zondag 10 juni 2012

Gezinsleven - een normale dag - nooit saai

De dinsdag na Pinksteren (2012) moest er een afspraak worden gemaakt bij de huisarts. Dochterlief had al een week last van haar ribbenkast. Pijnstillers hielpen niet echt en bij de dokterspost waren we in het weekend afgewimpeld. Ze kon al nachten niet slapen van de pijn en ik beloofde de dokter te bellen vanaf mijn werk.

Al vroeg was ik op kantoor en ik belde de huisarts. Door wat bijkomende symptomen (waaronder uitslag) had ik zelf met behulp van internet de diagnose al gesteld. Het leek onwaarschijnlijk want ze was wel erg jong voor die diagnose maar de symptomen waren overduidelijk. Er was een vrouwelijke huisarts aanwezig die dag, dus ze kon zelf naar de huisarts fietsen. Dat had ik gedacht.

Ik belde naar school om door te geven dat dochterlief eerst naar de dokter ging. Vervolgens belde ik naar huis om het tijdstip van de afspraak door te geven. Dochterlief lag te slapen (natuurlijk) op zolder. Haar gsm ging direct over op de voicemail. Geen probleem want er is ook nog een huistelefoon. Die hoort ze echter niet op die afstand. Maar zoonlief had een studiedag en was thuis. Lang leve de basisschool en de studiedagen. Ook dat had ik gedacht. Zoonlief die normaal gesproken vastgeplakt zit aan en permanent verbonden is met zijn Blackberry, nam niet op. Ook bij hem kreeg ik steeds weer de voicemail. Ik heb niet geteld hoe vaak ik gebeld heb maar het was vaak, naar alle drie de nummers. Er werd niet gereageerd.

Er zat niets anders op. Ik moest mijn spullen pakken, naar huis rijden, dochter wakker maken en vertellen dat ze een afspraak had bij de huisarts. Mijn eigen afspraak bij de bedrijfsarts die ochtend wist ik nog net om te zetten naar een telefonische variant. Ik was behoorlijk op oorlogspad en klaar om de kids wat aan te doen. De gsm van dochterlief gsm bleek ’s nachts nogal warm te zijn geworden en uit voorzorg had ze hem uitgezet. Zoonlief was ‘buiten westen’. Die had zijn telefoon helemaal niet gehoord. Aangezien ik nu toch thuis was, gingen we samen naar de dokter. Daar werd mijn diagnose bevestigd. Ongebruikelijk op haar leeftijd, inderdaad. Ze had gordelroos. Kun je alleen maar krijgen als je ooit de waterpokken hebt gehad. Komt bijna alleen maar voor bij oudere mensen (boven de 50). De waterpokken heeft ze gehad toen ze 6 maanden was. Ze zat toen onder van haar kruin tot haar tenen. Indertijd werd al gezegd dat het nog een keer terug kon komen omdat ze zo jong was. Gordelroos is dus eigenlijk een waterpokken-2, pijnlijk maar eenmalig en het zal nooit meer terugkomen.

Vervolgens besloot ik verder thuis te werken.  Mijn ritme was echter weg. Tegen half 2 bedacht ik dat we een uur eerder met zoonlief bij de fysio hadden moeten zijn. Toen die avond om 20 uur de deurbel ging, aarzelde ik om open te doen in de veronderstelling dat het een collectant te zijn. Het bleek een ‘vergeten’ maar wel belangrijke afspraak te zijn.

Toen ik later uitlegde aan een collega waarom ik er die dag niet meer was, constateerde zij “Oh, een normale dag voor jou, dus”.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten