dagen later kon ik al terecht voor de scan. De uitslag
was verrassend. Vrijwel alle uitzaaiingen waren stabiel of kleiner geworden.
Alleen in de bijnier was een toename te zien van 10 naar 19 mm. Als je ervan
uitgaat dat een bijnier maar 4 tot 6 cm is, is dat best veel. Voorafgaand aan
de scan moest ik opnieuw bloed laten prikken vanwege de nierfunctie. Die was de
week tevoren niet geprikt en die van april was net verlopen. In een week bleek
de tumormarker opnieuw 5 punten gestegen. totaal is de waarde van 8.1 naar 54
gegaan waar deze eigenlijk onder de 3 moet liggen.
Een afspraak met de oncoloog volgde en zij gaf aan dat er geen absolute haast tot actie is. Maar ik ben niet van het rustig afwachten hoe dingen zich ontwikkelen. Dat geeft stress. Ik heb geen aanleg voor dingen loslaten. Als een dijk water doorlaat, ga je ook niet wachten of die doorbreekt.
En zo is besloten dat ik na onze vakantie half september met
een nieuwe reddingsboei aan de gang ga. In anderhalf jaar heb ik al vier
reddingsboeien versleten. De letrozol, tamoxifen, ribociclib en nu de
pertuzumab blijken gewoon niet te werken. Potverdrie, die hadden allemaal voor
jaren en jaren stabiliteit moeten zorgen, en dan ook nog achter elkaar aan. In
besef dat ik eigenlijk nog steeds behoorlijk stabiel ben en 100% klachtenvrij.
Dus waar maak ik me druk op? Ik maak me druk om het gevoel dat nog-twintig-jaar-met-uitzaaiingen-leven
in het geding komt.
Na de vakantie wordt de immunotherapie voorgezet maar in plaats van met pertuzumab wordt deruxtecan toegevoegd. En dat is een chemodeeltje dat voor onbepaalde tijd kan worden toegediend tot het lichaam het niet meer trekt of dat ongewenste bijwerkingen optreden. Voorlopig ga ik er maar vanuit dat ik ook dit keer niet aan bijwerkingen meedoe. Het is geen totale chemo maar een die zich specifiek hecht aan de immunotherapie en vervolgens alleen de tumorcellen aanvalt en om zeep helpt.
Eerst maar aftellen naar de vakantie.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten