Zeewespen, Kalasjnikovs en Charlie Hebdo

Tegengif: “Je suis Charlie”! 

Het is tijd om op te staan, massaal. “Gisteren” (7 januari 2015) is in Parijs een ultimatum gesteld. Er moet een definitie komen voor de toekomstbepaling van, voor en door de wereldbevolking.

Om te beginnen, is “gisteren” in deze context veel meer dan een grammaticale tijdsbepaling. Het mag nooit een “datum-weetje” worden in de annalen van de moderne geschiedenis “zoveelste aanslag door moslim-extremisten”. “Gisteren” is geen optelsom of logisch gevolg van de satirische tekeningen van de kunstenaars van Charlie Hebdo. De aanslag is geen heldendaad, maar een onbegrijpelijke en beestachtige slachtpartij. Er waren geen, laat staan 77, maagden te verdienen. “Gisteren” is geen interne Franse maar een wereldaangelegenheid.

Door deze bloedige aanslag is de vrijheid van meningsuiting in gevaar van meer dan 7 miljard mensen. Gisteravond waren de gevolgen al hoorbaar tijdens de uitzending van De Wereld Draait Door. Joup van ’t Hek deed daar de (voor hem) meest ondenkbare uitspraak: “Voor zijn column van aanstaande zaterdag in NRC Handelsblad gaat hij zijn woorden zorgvuldig overwegen”. Anders gezegd “hij wil nog lang niet dood”. Ik ook niet, maar genoeg is genoeg. “Je suis Charlie”.

Overmorgen zullen we weten of Joup is verlamd door het gif van een spreekwoordelijke Australische zeewesp. Op de dag dat Youp zijn woorden op een weegschaaltje legt en een column schrijft in “niet-Youp-stijl”, is de vrijheid van meningsuiting van de hele wereldbevolking in groot gevaar, mogelijk net zo groot als het aanraken van een zeewesp.

Tijdens het journaal stelde de Minister-President dat “wij niet onze vrijheid laten afpakken”. Daar ben ik het helemaal mee eens, sterker nog: dat mogen wij niet laten gebeuren. Ook de Rotterdamse burgervader, Aboutaleb veroordeelde de aanslag en stelde dat er in Rotterdam geen plaats is voor mensen die niet om kunnen (of willen) gaan met satire. Hij wordt nu door moslimjeugd op internet uitgemaakt voor “moslim-verrader”. Een moedig man en hij heeft gelijk. We móeten opstaan, eensgezind en vooral massaal.

Persoonlijk ben ik dat verplicht aan mijn moeder en haar familie en alle mensen die ooit voor onze vrijheid hebben gevochten. Haar oudere broer was leider van het Voorschotens verzet tijdens WOII. De bevrijding kwam geen dag te laat. Anders had hij het niet kunnen navertellen hoe hij in de dodencel van het Oranjehotel wachtte op zijn executie en hoe die werd uitgesteld door de ontvangst van een telegram, waarin stond dat "hij nog even moest wachten op zijn dood". Een van de zusjes was loopmeisje van de ondergrondse. Op de fiets door de polder met fietstassen vol met voedselbonnen voor onderduikers kreeg ze de bezetter in het vizier. Mijn moeder als zeventienjarig meisje bracht Poolse onderduikers naar vergaderingen met gevaar voor eigen leven. In een combinatie van moed, blufpoker, angst, paniek en helder denken liep het goed af.

Het gezin werd verraden, de vrouwen en dochters werd opgesloten en na drie dagen vrijgelaten. Vervolgens zijn ze maandenlang op verschillende adressen in de regio ondergedoken totdat de geallieerden ook de Randstad wisten te bereiken en ook voor het land boven de rivieren de bevrijding een feit was. Tijdens hun gijzeling in het huis van een buurvrouw zaten ze opgesloten met meerdere gezinnen. De bezetters schoten zelfs door te vloer toen ze het (niet zo domme) idee kregen dat de mannen en jongens zich wel eens onder de vloer zouden kunnen bevinden. De kruipruimte liep gelukkig door onder de aangrenzende woningen. De mannen, zonen en/of broers hadden zich daar daadwerkelijk verschanst maar konden ontsnappen.

Oom Leo heeft de gebeurtenissen zorgvuldig en openhartig gedocumenteerd in zijn boeken “Zand over Acht” en “Dorp in Oorlog”. Hij maakte er geen geheim van hoe in luttele momenten moest worden beslist over het leven van mensen die al dan niet onschuldig waren of toch landverraders. Er werd over en weer vermoord en er werden fouten gemaakt. Ongetwijfeld zijn er onschuldige levens te betreuren. Toch is er wat mij betreft een groot verschil.

De aanslag op de medewerkers van Charlie Hebdo is niet te bevatten, de zogenaamde aanleiding nog minder. De eerste satirische pamfletten dateren uit de 80-jarige oorlog. Wie vandaag de dag nog altijd niet kan omgaan met satire en als enig antwoord daarop een beestachtige reactie kan bedenken, is niet te "helpen". Een dergelijke daad kan en mag nooit gebeuren, al helemaal niet vanwege een spotprent.

Ik zocht op internet of er een dommer wezen bestaat. Het blijkt de kwal te zijn, die tot de domste categorie behoort. De kwal is in 500 miljoen jaar nauwelijks geëvolueerd en heeft geen enkele hersencel. In plaats daarvan heeft de kwal een feilloos netwerk van zenuwen en draait puur op reflexen. Als één zenuw wordt geprikkeld, reageren alle zenuwen van het kwallenlichaam. Dit maakt de kwal de meest impulsieve diersoort op aarde. Nu is niet iedere kwal afschrikwekkend, zeker niet dodelijk; sommige zijn gewoon een beetje irritant of een beetje pijnlijk, maar wel te hebben. Je ziet ze drijven of liggen en je gaat ze uit de weg … en klaar is Kees.

Hoe anders is het effect van een ontmoeting met de Australische zeewesp en daarmee komen we tot de kern. Het is makkelijk om overeenkomsten te zien tussen de daders van de aanslag op “Charlie Hebdo” en de zeewesp als specifieke kwallensoort. Contact van je huid met een stukje tentakel van een zeewesp kan net zo dodelijk zijn als de ontmoeting met een Kalasjnikov in de handen van ….

Deze kwal is niet groter dan een handbal, maar heeft tentakels van wel drie meter lang en bezit voldoende gif om 60 mensen te doden en wel binnen drie minuten na aanraking. Het is een van de giftigste diersoorten ter wereld. Aanraking met een stukje tentakel is voldoende om binnen 90 seconden het bewustzijn te verliezen, het hart te verlammen en daarmee de ademhaling tot stilstand te brengen. In oktober 2013 viste een nietsvermoedende stadsecoloog, Martin Melchers, een klein kwalletje op (amper een paar centimeter doorsnee) tijdens zijn onderzoek op het water. Hij pestte het beestje een beetje in zijn potje voor de juiste compositie, maakte de beoogde foto’s, gooide het kwalletje terug in het water en stuurde de beelden naar “kwallendeskundigen” met de vraag “wat is dit voor beestje”. Een paar dagen later kreeg hij antwoord. Het kwalletje waar hij zijn blote vingers had blootgesteld, was mogelijk een zeewesp die helemaal niet thuishoort in het IJ maar in de wateren rond Australië, de Filipijnen en elders in die contreien…

Daders van dit soort aanslagen hebben net als de kwal iedere vorm van evolutie gemist. 

Ik zie geen verschil tussen de opgefokte moordenaars die “gisteren” met hun Kalasjnikovs het kantoor van Charlie Hebdo binnenliepen. Dat waren geen mensen maar onvervalste zeewespen. Geen twijfel mogelijk! “Je suis Charlie”.

N.B. voor de agent: JeSuisAhmed