Zoals de meeste mensen weten, is carnaval het feest van de rooms-katholieken om de vastenperiode in te luiden. Eerst feesten en dan tot Pasen met z’n allen braaf vasten. Niet dus. Als kleine kinderen moeten ze eerst de beloning om vervolgens de belofte niet na te komen. Hoe anders is dit bij de moslims. Eerst een maand ramadan om vervolgens beloond te worden met het Suikerfeest. Daar heb ik respect voor.
Als rooms-katholiek-van-boven-de-rivieren (Voorschoten) heb ik niets met carnaval. Als kind ging ik op zaterdag verkleed naar het cultureel centrum in het dorp, twee uurtjes in polonaise en weer naar huis. Eventueel een optochtje maar dan was het klaar.
April 2013 stond ik gevoelsmatig op de top van de Mount Everest en verklaarde sterk en gelukkig te zijn. Wie "de Goden verzoekt" krijgt gehoor en ik kukelde van de berg met borstkanker 2.0. Ik bleef overeind en vond mijn weg terug naar de top. Ik besloot voortaan uit de wind te blijven. Tijdens Covid-19 blijkt het leven bar saai te worden. Borstkanker 3.0 klopt ongevraagd aan. Maar nu zijn er uitzaaiingen ...
zondag 26 februari 2012
dinsdag 7 februari 2012
Groeten uit Volos (Griekenland)
Voor iedereen die denkt dat de Grieken lui zijn en dat het land maar lekker uit de Euro-zone moet worden gezet.
Sinds de middelbare school heb ik een vriendin. Indertijd vertelde ze al dat ze later naar Griekenland zou vertrekken. Daar kwam haar moeder vandaan. Haar vader was van oorsprong Brabander en vond zijn grote liefde in Griekenland tijdens zijn werk. Mijn vriendin werd in Athene geboren maar groeide op in Nederland. Begin jaren 90 van de vorige eeuw vertrok mijn vriendin naar Griekenland om daar haar geluk te vinden.
Labels:
crisis
,
daklozen
,
Griekenland
zaterdag 4 februari 2012
Pushende ouders
Laatst kwam het verwijt van zoonlief: “Je had beloofd me nooit te pushen en nu doe je het toch”. Nu valt dat wel mee. Hij wilde niet trainen en ik vond dat hij moest gaan.
Onze zoon (bijna 12) is een tennistalent en traint liefst elke dag. Hij wil tennisprof worden en droomt ervan grandslamtoernooien te winnen, liefst ook nog een Olympische titel. Redt een kind met die ambities het op eigen kracht? Waarschijnlijk niet, ze hebben veel steun nodig en moeten een ijzersterk karakter opbouwen. Dan nog zullen de meesten er nooit hun brood mee verdienen.
Onze zoon (bijna 12) is een tennistalent en traint liefst elke dag. Hij wil tennisprof worden en droomt ervan grandslamtoernooien te winnen, liefst ook nog een Olympische titel. Redt een kind met die ambities het op eigen kracht? Waarschijnlijk niet, ze hebben veel steun nodig en moeten een ijzersterk karakter opbouwen. Dan nog zullen de meesten er nooit hun brood mee verdienen.
Labels:
CITO-score
,
Kinderen
,
pushen
,
sport
,
tennis
,
tweetalig VWO
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)