Het
was niet de eerste keer dat ik een kriebelhoestje had. Inmiddels liep ik er al
maanden mee rond. Ik blafte en kuchte dat het een lieve lust was. Soms werd
mijn kuchje aangehoord voor die van mijn collega. Volgens de fysiotherapeut
waar ik naartoe ben verwezen klinkt een rokershoestje echter héél anders dan
die van mij. Gelukkig maar. Het kuchje geeft weliswaar af en toe en benauwd
gevoel, met mijn longen heeft het niets van doen.
Kortom, niets engs dus. Zelfs niet als ik bij tijd en wijlen gekneusde ribben leek te hebben door het hoesten. De remedie is simpel. Ik moet het kriebeltje toelaten in mijn “zijn” en vervolgens negeren. Negeren in die zin dat ik er geen gehoor aan mag geven. Niet hoesten dus, geen keel schrapen en zeker niet kuchen. Wat ik wel moet doen is letten op mijn ademhalling. Die moet naar onderen, naar mijn strakke buik.
Bron afbeelding |
Ik probeer de oefeningen braaf te volgen. Zes maal per etmaal moet ik vijf minuten oefenen en rustig ademen. Dat blijkt helemaal niet zo simpel. Voordat ik überhaupt zover kom om rustig aan mijn oefening te beginnen, is er alweer iets anders gebeurd en ben ik iets anders aan het doen. Zo doe ik dus mijn oefeningen alsnog op momenten dat ik het benauwd krijg.
Maar ik blijk een vlugge leerling. Mijn lichaam weet precies hoe het wel hoort om te gaan met ademhalen. De techniek heb ik jaren geleden al onder de knie gekregen bij zwangerschapsyoga. Lichaam en geest leken elkaar slechts een beetje kwijt te zijn.
Bij de tweede afspraak vertelde de fysiotherapeut dat er twee opties zijn. Je fixeren op je ademhaling en je helemaal suf oefenen of de achterliggende oorzaak aanpakken. Op het moment dat ik ontspannen ben, is er niets mis met mijn ademhaling. Op momenten dat ik druk ben en chaos de overhand krijgt … gaat het mis. Hoe makkelijk kan het zijn. Ik moet aan mijzelf gaan denken. Ontspanning opzoeken en leuke dingen doen. “Oké … drie pubers de deur uit en een droombaan erin” was mijn reactie.
Zo makkelijk is het helaas niet. Maar twee weken geleden (hoe vliegt de tijd) lukte “het ontspannen” vrij goed. Nadat Gert-Jan en ik de beide dochters met vriendin hadden afgezet bij de Maarseveenseplassen voor de Color Run, reden wij door naar Utrecht centrum. Aanvankelijk had ik liever ergens in het gras gelegen aan dezelfde plassen waar ik vele jaren geleden 250 meter in het akelig koude water heb gezwommen met mijn zus en vele anderen. Wij gingen voor de kortste afstand. Er was er een met gipsbeen die voor maximaal ging … een hele kilometer. We zaten nog op zwemles, het is dus écht lang geleden. Maar Gert-Jan wilde de stad in en gelukkig maar.
Nadat ik een in mijn ogen niet interessante kerk had geweigerd binnen te lopen, kreeg hij mij zover de Domkerk binnen te gaan. Ik werd als vanzelf naar binnen getrokken op de klanken van Gregoriaans gezang. Ik kon weinig anders dan blijven staan en luisteren. Ik zette mijn camera aan en legde vast hoe een achtkoppig ensemble aan het repeteren was. Wat ze zongen, weet ik niet. Het had iets weg van de eindeloze hoogte van het Miserere van Allegri. Het was anders en korter van duur, maar mensen lief wat was het mooi.
Vervolgens liepen we aan de Lijnmarkt een
restaurantje binnen. We kregen een tafeltje aan het raam. Onder het raam liep
de gracht. Het water waar ik zo naar verlangde. Er kwam van alles voorbij van
feestboot met vrijgezellen en fanfareboot tot bbq-ende moslims en waterfietsen.
We zagen hoe een peutertje zijn speentje overboord gooide terwijl de
nietsvermoedende ouders hun tocht over het water vervolgden. Op een gegeven
moment waanden we ons in Venetië bij de brug der Zeven Zuchten. Een heuse
gondel in vol ornaat kwam voorbij. Toen de meiden belden of ze nog een tweede
ronde mochten lopen was het niet zo moeilijk bevestigend te antwoorden. Wij
zaten goed. Het ontspanningsgehalte was hoog, het mocht eeuwig duren. Maar aan
alle goeds komt een einde. Op zoek naar de nieuwe ontspanning.
Het volgende ontspanningsproject is in zicht. Om in juridische termen te springen “de gebeurtenis staat op de rol”. Het betreft de verzilvering van mijn prijs die ik heb gewonnen tijdens het WK Mexico-Nederland. Weten jullie nog? MexiGoLAND … ontspannen tijdens een lang weekend in een vakantieboerderij op ’t Land van Bartje.
Of dat nog niet genoeg is, vandaag werd ik ook nog herinnerd aan een belofte van een ander verwenmoment. Waar gaat het heen? Het kan twee kanten op. Of ik heb straks geen tijd meer om te stressen, of ik raak in de stress van het in goede banen leiden van al dat ontspannen. Ontspannen als werkwoord zeg maar.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten