donderdag 3 mei 2012

Voor wie niet in wonderen gelooft!

Afgelopen maand op 21 april 2012 was het precies elf jaar geleden dat in Volos (Griekenland) de telefoon ging bij de man van mijn vriendin. Het bleek de vroedvrouw van mijn vriendin te zijn. Ze belde uit Athene. Zij waren vrienden.

Voordat ze vertelde waarom ze belde, maande ze hem te gaan zitten want ze had groot nieuws. Mijn vriendin probeerde al jaren om zwanger te worden. Ze hadden al van alles geprobeerd. Het werkte niet en het lukte niet. Uiteindelijk hadden ze die donderdag besloten dat ze ‘s maandags naar de bank zouden gaan, ze gingen voor adoptie. In die tijd had Griekenland een verdrag met Roemenië m.b.t. adoptie. Mede daardoor waren de wachtlijsten voor adoptie er toen niet zo lang. Alhoewel er geen kosten verbonden zijn met een adoptie op zich, brengt zo’n kinderwens wel onkosten met zich mee. Denk hierbij aan reis- en verblijfkosten, officiële vertalers (adoptiepapieren, advocaten, rechtszaak …) De pijn, de stress, het verdriet van het niet lukken was het niet waard. Een kindje zou het nog mooier maken en ergens was vast en zeker een kindje dat wachtte op hun liefde en zorg.

21 april blijkt de 111e dag van het jaar te zijn. Een vreemde dag al die eentjes, maar terug naar dat telefoontje. De man van mijn vriendin ging zitten en hoorde hoe de vroedvrouw hem vertelde dat er een baby was, een meisje van twee dagen oud. Ze was ‘niet gewenst’ en als zij wilden, mochten ze haar adopteren. Het klinkt zo bizar, zo ongeloofwaardig. Hij belde mijn vriendin. Halsoverkop vertrokken ze naar Athene, daar kregen ze het meisje te zien, hun wonder. Vijf dagen na haar geboorte kregen ze hun dochter overhandigd door de oma van het kindje, een vrouw van onze eigen leeftijd wiens dochter veel te jong zwanger was geraakt. Een goed nest, goede genen maar het paste niet in hun leven. Blijkbaar was ze voor andere ouders geboren.

Vanuit de Griekse Prenatal belde ze met haar zus in Nederland met het bericht waarmee ze mij een paar maanden later verraste. Ze vertelde dat ze een baby had en vroeg wat ze nodig had. Ze had immers geen negen maanden voorbereiding gehad. Wat voor rompertjes had ze nodig, lange of korte mouwen en ga zo maar door. Haar zus bedacht zich geen moment. Met haar man haalde ze het huis leeg (ze hebben drie dochters en er waren veel babyspullen die ze niet meer nodig hadden). Ze gooide de stationwagen vol en reed naar Griekenland. Daar leverde ze haar vracht af van kleertjes tot wandelwagen, van wipstoeltje tot … vul maar in.

Het meisje is nu elf jaar, ze weet van haar geschiedenis en heeft daar al jong de juiste liefde, begeleiding en uitleg voor gehad. Ze heeft de gelukkigste ouders van de hele wereld. Daar doet de crisis niets aan af. Een liefde zo onmetelijk groot, een geluk dat meer waard is dan goud.

Ik wens ze alle geluk.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten