maandag 26 januari 2015

Update in etappes: deel 3 “Ik ben Doutzen niet”

Over de catwalk, onbeantwoorde vragen en dromen

Ruim anderhalf jaar na de diagnose van borstkanker 2.0 zit ik met een paar vragen. Vragen waar ongetwijfeld nooit antwoorden op gaan komen. Laat ik nou net niet [lees: TOTAAL NIET] kunnen omgaan met open eindjes … wie, wat, waar, waarom? Maar vooral “hoe en waarom” kon het bij zo makkelijk verlopen!?

Als ik de statistieken van mijn blog bekijk, dan kan ik bijvoorbeeld zien door welke zoekwoorden lezers naar mijn blog zijn geleid. Zoekwoorden kunnen variëren van mijn “zwak voor Tony Mora’s en "nog onbereikbaarder varianten" tot de onwaarschijnlijke rectificatie die ik “moest schrijven voor Gino Press. Een rectificatie die ik aangreep als een heuse uitdaging” [dat heeft ze een boel publiciteit opgeleverd … maar of ze daar op zaten te wachten!? Ik blijf ze raar vinden. {Ik mag zeggen wat ik vind toch? Zonder weer een nieuwe rectificatie te moeten schrijven wegens “laster”?. Ik weet dat je daar vandaag de dag in Parijs voor wordt afgestraft, maar toch, het is gewoon mijn mening, niets meer en niets minder. De mening van een “al jaren provinciaaltje”. Daar zou geen enkel “zichzelf respecterend persbureau wakker van moeten liggen [of wel?]}.


zaterdag 24 januari 2015

Update in etappes: deel 2 “Life is to celebrate”

Soms zit het tegen, maar af en toe "zit het mee"

Pensioendatum eierstokken, gepasseerd station of toch niet?

We hadden een feestje bij familie in de buurt van Roermond.  Zaterdag 13 november, vlak voor vertrek ging ik nog even naar het toilet … Dat doe ik altijd voorafgaand aan een autorit van 45 minuten of langer. Zeker sinds we anderhalf jaar geleden vlak voor Maasbracht achter de vangrail zijn beland … Ik heb wel eens in de file gestaan met een blaasontsteking … Als je weet hoe zoiets voelt … dan vertrek je altijd met een lege blaas … Ik zal niet in details treden. Jullie snappen het vast, zeker de vrouwen onder ons. Het kon niet, het bestond niet en ik was er al bijna anderhalf jaar vanaf, al sinds het begin van de chemokuren. Dat was eigenlijk zo’n fantastisch fijne keerzijde van de medaille. Chemo is balen, maar nooit meer menstrueren, dat ging ik niet missen, nooit! Een prettige bijkomstigheid.

En dan, anderhalf jaar later, zit je op het toilet op zaterdag, 13 november 2015. Je veeg je onderkant af, kijkt en denkt … BENG, dat is rood! Het voelde als een trap na. Amper een jaar voor mijn 50ste begin ik toch niet opnieuw te menstrueren? Dat zal toch niet. HELP, DAT WIL IK NIET!!!

Update in etappes: deel 1 #MexiGOLANDAL-ervaring

#MexiGOLANDAL-ervaring

Gevoelsmatig dringt de tijd voor een update … Mijn lijstje groeit ongehinderd uit tot een ellenlang document dat met de regelmaat van de klok wordt aangevuld met nieuwe feiten “dat moet ik ook nog vertellen”. Dus, tijd voor een reisje langs “Memory Lane”.


In oktober was er de eerste stap van de tepelreconstructie, oudste dochter bezocht haar internetvriendin in Noorwegen. Die vriendin bleek allesbehalve “Liam Neeson uit #Taken, maar gewoon een hartsvriendin voor het leven”. Verder ging dochter nog even met school naar Berlijn en werd ze tussen neus en lippen door opeens een grote meid van 18 jaar. Daar tussendoor was er tijd voor het souperen van mijn Twitter-prijs.

#MexiGOLANDAL

Het begint ergens in november in Drenthe in een luxe boerderij van Landal GreenParcs. Tijdens het WK voetbal was ik een van de gelukkigen die een lang weekend scoorde in een prachtige boerderij. Het verblijf werd aangeboden door Bas Hoogland van Landal GreenParcs. Het enige wat ik hoefde te doen was “twitteren met vermelding van #MexiIGOLANDAL en wel na ieder (hopelijk door Nederland te scoren) doelpunt” … Ik twitterde me gek [het regende nog net geen doelpunten]. Daarmee was de kous klaar, dacht ik. Het duurde even voordat de volgende dag, in de loop van de ochtend, de radertjes in mijn hoofd de felicitatiestroom op Twitter wisten te verbinden met het besef van het daadwerkelijk binnenslepen van een “super”-prijs.

maandag 12 januari 2015

Stel, dat ik Voltaire was

 De zin en onzin van het “schrijven”

 

bron afbeelding
«Je ne suis pas d’accord avec ce que vous dites, mais je défendrai jusqu’a la mort votre droit a le dire»

Bijna driehonderd jaar geleden deed “Voltaire” uitspraken die vandaag de dag nog altijd worden aangehaald. Sommige zijn zo actueel dat je er van achterover slaat. Hij was zonder twijfel verstandig, hoogbegaafd, briljant en misschien zelfs helderziende of alwetend. Ik zeg maar wat, want ik weet het niet. Sinds het geschreven woord zijn er vele citaten (van vele wijze mensen) die de tand des tijds wisten te doorstaan, de een nog mooier dan de ander.

Aan de ene kant maak ik mij geen illusies. Over vijftig jaar vind je mijn woorden vast niet terug. Hooguit in een doos op zolder als “herinnering” bij een van mijn kinderen of (wie weet) kleinkinderen. Ik let wel eens op “wat ik zeg of schrijf”, ik ben er gemiddeld niet op uit anderen te kwetsen of voor het hoofd te stoten. Ik vind het eerlijk gezegd heel leuk en vleiend als er wel eens complimenten volgen na een bijdrage op mijn blog. Daar word ik zeg maar “ijdel” van. Maar ik maak me drukker over eventuele taal- of stijlfouten dan over een politiek/emotioneel “correcte” inhoud. Zoveel kwetsende dingen heb ik doorgaans niet te vertellen. Ik maak mij dan ook niet druk dat ik in  een ernstig conflict zal geraken door  wat ik toevertrouw aan het geschreven woord. Hoe dan ook, niets mag worden afgestraft met Kalasjnikovs.

vrijdag 9 januari 2015

Zeewespen, Kalasjnikovs en Charlie Hebdo

Tegengif: “Je suis Charlie”! 


Het is tijd om op te staan, massaal. “Gisteren” (7 januari 2015) is in Parijs een ultimatum gesteld. Er moet een definitie komen voor de toekomstbepaling van, voor en door de wereldbevolking.



Om te beginnen, is “gisteren” in deze context veel meer dan een grammaticale tijdsbepaling. Het mag nooit een “datum-weetje” worden in de annalen van de moderne geschiedenis “zoveelste aanslag door moslim-extremisten”. “Gisteren” is geen optelsom of logisch gevolg van de satirische tekeningen van de kunstenaars van Charlie Hebdo. De aanslag is geen heldendaad, maar een onbegrijpelijke en beestachtige slachtpartij. Er waren geen, laat staan 77, maagden te verdienen. “Gisteren” is geen interne Franse maar een wereldaangelegenheid.

Door deze bloedige aanslag is de vrijheid van meningsuiting in gevaar van meer dan 7 miljard mensen. Gisteravond waren de gevolgen al hoorbaar tijdens de uitzending van De Wereld Draait Door. Joup van ’t Hek deed daar de (voor hem) meest ondenkbare uitspraak: “Voor zijn column van aanstaande zaterdag in NRC Handelsblad gaat hij zijn woorden zorgvuldig overwegen”. Anders gezegd “hij wil nog lang niet dood”. Ik ook niet, maar genoeg is genoeg. “Je suis Charlie”.