Het is me
vaak genoeg verteld, ik ben een bijzonder geval. Voor sommige speciale gevallen
is er een vangnetconstructie. Daarbij heb ik het over de arbeidssituatie. Als
bijvoorbeeld je contract afloopt tijdens je zwangerschap en dit wordt niet
verlengd, dan neemt het UWV de betaling van je zwangerschaps-/bevallingsverlof
over. Er zijn echter speciale gevallen – zoals ik – die onder de noemer
‘pechvogel’ vallen. Ik zal het uitleggen.
April 2013 stond ik gevoelsmatig op de top van de Mount Everest en verklaarde sterk en gelukkig te zijn. Wie "de Goden verzoekt" krijgt gehoor en ik kukelde van de berg met borstkanker 2.0. Ik bleef overeind en vond mijn weg terug naar de top. Ik besloot voortaan uit de wind te blijven. Tijdens Covid-19 blijkt het leven bar saai te worden. Borstkanker 3.0 klopt ongevraagd aan. Maar nu zijn er uitzaaiingen ...
donderdag 30 mei 2013
woensdag 29 mei 2013
Drie goede redenen om te werken
Morgen ga ik
naar mijn werk. Ik heb er goede redenen voor, wel drie.
Meer dan een lichte vermoeidheid mankeer ik niet. Dat klinkt
raar als je een agressieve tumor hebt in een van je borsten. Maar op dit moment
kan ik niet zeggen dat ik ziek ben. Ik voel me immers niet ziek. Ik zal me pas
ziek voelen op het moment dat de behandeling in volle gang is en de medicatie
mij ziek maakt met als doel mij te genezen.
dinsdag 28 mei 2013
Lichtpuntjes
Nog in het
ongewisse van wat de definitieve uitslag van de biopsie van de rechterborst zou
zijn, moest ik mij vanochtend melden bij de afdeling radiologie. Manlief had
mij voor de deur afgezet. Hij was al sinds gisterochtend wakker en was net
thuis van zijn nachtdienst. Ik stuurde hem naar huis, naar bed.
maandag 27 mei 2013
Zeven kleuren angst
Laat ik het
netjes houden en het woord dat op het puntje van mijn tong hangt, niet zwart op
wit zetten. Ik had het in ieder geval toch wel even flink benauwd. Vandaag
gingen we voor de uitslag van de MRI van de lever/buik naar het ziekenhuis. De
biopsie van de rechterborst was ik eigenlijk al vergeten.
Labels:
Borstkanker
,
mammacare
,
uitslag
zondag 26 mei 2013
Mount Everest - ik stond op de top
Toen mijn
Twitter account gisteren plotseling op hol sloeg met reacties, retweets van
mijn blog en nieuwe volgers, zocht ik wat oudere blogberichten op en bracht ze
onder de aandacht van mijn volgers. Ik was verbijsterd over sommige van mijn
uitspraken. Ik leek op de top van de Mount Everest te staan en vond dat ik de
hele wereld de baas was.
zaterdag 25 mei 2013
Littekens met verhaal
In 47 jaar heb ik aardig wat littekens verzameld. Op mijn ziel maar zeker ook tastbare exemplaren.
Laten we ze eens onder de loep nemen. Op mijn linkerwang zit een inmiddels vervaagd kuiltje. Ondiep en nog nauwelijks zichtbaar (mede doordat de jaren beginnen te tellen en de huid wat verzakt). Het is een overblijfsel van een wespensteek op mijn vierde jaar. Het was een zondag en ik herinner mij die als gisteren. Mijn gezicht zwol op en ’s nachts huilde ik van de pijn. Mama kwam aan mijn bed. Vele jaren werd ik al panisch bij het zien van een wesp.
Hordenlopen
Sinds begin mei bevind ik mij op een atletiekbaan. Althans zo voelt het. Met de ontdekking van een knobbeltje nam ik de eerste horde naar de mammacare verpleegkundige. Zij stuurde me over de volgende horde, een eindeloze serie onderzoeken die op hun beurt weer om nieuwe vervolgonderzoeken vragen. Steeds weer valt er een nieuwe horde te nemen.
Labels:
achtbaan
,
Borstkanker
,
ziektewet
Mijn schrijfcoach is niet meer
Vandaag
stuurde ik een email-bericht naar mijn schrijfcoach, Nico Denhoorn van
Uitgeverij Priem. Het bericht kwam terug in mijn mailbox met het bericht ‘onbestelbaar’.
Ik ging op zoek op internet of er een nieuw adres was.
Tot
mijn verbijstering blijkt Nico te zijn overleden op 13 maart jongstleden. Hij
was 66 jaar.
vrijdag 24 mei 2013
Lief monster - fybroadenoom
Bewapend met de i-pod van broer Frank nam ik plaats in wachtkamer 3 bij de afdeling radiologie van het MMC Eindhoven. Vandaag moest de echo van de rechterborst worden gemaakt. Er was al verteld dat als de radioloog het plekje van de MRI kon vinden, dat hij dan een punctie zou doen.
Het duurde lang voordat ik aan de beurt was en met Kathleen Ferrier die mij via de i-pod toezong, begon ik in een nieuw boek “The Hundred-Year-Old Man” van Jonas Jonasson. Het boek gaat over een man van honderd jaar die een uur voor zijn eeuwfeest uit het raam klimt van zijn kamer in het verzorgingshuis. Zodoende ontsnapt hij aan het feest waarbij de burgemeester ook zal komen.
Het duurde lang voordat ik aan de beurt was en met Kathleen Ferrier die mij via de i-pod toezong, begon ik in een nieuw boek “The Hundred-Year-Old Man” van Jonas Jonasson. Het boek gaat over een man van honderd jaar die een uur voor zijn eeuwfeest uit het raam klimt van zijn kamer in het verzorgingshuis. Zodoende ontsnapt hij aan het feest waarbij de burgemeester ook zal komen.
Labels:
biopsie
,
Borstkanker
,
echo
,
fybroadenoom
donderdag 23 mei 2013
De spanning stijgt
Mijn concentratie neemt met hetzelfde tempo af als dat de spanning aan het stijgen is. Op alle fronten is aanvullend onderzoek gewenst, zo hoorden we vanmiddag.
Toen we bij de mammacare verpleegkundige binnenkwamen, vroeg ze wat we wilden drinken. Dat is geen goed teken. Dat benoemde ik hardop. Toen we zaten, vertelde ze dat er al wat uitslagen binnen waren. Die verwachtte ik pas maandag te krijgen, maar goed.
Labels:
Borstkanker
,
mammacare
,
MRI
,
uitslag
woensdag 22 mei 2013
Miljard aan fraude zorgdeclaraties – de mijne kloppen helaas!
Vorig jaar, of was het nog een jaar eerder – de tijd vliegt – zaten we in het Discovery Center Continium in Kerkrade. Er was een toespraak van de White-Stig uit Top Gear. De mannen vonden het prachtig. De Stig vroeg aan het publiek wat aan het begin van zijn carrière het Amerikaanse budget was voor formule-1 races in de USA. Ik stak mijn vinger op, noemde het juiste bedrag nadat er eerst eindeloos te laag werd geschat (toen veel geld en nu een lachertje, 500 mln USD) en hij zei “You’re right Madam, I can see you’re a High-Maintenance-Woman … ik moest lachen.
Zorgeloos gelukkig
Eindelijk, na al die tropenjaren te hebben doorlopen, voelde ik me eindelijk - voor het eerst – zorgeloos gelukkig. Een etiketje rijker, een hoop bagage maar alles leek op zijn plaats te liggen. Er moest nog wat gewerkt worden mijn communicatieve vaardigheden – niet in de laatste plaats met manlief – maar we gingen er komen. Twintig jaar samen staat voor de deur.
Dat zorgeloos gelukkig zijn, lijkt voorbij. Er was nog wel wat ‘gewone stress’. Oudste dochter zit middenin haar eindexamen. De stress uit zich zelfs in lichamelijke richting. De jongere twee kinderen hebben half juni hun proefwerkweek en één van hen maakt grote kans op een doublurejaar. Dat is niet erg. Daar zit ze zelf ook niet zo mee. Maar het gaat het geluk terugkomen of ben ik het nu voor altijd kwijt. Kun je nog wel zorgeloos gelukkig zijn als je twee keer de foute hoofdprijs wint en de tweede keer nog een veel grotere prijs blijkt te zijn dan de eerste? De afgelopen elf jaar was ik zelden bang dat het terugkwam. Het boek was uitgelezen en dichtgeslagen om nooit meer opnieuw te worden geopend. Afgekeurd voor de verkoop want wie gun je zo’n boek.
Dat zorgeloos gelukkig zijn, lijkt voorbij. Er was nog wel wat ‘gewone stress’. Oudste dochter zit middenin haar eindexamen. De stress uit zich zelfs in lichamelijke richting. De jongere twee kinderen hebben half juni hun proefwerkweek en één van hen maakt grote kans op een doublurejaar. Dat is niet erg. Daar zit ze zelf ook niet zo mee. Maar het gaat het geluk terugkomen of ben ik het nu voor altijd kwijt. Kun je nog wel zorgeloos gelukkig zijn als je twee keer de foute hoofdprijs wint en de tweede keer nog een veel grotere prijs blijkt te zijn dan de eerste? De afgelopen elf jaar was ik zelden bang dat het terugkwam. Het boek was uitgelezen en dichtgeslagen om nooit meer opnieuw te worden geopend. Afgekeurd voor de verkoop want wie gun je zo’n boek.
Labels:
ADHD
,
Borstkanker
,
chemo
,
gelukkig
,
Herceptin
,
MRI
,
operaties
,
tropenjaren
,
zorgeloos
maandag 20 mei 2013
Lange nachten
Na
een fantastische, onwaarschijnlijke Eerste Pinksterdag, dacht ik goed te kunnen
slapen. Niets was minder waar. Als ik twee uur geslapen heb, is het veel. Ik
moest vannacht denken aan het prachtige nummer van Billy Joel “Goodnight
Saigon”. De nachten die zo lang leken te duren als zes weken. Zo voelde
vannacht.
Labels:
Borstkanker
,
Boxer
,
lange nachten
,
uitslagen
,
wachten
zondag 19 mei 2013
Niets gebeurt zonder reden
Steeds meer
raak ik er van overtuigd dat alles een reden heeft. Mijn generale repetitie
voor volledig afhankelijk zijn, heb ik net afgesloten. Acht weken met mijn
onderbeen in het gips was een drama voor mij als ADHD-er bij wie alles direct
moet gebeuren. Ik twijfelde over mijn andere voet. Die operatie moest maar even
wachten.
Labels:
ADHD
,
alles sal reg kom
,
hallux-valgus
,
operatie
,
voeten
vrijdag 17 mei 2013
Scherven brengen geluk
Vandaag
bracht Martijn twee vriendjes mee naar huis. Al gauw brak het testosteron boven
de tent af maar ik liet ze. Toen ze beneden aan de snacks zaten, sneuvelde een
glas. De scherven vlogen door de hele kamer. Dat heb je met zo’n tegelvloer en
Ikea glazen. Testosteron vriendje riep “sorry”. Ik bedankte hem en legde uit
dat glasscherven heus geluk brengen. “Dat geluk kunnen we hier wel een beetje
gebruiken in huis” voegde ik er aan toe.
Labels:
alles sal reg kom
,
Borstkanker
,
geluk
,
glasscherven
,
uitslag
,
vriendinnen
Huildag
Vandaag gun
ik mijzelf een huildag. Dat mag vast wel. Mijn leven staat alweer op zijn kop.
Voor het eerst sinds ik mij kan herinneren, voelde ik mij gewoon gelukkig en
onbezorgd. Het leven lachte me toe. Vandaag is alles anders.
Labels:
ADHD
,
bang
,
Borstkanker
,
huilen
,
uitslag
,
werken bij kanker
donderdag 16 mei 2013
Nooduitgang gezocht!
Niet meedoen
en toch de hoofdprijs winnen. Dat kan er maar één zijn en jawel dat ben ik. Ik
waande me veilig, het zwaard van Damocles was niet gevallen. Tot overmaat van
ramp durfde ik mijzelf ook nog een sterke vrouw te noemen. Het einde van de
tunnel was in zicht. Nu blijkt de uitgang van de tunnel gesloten te zijn. Is er
een nooduitgang? Heb ik de Goden verzocht?
donderdag 2 mei 2013
Moederliefde en One Direction in Antwerpen
Na een half
jaar aftellen, afstrepen op de kalender en zelfs een countdown op onze gsm’s
was het eindelijk zo ver. Onze dochters gingen naar het concert van One
Direction in Antwerpen. Morgen treden de jongens op in Amsterdam. Liefst gaan
ze daar naartoe om een glimp van hen op te vangen.
Labels:
Antwerpen
,
dochters
,
One Direction
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)