De bloeduitslagen waren een voorbode voor de uitslag van de pet-ct scan van afgelopen maandag. Een van de twee tumormarkers was tot bijzonder normale waarden gedaald, de ander is er bijna. Ik ging dan ook vol vertrouwen op de tafel liggen voor de scan. Het moest wel goed zijn. Toen ik ’s-middags familie en vrienden appte dat de chemo heeft gewerkt en dat er NIETS meer te zien is kreeg ik verschillende reacties.
“Hoe kan het dat ze je een tijdje terug ‘bijna dood’ hebben verklaard en dat je nu niets meer mankeert” en “jij bent voer voor de wetenschap”. Manlief noemt me ‘miracle woman’.
Vandaag zaten we bij de oncoloog om de uitslagen te bespreken. Ze vroeg of ik al gekeken had. Natuurlijk. Ongeveer elk kwartier vanaf een uur na de scan heb ik ingelogd om te kijken of er al een verslag was geplaatst. Aan het einde van de middag was het dus zover. Ik kan er kort over zijn, er is niets meer te zien.
Toen ik beaamde dat ik het verslag had gelegen, vroeg ze of ik de beelden wilde zien. Ja natuurlijk. Het is bizar. Twee plaatjes naast elkaar. De een vol met vlekken (eind december 2023 was dat net een grote verlichte kerstboom), de ander zonder vlekken op de blaas en het hart na omdat die grootverbruikers van suikers zijn. Het radioactieve suikerwater wordt gretig door beide organen opgeslagen. Maar verder is de verlichting van mijn spreekwoordelijke kerstboom eindelijk uit. Je zou bijna denken dat er een stroomstoring heeft plaatsgevonden vanuit Spanje/Portugal.
“Is het normaal dat je na zes chemokuren van zoveel uitzaaiingen naar niets gaat” vroeg ik aan de oncoloog. “Nee”, zei ze, “was het maar zo. Ik en mijn collega’s zouden het graag begrijpen wat er bij jou zo goed werkt zodat we dat bij andere patiënten kunnen toepassen”. Toch nog voer voor de wetenschap dus. Had mijn vriendin toch nog gelijk.
En nu wordt het spannend en afwachten. De immunotherapie wordt voortgezet en elke drie maanden een injectie met denosumab (botversterker) en elke vier weken fulvestrant (hormoongevoelige kankerremmer). Er zijn lotgenoten die al twintig jaar aan de immunotherapie zitten. Nuchter bekeken kan ik natuurlijk over een half jaar dood en begraven of gecremeerd zijn. Je weet het niet. Maar ik ga voor die twintig jaar, of langer.
Bij het afscheid zei de oncoloog dat het wel reden is voor een feest. We houden het klein. We hebben dit weekend onze vakantie geboekt. Een paar nieuwe droomvulpennen blijven nog maar even in het online winkelmandje logeren.
Wel ben ik vast naar de kapper geweest. Ik was klaar met de uitgroei en de grijze haren. Lange leve de hoofdhuidkoeling.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten