Over de catwalk, onbeantwoorde vragen en dromen
Ruim anderhalf jaar na de diagnose van borstkanker 2.0 zit
ik met een paar vragen. Vragen waar ongetwijfeld nooit antwoorden op gaan komen. Laat ik nou net niet [lees: TOTAAL NIET] kunnen omgaan met open eindjes …
wie, wat, waar, waarom? Maar vooral “hoe en waarom” kon het bij zo makkelijk
verlopen!?
Als ik de statistieken van mijn blog bekijk, dan kan ik
bijvoorbeeld zien door welke zoekwoorden lezers naar mijn blog zijn geleid. Zoekwoorden
kunnen variëren van mijn “zwak voor Tony Mora’s en "nog onbereikbaarder varianten" tot de onwaarschijnlijke rectificatie
die ik “moest schrijven voor Gino Press. Een rectificatie die ik aangreep als
een heuse uitdaging” [dat heeft ze een boel publiciteit opgeleverd … maar of ze
daar op zaten te wachten!? Ik blijf ze raar vinden. {Ik mag zeggen wat ik vind
toch? Zonder weer een nieuwe rectificatie te moeten schrijven wegens “laster”?.
Ik weet dat je daar vandaag de dag in Parijs voor wordt afgestraft, maar toch, het is gewoon
mijn mening, niets meer en niets minder. De mening van een “al jaren provinciaaltje”.
Daar zou geen enkel “zichzelf respecterend persbureau wakker van moeten liggen
[of wel?]}.