donderdag 3 november 2011

Het is een jongen

Ik raakte zwanger voor de derde keer, en toen ik 20 weken zwanger was, bevestigde de ‘pret-echo’ dat het een jongetje zou worden.

In de voorgaande periode was halsoverkop via DNA-onderzoek uitgezocht of ik drager was van de spieraandoening (SMA) van mijn broer. Als dit zo was, zouden ook mijn dochters de ziekte kunnen hebben of krijgen. Kort tevoren waren we tot de ontdekking gekomen dat meisjes net als jongens behalve dragerschap ook de ziekte konden krijgen, en onze jongste dochter viel nogal eens … wat een paniek, wat een stress. Nadat het verlossende telefoontje vanuit Maastricht kwam en dat ik geen draagster van het gen was en dat mijn dochters en ongeboren kind het dus onmogelijk konden hebben of krijgen – het onderzoek zou maanden duren maar vanwege mijn zwangerschap werd het blijkbaar toch met spoed uitgevoerd – viel alle spanning van mij af. Ik barstte in huilen uit nadat mij een fijne voortzetting van de zwangerschap was toegewenst. Ik besefte toen pas hoe erg ik mij zorgen had gemaakt.


kinderchampagne 

Terug naar de 20-weken echo. Mama kwam uit Voorschoten, zoiets had ze nog nooit meegemaakt, een ongeboren kindje zien bewegen. Ze was erbij toen ons verteld werd dat dit met een zekerheid van 100 procent een jongeman was. Normaal werd er een 80 procent marge aangehouden, maar deze jongeman lag er wel zo duidelijk mee koop voor de camera, dat kon niet missen. Geschokt ging ik naar huis. Mijn hoofd wist het allang, maar mijn hart moest er aan wennen.

Onze zoon werd geboren – ook weer na een weeën storm, maar na slechts één perswee van één minuut – met oma bij de geboorte van haar “verlate” verjaardagscadeau. De dag ervoor was zij jarig. Wat was oma trots en wij natuurlijk ook.
 
Manlief was al tijdens de zwangerschap naar het ziekenhuis gegaan. De assistente van de huisarts belde nog of we niet wilden wachten tot na de geboorte van het kind, stel je voor dat het fout zou gaan en er een kinderwens zou blijven … Manlief bleef bij zijn standpunt. Het was genoeg, de kraan moest dicht.

Maar oh help, wat moest ik met een jongetje. En wat werd het een mama’s kindje en is het dat nog steeds. Zijn vader, manlief, wordt er nog steeds gek van. Alles krijgt hij voor elkaar. Meisjestrekjes heeft hij natuurlijk ook. Amper twee jaar oud wist hij al zelf te bepalen welke kleertjes hij die dag aan wilde trekken. Het paste nog bij elkaar ook! Heb me nog vertwijfeld afgevraagd of hij homo zou zijn (niet dat het iets uitmaakt, maar op die leeftijd als jongetje al mode- en kleurbewust zijn, dat kan toch niet kloppen?). Ook op de tennisbaan is hij het heertje. Logischer zou zijn als hij fan was van Federer, maar nee dat is hij toch echt van Nadal.

En wat doen jongetjes zoal, waar was ik bang voor?

Voetballen natuurlijk, want waar ik verkondigde dat hij maar moest gaan tennissen of hockeyen, trapte zoonlief al een balletje nog voordat hij kon lopen. Op z’n vijfde ging hij bij een club en was al vroeg samen met zijn beste maat fan van Ajax (met afkeuring van zijn oom die voor Feyenoord en ADO is en zoonlief wel de voetballiefde bij zou brengen). Toen mijn broer belde met de vraag of hij zoonlief mee mocht nemen naar Nederland-Roemenië in de Kuip konden wij natuurlijk geen nee zeggen. Wij keken op tv, ik belde tijdens de rust en genoot mee van het lawaai op de achtergrond, hij vond het ronduit geweldig, ook al verloor Nederland – of was het gelijkspel? En nog voor het nieuwe ADO stadion werd geopend, zat zoonlief op de grote grasmaaier op het gloednieuwe veld en trapte hij de eerste ballen in het doel met de gras Meester als keeper die door mijn broer was ingeschakeld. De gras Meester is een goede bekende. Hij woont in het huis waar onze moeder ooit geboren is. Verder was mijn broer gewoon zijn baas en naar je baas moet je luisteren.

Zwemmen deed zoonlief met gemak. In no-time had hij al zijn zwemdiploma’s maar hij vond er niet zoveel aan.






Zoonlief is vijf seizoenen op rij voetbalkampioen met zijn teams geworden. Vervolgens begon hij te zeuren dat hij wilde tennissen, bij de eerste les bleek hij al goed en na een half jaar werd hij gescout. Inmiddels zit hij tussen andere tennistalentjes en doet hij aan belangrijke wedstrijden mee en is hij toch maar gestopt met het voetballen.

Als je teamgenoot zoon van een echte bakker is ...
 

Als de zoon van de echte bakker met zijn team kampioen wordt, gaat de bakker aan de slag.
De reguliere taart van de club is dan niet lekker genoeg.
Deze mannen verdienden meer


Hij werd overigens in dezelfde week uitgenodigd door de KNVB voor selectietrainingen èn gebeld om de komen voorspelen bij de tennistalenten van Veldhoven. Het voetballen bij de KNVB ging door een gekneusde knie aan zijn neus voorbij. Daar baalde hij van. Het leek hem wel wat om te kunnen kiezen tussen twee prof-contracten net als zijn idool Rafael Nadal die mocht kiezen tussen voetballen bij Barca en proftennisser. Dit was ook zo bij Boris Becker die mocht aantreden bij Bayer München en Jürgen Melzer die indertijd een contract kreeg aangeboden bij een Oostenrijkse voetbalclub. Alle drie kozen ze voor een tenniscarrière en met succes. Zoonlief wilde deze voetsporen wel volgen.

Tennis trophy's
Zijn droom vooralsnog: de Olympische Spelen na het behalen van een Golden Slam.

Inmiddels blijkt hij overal goed in te zijn. In groep 0 telde hij al honderdtallen bij elkaar op terwijl zijn oudste zus ervan overtuigd was dat het niet kon kloppen … mijn onderkaak lag op tafel want het klopte als een bus. Groep nul, 1 en 2 vond meneer niks. Huilen, hij wilde bij mama zijn. Vanaf groep 3 was het hek van de dam. Na een week kon hij lezen en in groep 5 verveelde hij zich.

Zijn andere droom is immers achterhaald: als wetenschapper bewijzen wie er eerder was, de kip of het ei. Nu blijken een jaar of wat terug een paar Engelse wetenschappers daar al achter te zijn gekomen. De kip! Want om een ei te leggen is blijkbaar een soort calcium nodig waarbij een kip toch wel een vereiste is (of zo iets – ik wil natuurlijk geen wetenschapper worden, hooguit moeder van … daarmee hoef ik het natuurlijk niet te begrijpen, wat een opluchting!). Op een dag haalde ik een film in huis “What tHe BLeeP Df wE (k)pow!? Zoonlief keek mee en was eigenlijk de enige van ons drieën (manlief en ik keken mee – ik ging al snel druk verder met de vuile was) die begreep waar het over ging. Dat wordt dus kwantumfysica voor de jongeheer.

“Vieze” boekjes lezen, doet hij nog niet maar tijdens een logeerpartijtje ter gelegenheid van zijn tiende verjaardag betrapte ik hem met z’n vriendjes ’s avonds laat achter de computer. Toen ze vroegen of ze mochten computeren, leek mij dat een goed idee, dan konden ze wat kalmeren om uiteindelijk te kunnen slapen. Manlief was net naar zijn werk vertrokken, dus ik moest het ’s nachts met de mannen toch ooit in bed zien te krijgen en ze waren nogal druk. Computeren dus voor het goede doel. Ze waren echter al snel zo stil en in fluistermode overgegaan dat ik besloot op kousenvoeten poolshoogte te nemen … Over hun schouders – ze merkten mij niet op – zag ik dat ze keken naar een site waar je van boven schaars geklede dames te zien zou moeten krijgen. Ik barstte in lachen uit en riep “oh, daarom zijn jullie zo stil, daar kijken jullie naar” – ze hadden nog nauwelijks iets gezien, ik kwam te vroeg. Gedrieën kregen ze bijna een hartstilstand bij het horen van mijn stem. Ze gingen keurig slapen want stel je voor als ik uit boosheid hun moeders zou inlichten, dan mocht er nooit meer gelogeerd worden.

Inmiddels is hij elf, vriendinnetjes daar doet hij nog niet aan. Hij is meestal verliefd op onbereikbare meisjes, bijvoorbeeld de meisjes uit de klas die al járen met een ander verkering hebben, die zijn ongevaarlijk, ze zijn bezet! Laatst zag hij een meisje op Youtube. De runner-up van American Idol 2010, de tienjarige Jacky Evancho, een beeldschoon meisje met een nog mooiere stem, die van een operaster. “Oh”, zuchtte hij, “zij is mooi”. Ik was het met hem eens dat het gaaf zou zijn als er zo’n meisje bij hem in de klas zou zitten. Dat zag hij wel zitten. “Dan is ze de mijne” zei hij.

Toen hij nog in de buggy zat, liepen we een keer in de Bijenkorf in Eindhoven. Daar werd hij vertederd aangekeken door een Indisch vrouwtje op leeftijd. Opeens ontdekte ze iets op zijn wild behaarde bolletje en begon de kruinen te tellen (hij heeft er zeven, dat wisten wij ook). Zij riep het uit, “hij zou een zeer belangrijk man worden”. Wij zijn zeer benieuwd en vol verwachting wat er uit gaat komen. Natuurlijk is hij allang bijzonder, hij is immers onze zoon en dat verandert nooit.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten