Terwijl de teller van mijn blog stilletjes de 200.000 passeert laat ik manlief naar de supermarkt vertrekken. Boodschappen doen is niet mijn hobby. Normaal gesproken gaat hij met oudste dochter, maar die wilde met zus naar de stad. Eigenlijk gaan ze altijd op zaterdag maar gisteren was hij zo lief een kennis te helpen bij het leggen van een laminaatvloer. Bij thuiskomst weigerde zijn lijf het wekelijkse uitstapje voor de weekboodschappen. Gelukkig bestaat er zoiets als de zondag. Bij gebrek aan vrijwilligers vertrok hij vroeg in de middag in zijn eentje naar de Lidl en zo liep ik de kans mis een van de helden van mijn jeugd tegen te komen.
April 2013 stond ik gevoelsmatig op de top van de Mount Everest en verklaarde sterk en gelukkig te zijn. Wie "de Goden verzoekt" krijgt gehoor en ik kukelde van de berg met borstkanker 2.0. Ik bleef overeind en vond mijn weg terug naar de top. Ik besloot voortaan uit de wind te blijven. Tijdens Covid-19 blijkt het leven bar saai te worden. Borstkanker 3.0 klopt ongevraagd aan. Maar nu zijn er uitzaaiingen ...
zondag 27 september 2015
George was in town
Labels:
Ali B
,
blog
,
Cult & Tumult
,
George Baker Selection
,
Hans Bouwens
,
Hummer H2
,
Lidl
,
proletenbak
,
Una Paloma Blanca
,
Veldhoven
woensdag 16 september 2015
Borstkanker: onbekende derde categorie
Volgens de gemiddelde opinie van met name lotgenoten kun je borstkankerpatiënten onderbrengen in twee categorieën. Meer niet. De ene
groep bestaat exclusief uit BN’ers en de andere groep is de grote moot “de niet
BN’ers”.
Laten we als voorbeeld en uitgangspunt het artikel nemen uit de Telegraaf: (Sabine_Vancraeynest_Het_fenomeen_borstkanker). Je bent BN’er óf niet. De categorie bepaalt het “verloop”
(het BN’er verloopt wordt hierbij in twijfel getrokken).
Voor zover ik weet, heb ik nooit de status “BN’er” bereikt
waar ik in de loop van 2013 eventjes bang voor werd toen mijn blog plotseling
viraal ging. Van dat virale karakter is mijn blog genezen. Er is allang geen
file meer om mijn berichten te lezen. Kortom, ik ben géén BN’er en ga dat zeer
waarschijnlijk ook nooit en te nimmer worden. Die groep valt dus af. Behalve
dat dit dus ook geen uitnodiging voor het boekenbal gaat opleveren, val ik daarmee
tussen wal en schip (of buiten de boot). Bij de andere categorie behoor ik namelijk
evenmin.
Labels:
ablatio
,
ADHD
,
Boekenbal
,
Borstkanker
,
borstkankermaand
,
DIEP flap
woensdag 9 september 2015
De bazin is boos – déjà-vu
Sommige mensen moet je te vriend houden, die wil je gewoon niet boos maken, althans niet op jouzelf. Mijn bazin is boos, pislink zelfs … maar gelukkig niet op mij. Eigenlijk kan ik er wel om lachen; ik heb geen medelijden. Dat zit zo.
Mijn collega loopt net mijn kamer binnen en vertelt dat onze bazin heeft gebeld en dat ze pislink is … op een buschauffeur van Veolia in Venlo. Die heeft haar bij de bushalte laten staan omdat hij (of zij) toevallig net de andere kant opkeek naar een collega-buschauffeur die hij passeerde. Zo miste hij de bushalte en mijn zwaaiende bazin. Mijn collega zei “we laten Margriet wel even twitteren”. Dus … daar gaat mijn reputatie.
De buschauffeur keek mij aan vanachter zijn stuur vanuit zijn warme bus (… had ik nog niet verteld: “het was min-10”). Hij knikte afwijzend en gebaarde dat hij voorbij de halte was. Ik was verbijsterd. De bus kwam eenmaal per half uur en het was bijna middernacht. Zo zag ik de bus vervolgens uit mijn zicht verdwijnen richting Voorschoten.
De wanhoop nabij zonder een kwartje voor de telefooncel op zak, besloot ik te gaan lopen naar huis. Ik liep van halte naar halte, keek vervolgens op mijn horloge en vergeleek die met de verwachte aankomsttijd van de eerstvolgende bus. Het mocht natuurlijk niet zo zijn dat ik er nog een langs zou zien rijden ergens halverwege twee haltes. Zo liep ik uiteindelijk van Voorburg naar Leidschendam. In de buurt van Voorschoten kwam eindelijk de volgende bus. Verkleumd reed ik nog een paar haltes mee om vervolgens naar huis de lopen. Mijn ouders warmden mij liefdevol op en schonken zelfs een glas Cognac in … Daar hou ik nog altijd niet van.
Maar goed … “sorry bazin, ik ben nu nog steeds bozer op mijn buschauffeur van toen. De zon schijnt in Eindhoven, vast ook in Venlo ;-)”. Dat was nou een van mijn redenen om het openbaar vervoer voor altijd de rug toe te keren.
Mijn collega loopt net mijn kamer binnen en vertelt dat onze bazin heeft gebeld en dat ze pislink is … op een buschauffeur van Veolia in Venlo. Die heeft haar bij de bushalte laten staan omdat hij (of zij) toevallig net de andere kant opkeek naar een collega-buschauffeur die hij passeerde. Zo miste hij de bushalte en mijn zwaaiende bazin. Mijn collega zei “we laten Margriet wel even twitteren”. Dus … daar gaat mijn reputatie.
Voor mij is dit een reisje langs “Memory Lane”, eigenlijk een déjà-vu. Zo’n dertig jaar geleden hadden wij thuis vrienden te logeren uit Griekenland. Die logeerden her en der bij de verschillende vriendinnen. Op een avond zaten we bij een van de meiden thuis in Voorburg. De groep besloot nog op stap te willen en ik was moe en ging naar huis. Bij de bushalte reed net de bus weg. Terwijl ik aan kwam rennen, moest de bus stoppen, slechts een paar meter voorbij de halte, voor een rood verkeerslicht. Opgelucht klopte ik op het raampje ….
De buschauffeur keek mij aan vanachter zijn stuur vanuit zijn warme bus (… had ik nog niet verteld: “het was min-10”). Hij knikte afwijzend en gebaarde dat hij voorbij de halte was. Ik was verbijsterd. De bus kwam eenmaal per half uur en het was bijna middernacht. Zo zag ik de bus vervolgens uit mijn zicht verdwijnen richting Voorschoten.
De wanhoop nabij zonder een kwartje voor de telefooncel op zak, besloot ik te gaan lopen naar huis. Ik liep van halte naar halte, keek vervolgens op mijn horloge en vergeleek die met de verwachte aankomsttijd van de eerstvolgende bus. Het mocht natuurlijk niet zo zijn dat ik er nog een langs zou zien rijden ergens halverwege twee haltes. Zo liep ik uiteindelijk van Voorburg naar Leidschendam. In de buurt van Voorschoten kwam eindelijk de volgende bus. Verkleumd reed ik nog een paar haltes mee om vervolgens naar huis de lopen. Mijn ouders warmden mij liefdevol op en schonken zelfs een glas Cognac in … Daar hou ik nog altijd niet van.
Maar goed … “sorry bazin, ik ben nu nog steeds bozer op mijn buschauffeur van toen. De zon schijnt in Eindhoven, vast ook in Venlo ;-)”. Dat was nou een van mijn redenen om het openbaar vervoer voor altijd de rug toe te keren.
Abonneren op:
Posts
(
Atom
)