vrijdag 8 juni 2012

Android phone tegen ADHD-chaos

Ruim een jaar geleden (2011) was ik zo verstandig een smartphone te bestellen. Los van het feit dat ik hem in die tijd wel drie keer heb moeten laten ophalen voor reparatie na 1) een fout afgelopen software-update, 2) steeds weer vastlopen en 3) het niet herkennen van de simkaart en geen bereik hebben, zou ik niet meer zonder mijn digitale geheugen kunnen. Sinds mijn smartphone is er veel veranderd. Het gebeurt niet vaak meer dat ik afspraken vergeet en als ik iets wil weten, zoek ik het op internet op, waar ik ook ben. Wat hierna beschreven staat, behoort dan ook tot de verleden tijd. Althans dat hoop ik. Het gaat goed zolang mijn HTC niet crasht.

Wanhopig word ik van alles wat ik vergeet, kwijt raak of niet meer terug kan vinden. Heb ik op een gegeven moment bedacht dat ik iets op een op dat moment volkomen logische plek opberg, kan ik me een week of wat later toch echt niet meer herinneren wat die logische plek toch ook al weer was. Of heeft manlief weer een nog logischer plek bedacht.

Met mijn ADHD-hoofd kan ik dan echt niet meer bedenken waar zoiets zich nu zal bevinden.

Neem nou ons Senseo-apparaat. Twee jaar geleden alweer (voor mijn smartphone in mijn leven kwam), brandde het waarschuwingslampje omdat volgens de berekening van het aantal gezette kopjes koffie het toch echt weer tijd was de boel te ontkalken. Ontkalkingszout was op, heeft een paar dagen op de boodschappenlijst gestaan, totdat het eindelijk een keer lukte om er aan te denken.

Zondagochtend al vroeg beneden en na eerst een paar koppen koffie “met kalk” naar binnen te hebben gewerkt, wilde ik de gebruiksaanwijzing er bij pakken, hoe moest het ook alweer? Allereerst kon ik het keukenkrukje niet vinden en bij mijn weten lag het boekje ergens op de bovenste plank van een keukenkastje – daar kun je niet zomaar bij, tenzij je dochterlief bent die op het aanrecht klimt, mama is niet zo lenig).

Boos manlief wakker gemaakt, krukje stond buiten, want stond steeds in de weg achter de deur van de bijkeuken, maar ja, wel makkelijk voor het grijpen als ik het nodig had …

Met het keukenkrukje in mijn vernieuwde bezit was de gebruiksaanwijzing vervolgens nergens te vinden, niet naast de borden in het kastje (tja, logisch toch, meteen voor het grijpen – nee dus, weg; waar dan? Ook niet bij de kookboeken – dat was in mijn optiek ook logisch want bij de gebruiksaanwijzing van de Senseo hoorden ook nog recepten voor “extra lekkere bakjes koffie”. Ook bij gebruiksaanwijzingen van andere keukenapparatuur was niets van de Senseo terug te vinden. Inmiddels dus helemaal boos op manlief, die alweer vrolijk lag te snurken, de hele kamer doorgezocht. Uiteindelijk bleek de gebruiksaanwijzing (ook logisch – maar niet voor een AHDH-er) bij de overige gebruiksaanwijzingen in een grote doos te liggen tussen boekjes over tv’s die we allang niet meer hebben en andere apparatuur).

Wijzer geworden door suggesties uit “ADHD voor dummies” bedacht ik me dat een PDA de oplossing voor mij moest zijn. Als iets eindelijk een vaste plek krijgt en ik dat niet kan onthouden wat die vaste en dus logische plek ook alweer is, zet ik dat dus in mijn PDA (die natuurlijk ook moet kunnen bellen, sms’en, e-mailen, internetten, fotograferen en filmen etc. en natuurlijk sinds kort ook twitteren – want anders vergeet ik weer het een of andere apparaat in m’n tas te stoppen – één dat moet net lukken samen met m’n huissleutel) en als ik dan iets zoek, dan is het “tik – tik – tik” en Eureka! Margriet heeft haar geheugen.

Zoonlief was al helemaal blij, hij kon gaan opscheppen met mijn oude LG Renoir. Deze heeft hij inmiddels alweer vervangen door een Blackberry van zijn verjaardagsgeld.

Slapen was lange tijd een probleem. ‘s Nachts werd ik wakker met de meest briljante ideeën en was ik bang dat ik ze ’s morgens weer vergeten zou zijn … echt waar, bij voorkeur om 3 uur ’s nachts kwamen ze zomaar aanwaaien. De post-it’s slingerden om mijn bed. Naast een blokje post-it’s lag naast het bed behalve een pen ook een zaklampje. Manlief werd natuurlijk wel wakker, want zelfs een knopje is niet altijd makkelijk te vinden in donker. Mijn briljante ideeën werden keurig genoteerd, deed ik vroeger ook als ik ’s nachts wakker werd en iets niet mocht vergeten. Om te voorkomen dat ik zou gaan liggen malen, noteerde ik het op een blaadje, plakte dat op mijn pakje sigaretten e voilà. Het geheugen was onder controle. Dat was namelijk het eerste wat ik ’s morgens vast pakte. Dat vergat ik nou nooit, die eerste sigaret, die hielp mij bovendien om wakker te worden en te blijven … Maar sinds ik gestopt ben met roken (ook alweer een jaar of 18 ben ik toch wel al heel veel briljante ideeën vergeten).

Mijn HTC ondervangt veel problemen. Mijn mailaccounts zijn allemaal gekoppeld. Mijn agenda dito. Alle afspraken van de kids voor sport, ortho, fysio en school, het maakt niet uit, onder controle. Nou ja, meestal dan – soms denk ik te weten waarom mijn telefoon bliebt en laat ik het na om te kijken naar het bericht. Zo gebeurde het laatst toch weer dat ik een uur te laat bedacht dat we een uur daarvoor bij de fysio hadden moeten zijn. Maar ja, die ochtend was ook wel weer bijzonder chaotisch verlopen. Maar dat is een ander verhaal. Terug naar mijn HTC. Bankieren, boeken bestellen, lezen. Ik volg de wedstrijden op Roland Garros.

Het mooiste is natuurlijk dat ik niet meer hoef te verdwalen, want de navigatie doet het ook geweldig. Zelfs in Milaan bracht deze app uitkomst waar de uitgebreide variant in de bus van Frank het niet meer wist met alle opbrekingen.

Overigens brandt sinds ruim een week het lampje weer van de Senseo. Ik realiseer me dat ik wel ontkalkingsspul heb maar stiekem niet weet waar de gebruiksaanwijzing ligt. Niet in mijn HTC gezet ...

Geen opmerkingen :

Een reactie posten