De bazin is boos – déjà-vu

Sommige mensen moet je te vriend houden, die wil je gewoon niet boos maken, althans niet op jouzelf. Mijn bazin is boos, pislink zelfs … maar gelukkig niet op mij. Eigenlijk kan ik er wel om lachen; ik heb geen medelijden. Dat zit zo.

Mijn collega loopt net mijn kamer binnen en vertelt dat onze bazin heeft gebeld en dat ze pislink is … op een buschauffeur van Veolia in Venlo. Die heeft haar bij de bushalte laten staan omdat hij (of zij) toevallig net de andere kant opkeek naar een collega-buschauffeur die hij passeerde. Zo miste hij de bushalte en mijn zwaaiende bazin. Mijn collega zei “we laten Margriet wel even twitteren”. Dus … daar gaat mijn reputatie.

bron afbeelding

Voor mij is dit een reisje langs “Memory Lane”, eigenlijk een déjà-vu. Zo’n dertig jaar geleden hadden wij thuis vrienden te logeren uit Griekenland. Die logeerden her en der bij de verschillende vriendinnen. Op een avond zaten we bij een van de meiden thuis in Voorburg. De groep besloot nog op stap te willen en ik was moe en ging naar huis. Bij de bushalte reed net de bus weg. Terwijl ik aan kwam rennen, moest de bus stoppen, slechts een paar meter voorbij de halte, voor een rood verkeerslicht. Opgelucht klopte ik op het raampje ….

De buschauffeur keek mij aan vanachter zijn stuur vanuit zijn warme bus (… had ik nog niet verteld: “het was min-10”). Hij knikte afwijzend en gebaarde dat hij voorbij de halte was. Ik was verbijsterd. De bus kwam eenmaal per half uur en het was bijna middernacht. Zo zag ik de bus vervolgens uit mijn zicht verdwijnen richting Voorschoten.

De wanhoop nabij zonder een kwartje voor de telefooncel op zak, besloot ik te gaan lopen naar huis. Ik liep van halte naar halte, keek vervolgens op mijn horloge en vergeleek die met de verwachte aankomsttijd van de eerstvolgende bus. Het mocht natuurlijk niet zo zijn dat ik er nog een langs zou zien rijden ergens halverwege twee haltes. Zo liep ik uiteindelijk van Voorburg naar Leidschendam. In de buurt van Voorschoten kwam eindelijk de volgende bus. Verkleumd reed ik nog een paar haltes mee om vervolgens naar huis de lopen. Mijn ouders warmden mij liefdevol op en schonken zelfs een glas Cognac in … Daar hou ik nog altijd niet van.

Maar goed … “sorry bazin, ik ben nu nog steeds bozer op mijn buschauffeur van toen. De zon schijnt in Eindhoven, vast ook in Venlo ;-)”. Dat was nou een van mijn redenen om het openbaar vervoer voor altijd de rug toe te keren.