Het voer van Roef was bijna op en mijn broodmeel moest ook weer aangevuld worden. Mooie gelegenheid om een bezoekje te brengen aan de Dommelse Watermolen. Daar hebben ze van alles. Als je uit je auto stapt, wordt je toegezongen door de vogeltjes die daar buiten onder de overkapping in hun kooitjes niets anders doen dan zingen en fluiten. Verder natuurlijk kooien vol met de schattigste konijntjes en wat cavia’s. En binnen natuurlijk nog vissen en een geweldige papegaai (die zou ik ook wel willen).
Maar goed, ik kwam voor voer voor Roef. High-energy brokken voor onze Boxer, van het huismerk en wel 15 kilo want anders moet ik elke week naar de Watermolen en dan kom ik zeker een keer thuis met leuke vogeltjes of toch weer een paar konijntjes. Sommige verleidingen daar moet je jezelf niet al te vaak aan blootstellen. Zo met het mooie weer in aantocht bedacht ik me dat Roef wel weer eens een botje mocht hebben. Er stond een enorm exemplaar van ruim een halve meter lang, dat was een beetje overdreven, moest ook nog eens bijna 25 euro opbrengen. Een maatje kleiner dus, nog steeds zo’n 35 cm lang en lekker zwaar zodat het niet door de kamer gelanceerd wordt en door de vitrinedeurtjes heengaat.Bij thuiskomst was Roef nog wandelen met zoonlief. Gauw z’n kussen naar buiten gesleept en het bot er op gelegd. Kijken hoe hij zou reageren, wat zou hij er mee doen? Als onze Westie indertijd een koekje kreeg van de dierenarts, dan werd het steevast in de tuin begraven voor schaarse tijden. De tuin lag overigens ook vol met restanten van zijn runderhuidstukjes. Even later hoorde ik ze samen de tuin binnenkomen en zoonlief al uitroepen naar Roef wat er op zijn kussen lag. Hijgend kwam hij een paar tellen later met het bot tussen z’n kaken geklemd naar binnen. Niet om op z’n kussen te gaan liggen knagen hoor. Nee, daar was hij waarschijnlijk te moe voor, er moest vast eerst bijgetankt worden in de vijver, waarbij de goudvissen hem dan meestal komen begroeten. Er is overigens nog nooit een vis zijn mond ingezwommen dus daar hoeven we niet bang voor te zijn.
Wat doe je als je moe bent en dorst hebt maar je struikelt zo’n beetje over een enorm bot. Die kun je niet zomaar laten liggen, straks komt je beste vriend langs (Bordeaux Dog) en gaat die ermee vandoor. Dat zal niet de eerste keer zijn. Nou, dan ga je op zoek naar een goede verstopplek. Komt dat even goed uit dat het vrouwtje met de was bezig is en er in de aanbouw allerlei wasmanden met schone en gevouwen was op de grond staan. Daar kun je vast wel een bot in verstoppen, of onder haar werktafel, daar moet ook wel een plekje zijn. Verdorie, zitten die kinderen alweer te gluren en weten ze alweer waar ik het ding verstopt heb. Dan maar weer een nieuwe plek zoeken. Even proberen of het ding te begraven is in de tuin (oh nee, daar wordt de baas weer niet blij van – graven mag niet). Letten ze op? Kijken ze niet? Mooi dan maar in de prullenbak.
Tevreden ging Roef zich met andere zaken bezighouden. Een kwartiertje later kwam hij terug naar binnen en allereerst natuurlijk moest hij even in de prullenbak kijken of het bot er nog lag. Ja hoor, gerustgesteld liep hij weer weg naar z’n kussen om een uurtje later dan toch z’n bot maar eens op te halen en zijn tanden er op te zetten.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten