Nooduitgang gezocht!

Niet meedoen en toch de hoofdprijs winnen. Dat kan er maar één zijn en jawel dat ben ik. Ik waande me veilig, het zwaard van Damocles was niet gevallen. Tot overmaat van ramp durfde ik mijzelf ook nog een sterke vrouw te noemen. Het einde van de tunnel was in zicht. Nu blijkt de uitgang van de tunnel gesloten te zijn. Is er een nooduitgang? Heb ik de Goden verzocht?

Twee weken geleden was er opeens een knobbeltje te voelen. Een mini knikkertje achter mijn tepel, linkerborst. Ik was meteen in paniek. De enige hoop die ik kon opbrengen, kwam doordat Anouk de finale bereikte van het Eurovisie Songfestival en gelijktijdig mocht staatssecretaris Weekers ook nog eens aanblijven. Twee wonderen op rij, daar kon best nog een wondertje voor mij bij. Alleen al omdat alles in drieën komt. Ik vond zelfs nog een muntje van vijf cent op straat en raapte het op, immers: “wie het kleine niet eert …”.

Maandag zijn er foto’s en een echo gemaakt en werd er een biopsie uitgevoerd. Vandaag kwam de uitslag. Tegen beter weten in hoopte ik dat mijn grote aantal beschermengelen wel iets voor mij zouden regelen. De timing klopt gewoon niet. Niet weer een tunnel nadat ik uit een put krabbel. Niet weer net als elf jaar geleden toen ik net uit een depressie kwam na het overlijden van mijn moeder. Ook nu heb ik een dik tropenjaar achter de rug. Ik dacht dat ik een traditie had doorbroken. Met 26 had ik een hernia, met 36 borstkanker. In de aanloop naar 46 vroeg ik mij wel af wat dat jaar voor me in petto zou hebben maar het leek slechts een tropenjaar te worden. Ik werd 47 en na mijn voetoperatie leek alles de goede kant op te gaan. Zonder al te veel kleerscheuren verklaarde ik mij sterk en klaar voor leuke dingen.

De waarheid achterhaalt mij. Hadden mijn beschermengelen het te druk? Geen idee wat ze aan het doen zijn. De borstkanker is terug en ik weet nu al dat de zomer zwaar gaat worden. Waarom kunnen we zomervakanties niet overslaan. Dan gebeuren er alleen maar nare dingen. Ik wil ontsnappen. Precies een jaar geleden was ik met mijn broer in Milaan. We gingen naar de opera in het Scala. Nu zou ik dolgraag in de auto springen en doorrijden naar Rome met een tussenstop naar de Arena van Verona en een in Florence. Ben ik ook al zo lang niet meer geweest.  Ik wil nog meer, een weekje naar mijn vriendin in Griekenland. Maar ja, er zijn andere verplichtingen na te komen.

Ze zeggen dat elk nadeel een voordeel heeft. Dat klopt. Een vakantie zat er financieel niet in dit jaar. Daarom hadden we (nog) niets geboekt, hoeven we nu ook niet te annuleren. Verder ben ik niet zo gelukkig met mijn buik. Na de geboorte van drie kinderen heb ik wel wat vet en vel in de aanbieding. Nu moet ik er zuinig op zijn. Ik mag niet nog meer afvallen, nu is er (hopelijk) genoeg voor een natuurlijke reconstructie.

En, als ik dan de nooduitgang gevonden heb, kan ik misschien wel op zoek naar een waanzinnige bikini. Heb ik eindelijk een strakke buik. Eén ding is zeker, mijn moeder kon relativeren als geen ander. Nu maar zien hoeveel ik van haar heb geleerd.