Zoals de meeste mensen weten, is carnaval het feest van de rooms-katholieken om de vastenperiode in te luiden. Eerst feesten en dan tot Pasen met z’n allen braaf vasten. Niet dus. Als kleine kinderen moeten ze eerst de beloning om vervolgens de belofte niet na te komen. Hoe anders is dit bij de moslims. Eerst een maand ramadan om vervolgens beloond te worden met het Suikerfeest. Daar heb ik respect voor.
Als rooms-katholiek-van-boven-de-rivieren (Voorschoten) heb ik niets met carnaval. Als kind ging ik op zaterdag verkleed naar het cultureel centrum in het dorp, twee uurtjes in polonaise en weer naar huis. Eventueel een optochtje maar dan was het klaar.
Hier in Noord-Brabant is het anders. Het leven staat stil. Dagenlang zijn winkels gesloten bij gebrek aan klandizie. Pech als jouw leven wel doorgaat en je iets nodig hebt. Zonder probleem spendeert men 800 euro in een paar dagen aan bier en snackbar. Onbegrijpelijk. Nog onbegrijpelijker is dat twee van mijn drie kinderen carnaval wél leuk vinden. Ik zou bijna denken dat ze verwisseld zijn bij hun geboorte, maar ja, ze zijn thuis geboren in het echtelijk bed. De jongste ging als (jarig) feestvarken. De middelste (nog geen 14) kwam pas rond middernacht thuis, zonder herrie want ze was haar stem kwijt.
Carnaval is naar mijn idee niets meer dan een excuus om dagenlang teveel alcohol te drinken en vreemd te kunnen. Tot voor kort vond ik het allerergste de nachtelijke optochten, dagen achtereen. Bij gebrek aan een ‘BOB’ gaat alles lopend of fietsend, maar vooral veel lawaai makend, schreeuwend en zingend in de vroege uurtjes naar huis. Voortaan mogen ze van mij, zo dronken mogelijk graag. Mijn man vond namelijk ’s morgens 35 euro in losse briefjes op straat, ongetwijfeld verloren door een van de carnavalsvierders.
Carnaval is gelukkig weer voorbij maar volgend jaar? Dan ga ik als ik feestvierders voorbij hoor komen de deur uit met een zaklamp op zoek naar verloren waar. Wie weet word ik rijk.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten