donderdag 3 november 2011

Gescheurde enkelbanden

Het afgelopen jaar ben ik geen model werkneemster geweest. Vanaf begin maart 2010 in de ziektewet a.g.v. een burnout en daarbij wel arbeids-therapeutisch aan het werk. Veel en vaak van slag en emotioneel. Hopeloze gesprekken gevoerd waarin geprobeerd werd met mij te praten. Overal kan ik over praten hoor, behalve als het over mijn gevoel gaat. Dat was totale chaos. Ik wist eigenlijk niet wat er aan de hand was.


Waarom kon ik niet gewoon mijn werk doen daar was niets mis mee. Het praten over mijzelf, dat was moeilijk en dat wilde ik niet meer. Ik was het spoor helemaal bijster. Eerst een diagnose ADHD, vervolgens bleek ik er met een etiketje alleen toch echt niet te zijn en bleek ik een dikke burnout te hebben welke ik eigenlijk niet onder woorden wist te brengen.


Op Bevrijdingsdag 2010 kwam mijn zogenaamde bevrijding en mocht ik ook echt thuisblijven. In de achtertuin deed ik zusje Hettie uitgeleide naar haar auto. Een paar wijntjes die dag waren voldoende om op een ongelijk stukje bestrating opeens op de grond te liggen met een omgeklapte enkel. Manlief erbij gesommeerd om mij naar binnen te helpen. Na een uurtje met koude doeken op de bank te hebben pijn geleden, vond ik het wel een veilig moment om een bezoekje aan het toilet te brengen. Mijn enkel dacht daar anders over en ik dacht dood te zullen gaan van de pijn. Met in het geheugen een verzwikte enkel in Scheveningen die toch echt anders aanvoelde wel pijn had gedaan, maar niet in de buurt kwam van deze ervaring werd de huisartsenpost gebeld en mochten we richting het ziekenhuis. Vanuit de huisartsenpost werd een fractuur geopperd en er moest een foto gemaakt worden. In een rolstoel werd ik door het donkere en verlaten ziekenhuis geloodst naar de eerste hulp. Voor ons uit liep een medewerkster die de weg wist. Ondanks mijn pijn kon ik het nalaten te constateren dat ze echt een waanzinnig mooie jurk aan had en er werd mij vriendelijk verteld waar die in Veldhoven te koop was. Manlief begreep er niets meer van. Tja, mannen van Mars en vrouwen van Venus, zullen we maar zeggen. Ook bij pijn is kleding belangrijk.

De enkel bleek niet gebroken maar moest wel in een drukverband. Toen na een paar dagen de bloeduitstortingen aan de bovenkant tevoorschijn kwamen maar weer eens de huisarts gebeld of dit normaal was. De vervangende arts vond van wel, het was zakkend bloed (ik zat veel met mijn been omhoog – anders ging ook niet). Het verband werd er een week later afgehaald, zwarte enkels had ik, de rest was ook prachtig donkerblauw en zag er uit alsof een amputatie nabij was. Uiteindelijk nog een paar weken soft-cast waren het gevolg. Een van de artsen-in-opleiding (aio’s) bij de eerste hulp bleek te zijn opgeleid door de orthopeed die mij indertijd in 1991 in Leidschendam van mijn hernia heeft afgeholpen. Hoe klein is de wereld. Het begon natuurlijk weer met dat westerse/lichtelijk Haagse accent van mij en een verpleger die vertelde dat hij ook in Den Haag had gewerkt en vervolgens de aio ook. Ze vertelden dat ze in Den Haag bij het ziekenhuis hadden gewerkt waar broer Frank tegenover woont. Vervolgens vertelde de arts dat hij in Leidschendam was opgeleid en ik vertelde natuurlijk dat ik daar voor m’n hernia was behandeld. Daarop vroeg hij wie de arts was geweest en ik vertelde dat die vast al met pensioen was en noemde de naam … nou dat was dus zijn opleider.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten