Laat ik vooropstellen – voor wie het nog niet weet – dat ik echt helemaal niets met voetbal heb. Ik vind het minstens zo erg als carnaval. Toen ik voor de derde keer zwanger raakte, wist ik direct dat het een jongen zou zijn, vanaf de conceptie zullen we maar zeggen. Bij bevestiging van zijn geslacht bij de 20-weken echo besloot ik dat hij NIET ging voetballen. Hij moest maar gaan tennissen of desnoods hockeyen. Mijn voormalige vriendjes en uiteindelijk echtgenoot waren immers bewust geselecteerd op niet-geïnteresseerd-zijn-in-voetbal en al-helemaal-niet-in-EK’s/WK’s.
Wat deden we gisteravond? Juist, we keken naar Nederland-Denemarken. Wat is er misgegaan naast het feit dat Nederland verloor?
Het eerste wat zoonlief deed, zelfs voor hij kon lopen, was tegen een bal aan trappen. Hij bleek een voetbalfanaat in hart en nieren. Hij bleek nog goed ook. Gelukkig was hij minstens zo goed in tennis (waar hij overigens zelf om begon te zeuren met “mama, ik wil tennissen”). Uiteindelijk moest hij kiezen tussen tennis en voetbal omdat het niet meer te combineren.
Gisteren leek het wel carnaval bij ons in de straat. Voor 10 uur stond bij de Albert Heijn aan de overkant de muziekinstallatie al op vol volume. Alhoewel de ingang van de winkel om de hoek van het gebouw zit, zorgde de wind er voor dat de herrie bij ons terecht kwam. De hele dag schalden de voetbalkrakers door de lucht en hielden we ramen en deuren gesloten. Ik kon niet anders hopen dan op een spoedige uitschakeling van onze Nederlands elftal.
Kort voor aanvang van de wedstrijd kwam zoonlief beneden in zijn WK-tenue van twee jaar geleden. De 10 van zijn leeftijd van destijds pronkt voorop, zijn naam achterop. Ik herinner me nog hoe hij met gekneusde knie in een drukverband (resultaat voetbalkamp) en ik met gescheurde enkelbanden met hem op de bank lag. Hij met een Vuvuzela.
Toen bleek dat Oranje toch wel erg ver ging komen bij het WK, ging ik overstag. Hij mocht hij een WK-tenue kopen van zijn spaargeld. Hoe groot het drama toen was bij het niet bereiken van de eerste plaats. Huilen, schreeuwen, schelden, alles hoorde erbij. Het tenue liet hij gelukkig heel.
Gisteravond vroeg ik hem of hij nu niet een EK-tenue nodig had en dan met een 12 erop. Twee jaar ouder en behoorlijk wijs bedacht hij dat hij, nu hij niet meer voetbalt, zo’n tenue eigenlijk niet nodig heeft. Een 12 zou er overigens niet op moeten staan. Het zou een 7 moeten zijn, want dat is zijn geluksgetal. Waar zou hij het aan moeten doen, niet naar de tennisbaan. Dat is duidelijk. Toen ik vroeg of hij later als hij misschien een zoon zou krijgen voor hem ook een tenue zou aanschaffen, was hij snel met zijn antwoord. Niet alleen zijn zoon krijgt er dan een, hijzelf toch zeker ook. Maar het zou niet bij een tenue blijven. Samen pakken ze dan een vliegtuig en gaan ze naar de toekomstige wedstrijdlocatie om de wedstrijden even bij te wonen.
De geschiedenis is inmiddels geschreven. Nederland verloor van Denemarken met 0-1. Verloren van de ‘zwakste’ uit de pool. Zoonlief was boos, hysterisch. Van Persie en de scheids kon hij wel wat aandoen. Vooral na die niet toebedeelde penalty na een niet-door-de-scheids-opgemerkte-hands. Hij wilde zelfs een oud tennisracket kapot slaan. Ik stelde voor om een voetbal kapot te maken, meer in lijn van de sport. Uiteindelijk bedaarde hij en klaar, dacht ik. Maar nee, nu komen de historische verhalen. In 1988 gebeurde hetzelfde. Toen verloor Nederland ook de openingswedstrijd en werden ze verdorie nog Europees Kampioen ook.
Niet alleen zoonlief bleek naar het voetbal te willen kijken. Natuurlijk kijkt manlief ook opeens wel naar voetbal zodra het zogenaamd belangrijke wedstrijden zijn. Jongste dochter kwam er ook bij. Oudste dochter wil liefst zelf gaan voetballen. Ze heeft het nog nooit gedaan en nu ze al naar de 16 gaat, is het ook wel een beetje laat om nog te beginnen.
Ik voel me een beetje belazerd. Een beetje 1 tegen 4. Misschien had ik het voetbal contractueel moeten verbieden in huis. Een geluk dat de wedstrijd niet vandaag is. Vandaag is het mijn dag: de finale van de heren op Roland Garros. Nu maar hopen dat Djokovic NIET wint. Want over een ding zijn zoonlief en ik het eens. Go Rafa.
Wat deden we gisteravond? Juist, we keken naar Nederland-Denemarken. Wat is er misgegaan naast het feit dat Nederland verloor?
Het eerste wat zoonlief deed, zelfs voor hij kon lopen, was tegen een bal aan trappen. Hij bleek een voetbalfanaat in hart en nieren. Hij bleek nog goed ook. Gelukkig was hij minstens zo goed in tennis (waar hij overigens zelf om begon te zeuren met “mama, ik wil tennissen”). Uiteindelijk moest hij kiezen tussen tennis en voetbal omdat het niet meer te combineren.
Gisteren leek het wel carnaval bij ons in de straat. Voor 10 uur stond bij de Albert Heijn aan de overkant de muziekinstallatie al op vol volume. Alhoewel de ingang van de winkel om de hoek van het gebouw zit, zorgde de wind er voor dat de herrie bij ons terecht kwam. De hele dag schalden de voetbalkrakers door de lucht en hielden we ramen en deuren gesloten. Ik kon niet anders hopen dan op een spoedige uitschakeling van onze Nederlands elftal.
Kort voor aanvang van de wedstrijd kwam zoonlief beneden in zijn WK-tenue van twee jaar geleden. De 10 van zijn leeftijd van destijds pronkt voorop, zijn naam achterop. Ik herinner me nog hoe hij met gekneusde knie in een drukverband (resultaat voetbalkamp) en ik met gescheurde enkelbanden met hem op de bank lag. Hij met een Vuvuzela.
 |
| Op de Vuvuzela blazen als Dizzy Gillespie |
 |
| Martijn zijn gekneusde knie, maar ik scheurde mijn enkelbanden |
 |
| De bloeduitstortingen waren spectaculair (binnenkant zag er net zo uit). |
Toen bleek dat Oranje toch wel erg ver ging komen bij het WK, ging ik overstag. Hij mocht hij een WK-tenue kopen van zijn spaargeld. Hoe groot het drama toen was bij het niet bereiken van de eerste plaats. Huilen, schreeuwen, schelden, alles hoorde erbij. Het tenue liet hij gelukkig heel.
Gisteravond vroeg ik hem of hij nu niet een EK-tenue nodig had en dan met een 12 erop. Twee jaar ouder en behoorlijk wijs bedacht hij dat hij, nu hij niet meer voetbalt, zo’n tenue eigenlijk niet nodig heeft. Een 12 zou er overigens niet op moeten staan. Het zou een 7 moeten zijn, want dat is zijn geluksgetal. Waar zou hij het aan moeten doen, niet naar de tennisbaan. Dat is duidelijk. Toen ik vroeg of hij later als hij misschien een zoon zou krijgen voor hem ook een tenue zou aanschaffen, was hij snel met zijn antwoord. Niet alleen zijn zoon krijgt er dan een, hijzelf toch zeker ook. Maar het zou niet bij een tenue blijven. Samen pakken ze dan een vliegtuig en gaan ze naar de toekomstige wedstrijdlocatie om de wedstrijden even bij te wonen.
De geschiedenis is inmiddels geschreven. Nederland verloor van Denemarken met 0-1. Verloren van de ‘zwakste’ uit de pool. Zoonlief was boos, hysterisch. Van Persie en de scheids kon hij wel wat aandoen. Vooral na die niet toebedeelde penalty na een niet-door-de-scheids-opgemerkte-hands. Hij wilde zelfs een oud tennisracket kapot slaan. Ik stelde voor om een voetbal kapot te maken, meer in lijn van de sport. Uiteindelijk bedaarde hij en klaar, dacht ik. Maar nee, nu komen de historische verhalen. In 1988 gebeurde hetzelfde. Toen verloor Nederland ook de openingswedstrijd en werden ze verdorie nog Europees Kampioen ook.
Niet alleen zoonlief bleek naar het voetbal te willen kijken. Natuurlijk kijkt manlief ook opeens wel naar voetbal zodra het zogenaamd belangrijke wedstrijden zijn. Jongste dochter kwam er ook bij. Oudste dochter wil liefst zelf gaan voetballen. Ze heeft het nog nooit gedaan en nu ze al naar de 16 gaat, is het ook wel een beetje laat om nog te beginnen.
Ik voel me een beetje belazerd. Een beetje 1 tegen 4. Misschien had ik het voetbal contractueel moeten verbieden in huis. Een geluk dat de wedstrijd niet vandaag is. Vandaag is het mijn dag: de finale van de heren op Roland Garros. Nu maar hopen dat Djokovic NIET wint. Want over een ding zijn zoonlief en ik het eens. Go Rafa.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten