vrijdag 1 juni 2012

Zotte avonturen - Bucketlist

 
Twee weken geleden ergens rond middernacht (15 mei 2012) zat ik met mijn oudste broer op een terrasje in de Galleria Vittorio Emmanuel II. We waren zojuist naar de opera geweest in het Scala van Milaan. Frank zei dat we nu in ieder geval een onderwerp van onze Bucketlist konden afstrepen. Ik dacht aan mijn notitieboekje, ‘mijn Bucketlist’. Milaan stond er al op voordat ik bedacht dat ik naar ‘il Teatro alla Scala’ wilde. In ieder geval één droom is uitgekomen.

Eigenlijk was het complete naïviteit gecombineerd met waanzin. Een spontaan idee om een bezoek aan het Concertgebouw in Amsterdam te overtreffen, werd realiteit. In januari stuurde ik een mailtje naar Frank met de vraag of hij met mij naar het Scala wilde. Toen op 22 februari om 9.00 uur de voorverkoop van Puccini’s Tosca van start ging, begon ik driftig te bellen naar Milaan. Vanwege de rolstoel van Frank was telefonisch reserveren de manier. Uiteindelijk, na veel doorverwijzingen en een paniekaanval dat ik achter het net zou vissen, kreeg ik de juiste persoon aan de lijn. Hij noteerde mijn naam en telefoonnummer en daarmee was het geregeld. Vanaf de volgende dag konden de kaartjes worden opgehaald. Ik vroeg nog of het geen probleem was dat dit pas half mei zou gebeuren omdat we vanuit Nederland moesten komen. Dat bleek geen probleem. Met een “No signora, that will not be necessary” vernam ik dat zelfs een schriftelijke bevestiging niet nodig was. Ik had mijn twijfels. Ik heb het graag zwart op wit, zeker bij een reis naar Milaan van meer dan 900 kilometer. Omdat ook mijn echtgenoot aandrong op een bevestiging waagde ik er nog een email- en faxbericht aan. Antwoorden bleven echter uit.

Het aftellen begon en ik ging op zoek naar de juiste outfit. Toen ik mijn zus vertelde dat ik een jurk zocht, kwam zij met een stapel galajurken. Op het werk heeft zij galakleding voor de verhuur. ‘Mijn jurk’ zat erbij, alsof deze speciaal voor de gelegenheid gemaakt was in precies dezelfde kleur als het interieur van het Scala. De schoentjes kwamen van Zalando. Met mijn dochters heb ik staan gillen toen de doos werd afgeleverd, geheel in stijl met de Zalando reclame op tv. Vervolgens had een collegaatje het perfecte, bijpassende tasje. Ik was klaar om te gaan. De weersvoorspellingen waren ideaal. In Nederland regende het, het leek wel najaar. Maar in Milaan, daar zou het 24 graden zijn. Daar deden we het voor met of zonder bevestiging dat de toegangskaarten klaar lagen bij het Scala. In stilte vroeg ik mij af - ik durfde het niet hardop te zeggen uit angst dat het hele uitstapje zou worden afgeblazen - waar ik die kaartjes ook alweer moest ophalen. Dat was in de opwinding niet bij mij doorgedrongen, was dit nu bij het Scala zelf of bij de Central Box Office? Ik hield mijn vragen voor mij.

Zondag 13 mei vertrokken we al vroeg. Met slechts twee korte (dubbele espresso) onderbrekingen en muzikale ondersteuning van onder andere Maria Callas en Cecilia Bartoli reden we naar Milaan. We luisterden ook naar Dietrich Fischer Dieskau, een grote favoriet en leeftijdgenoot van onze vader. Deze bariton overleed de dag na onze terugkeer. In mijn gedachten zingt vader nu samen met zijn grote helden en heldinnen in het‘hemelkoor’.



Diezelfde avond nog waren we op de Piazza del Duomo waar een live concert aan de gang was vanwege de overwinning van Juventus op AC Milan. Het was nog rustig maar even later kon je over de hoofden lopen. De carabinieri waren aanwezig maar niet zoals je dat in Nederland zou meemaken. Hier zou de ME er aan te pas moeten komen. In Milaan was het feest, agenten stonden gezellig te kletsen.

De volgende dag zouden we de kaartjes ophalen. Dat kon tussen 12.00 en 18.00 uur. Ruim de tijd om wat leuks te doen. Het werd een rondrit om het Lago di Maggiore. Een van de mooiste plekjes op aarde, ik weet het zeker. Ik ben er al verschillende keren geweest maar de schoonheid van al die dorpjes en dat prachtige meer met die imposante eilandjes benemen je steeds weer de adem. Als de zon over het meer schijnt met in de verte de besneeuwde bergtoppen, dan valt er weinig meer te wensen. In Cannobio genoten we van een decadente lunch met goede wijn op een terrasje in de zon. Dan vraag je je wel af, hoe je een paar dagen later weer in het gewone leven moet terugkeren.


 

Terug in Milaan begon de speurtocht naar de kaartjes. Het adres van de Central Box Office bleek onvindbaar. Het was op de Piazza del Duomo maar zelfs de carabinieri wisten het niet. Als ik sprak over kaartjes voor het Scala werden we naar het Scala gestuurd. Maar het theater was dicht. Op de Piazza del Duomo kon je wederom over de hoofden lopen vanwege alweer een live concert waarbij de artiesten net onder luid gejuich werden binnengehaald.
De trappen waar de Central Ticket Office was, bleken afgesloten. Mijn vertaalfoutje bracht ons weer terug naar het theater zelf (‘altre scale’ betekent namelijk ‘andere trappen’ en niet dat je naar het Scala moet). De Scala winkel was open. Daar bevestigde de medewerker dat de kaartjes inderdaad bij de Central Box Office moesten klaarliggen. We hadden nog tien minuten voor sluitingstijd. Uiteindelijk bleek het kantoortje verstopt te zijn in het ondergrondse metrostation onder de Piazza del Duomo. Bij een andere metro-ingang vloog ik de trappen af, mijn broer bleef boven. Ik rende het station door en vroeg de weg. Al vragend werd ik de juiste kant opgestuurd en twee minuten voor sluitingstijd rolde ik zo ongeveer de Central Box Office binnen. Toen ik even later aan de beurt was, vertelde ik dat ik een reservering voor Tosca had voor een invalide en begeleider voor de volgende dag. Ik voegde er aan toe “I hope”. De man achter het loket rammelde wat op zijn toetsenbord en zei één woord “Vanderpeet”. Dat was mijn meisjesnaam, aan elkaar geplakt. “Si!” riep ik. Ik betaalde en draaide me om. De deur achter mij bleek op slot en via een zij-ingang mocht ik naar buiten.



 




Het Scala was geweldig. Voorafgaand aan de opera verzamelt men bij de Cafetteria alla Scala, het theatercafé. Daar eet men een schaaltje risotto en spoelt dit weg met Prosecco. Een schaal met dampende risotto werd midden in het café geplaatst op een serveerwagentje met zilveren koepel. De kok serveerde ter plekke. Wie geen zitplaats had, bleef staan.

Voor de opera en het Scala zelf zijn geen woorden. Ik voelde me als een prinses. Het was een hoogtepunt dat niet kan worden geëvenaard. Hooguit met een bezoek aan de Metropolitan Opera in New York of de Arena van Verona ... of niet?










Geen opmerkingen :

Een reactie posten