ADHD en ik

ADHD als gebruiksaanwijzing

mei 2015 - op naar de 50

Het leven kabbelt voort. Ik zoek naar schrijfvoer en heb het druk met uitzoeken van digitale foto's. Een flinke klus die veel tijd opslokt.

juli 2013

Sinds de diagnose ADHD in mijn leven kwam (2010), heb ik veel bijgeleerd. Ik heb leren omgaan en leven met ADHD. Het afgelopen half jaar heb ik mega-sprongen gemaakt. Ik heb leren communiceren en ik ben er achter gekomen wat WEL maar vooral ook NIET werkt. Ik heb mijn leven op een rij. Een nieuwe diagnose borstkanker is een behoorlijke hobbel maar voor het eerst in mijn leven kan ik met het grootste gemak én overtuiging vertellen dat het geweldig gaat. Sterker nog, voor het eerst ben ik echt gelukkig. Het allermooiste is dat ik nu ook wéét dat ik ergens goed in ben. Ik kan schrijven en daarbij het gevoel van mensen raken.

Mijn blog viert hoogtijdagen. Iemand die ik bewonder, vertelde dat hij mijn blog “graag leest”. Een groter compliment kan ik mij niet bedenken. Zo blijken er heel veel mensen te zijn die graag lezen wat ik te vertellen heb.

Het allermooiste is de energie die ik heb door mijn ADHD. Diezelfde tomeloze energie weet mij nu door oorlogsgebied te loodsen op een manier waar ik zelf nog het allermeeste versteld van sta. Ik had echt verwacht dat ik in een hoekje zou zitten huilen tot het allemaal voorbij was. Maar ik sta middenin het leven en geniet van mijn leven.
 

2010 t/m 2012

Na 44 jaar kwam er in 2010 een diagnose: "U heeft ADHD"

Heel mijn leven dacht ik dat alles waar ik tegenaan liep los van elkaar stond en bij mij hoorde. Door problemen met onze tweed dochter, Marieke, kwamen we na jaren ploeteren uiteindelijk bij een psychiater terecht die haar diagnose wist vast te stellen: ADHD, PDDnos én gedragsstoornissen.

Nadat vervolgens manlief op een gegeven moment met een paniekaanval strandde op de Moerdijkbrug in een grote vrachtwagen van z’n werk werd hij met succes werd behandeld door onze “huis-therapeut”. De psychotherapeut waar we gedurende een jaar of wat met Marieke kwamen, hielp hem van zijn paniek af in een paar eenvoudige sessies met een piepjes-oefening genaamd EMDR. Verlost van zijn probleem achtte manlief de tijd rijp voor vrouwlief om ook eens naar de therapeut te gaan … Nou, vrouwlief dacht daar anders over, totdat ik na een minder geslaagde teambuildingsessie van m’n werk totaal vastliep.

Wat een idee zo’n teambuilding en oefening met kernkwadranten was een onderdeel er van. Ik had de inleiding en de ochtend zelf al gemist doordat ik met een van de kinderen naar de dokter moest. Kom je daar nietsvermoedend aan, doe je een of andere stompzinnige oefening en halen ze jouw zorgvuldig verzonken “doos van Pandora” naar boven. Echt, die lag al zo lang denkbeeldig onderin het Marianen rog op een diepte van zo’n 11 kilometer veilig voor de hele wereld verborgen. Ik had zelf ook geen idee wat er eigenlijk in verstopt zat, maar dat het verstopt moest blijven, ja dat wist ik heel goed. Die kettingen die Ebenezer Scrooge om zich heen kreeg in “A Christmas Carol” die zaten ook om mijn doos heen, maar nu werden ze plotseling kapot gemaakt …

Nu kon ik er niet meer om heen. Ook ik moest naar de therapeut. Wat een vakman. Hij kende natuurlijk de familiegeschiedenis van gezin Schetselaar al een beetje door het “voortraject”. Bij de tweede sessie opperde hij dat er misschien wel wat ADD in mij zou kunnen zitten … geen idee wat dat was (zonder de “h” zei hij nog). Ik naar huis en achter de laptop. Lang leve Google … verhip, dacht ik nog, ze hebben hele websites over mij aangelegd en dat zonder mij te raadplegen, te interviewen, lijsten in te laten vullen, hoe hebben ze dat nou toch voor elkaar gekregen? Bij de derde sessie vroeg de psychotherapeut of er nog iets gebeurd was, sinds de vorige sessie …

“Nou …”, zei ik en vertelde wat ik op Google had ontdekt: boeken en websites over MIJ. Ja zei hij, “ik dacht het eigenlijk al na de eerste sessie, maar vond het toch wel belangrijk om toch nog iets dieper te graven naar het verleden”. Vervolgens door naar onze “huis-psychiater” waar we dus al een jaar of wat met Marieke komen voor haar medische begeleiding in het proces. Na een enkel gesprek met hem constateerde de goede man dat “de H” wel degelijk aanwezig leek te zijn in een eventuele diagnose bij mevrouw”. Nou, daar ben ik dan klaar mee. Nu heb ik dus ADHD en blijkt mijn omgeving dat altijd al geweten te hebben.

Sinds een kleine twee jaar heb ik dus ADHD. Ja lach maar, weet ook wel dat je dat dus al je hele leven hebt. Maar heel mijn leven wist ik van niets. Volgens de psychiater “ligt het er wel heel dik bovenop”. Daar kun je het mee doen. Vrienden en collega’s reageerden met “oh, weet je dat nu pas …”. Hadden ze niet een duidelijker hint kunnen geven en al véél eerder?

Echt waar, ik dacht altijd ‘dat ik spontaan was, chaotisch, niet met geld om kon gaan, af en toe behoorlijk roekeloos’ (kan ik boeken over schrijven). Verder heb ik altijd al concentratieproblemen gehad. Op m’n eerste rapport van de basisschool (noemen ze tegenwoordig groep 3) stond al “Margriet moet beter opletten tijdens de les, ze weet vaak niet waar we zijn met de leesles”. Tja, dan had ik weer naar buiten zitten staren, daar waren dan vast mooie bloemetjes te zien, een mooie wolk die voorbij dreef of de regendruppels die een mooi patroon vormden op de ruiten? Weet ik veel, er gebeurt altijd wel iets om je heen wat om aandacht vraagt. Mijn coach leerde mij vervolgens (ja, ja van de hak op de tak en heen en weer – chaos weet je nog!), mijn eerste coach dus, die leerde mij dat dit allemaal prikkels zijn waarmee ik moest leren gaan. En druk, goh ja druk, dat ben ik ook, dat zijn we thuis allemaal. Ik riep al jaren dat een van mijn broers een ADHD-er is. Nee echt, alleen weet hij nou juist altijd alles terug te vinden en ik helemaal niet. Onbewust heeft hij met de chaos van ons allemaal leren omgaan en er een oplossing voor gevonden. Onze moeder vertelde altijd dat we maar moesten wachten tot hij thuis zou komen, hij wist wel waar het opgeborgen was, dat wat we aan het zoeken waren. Als dreumes al, met het gezin ergens in de duinen aan het picknicken, kroop Han naar “nieuwkomers” die hun spullen aan het uitpakken waren en hij begon dan vrolijk alle spullen van die mensen weer op te ruimen en in te pakken. Alles moest altijd netjes opgeruimd worden. Grutjes, als ik toch een beetje van zijn ordelijkheid zou hebben, dan was alles makkelijker.

Inmiddels heb ik een smartphone waarmee ik probeer de boel op een rijtje te houden (en verder nog een papieren agenda, een gmail-agenda, een huis/gezinsagenda). Nog steeds vergeet ik allerlei afspraken … Dubbele afspraken omdat niet alles gesynchroniseerd is, komt natuurlijk ook voor.