Vandaag is een van onze brokkenpiloten van een paar recht-omhoog-staande-kleine-tenen afgeholpen. Er zijn dames die hun kleine tenen laten verwijderen om maar in een paar Manolo Blahnik’s of Louboutin’s te passen, dan valt ons meisje nog wel mee.
De tenen zijn er nog, maar als het goed is, is het mankement verholpen. Aan die hopeloze tenen kon ze natuurlijk niets doen. Een podotherapeut heeft ooit nog tape voorgeschreven om de tenen in een acceptabele stand te dwingen, maar dat bleek al heel snel geen oplossing te zijn.
Vandaag werden de pezen voorzien van minuscule sneetjes – in de hoop dat de teentjes dan omlaag gaan – en de komende tijd kan dochterlief aan de wereld maar vooral op school tonen wat de nieuwe trend is voor sandalen/winterschoenen. Het ziet er niet uit die orthopedische apparaten – er is geen verschil tussen links en rechts – echt geen gezicht! Maar je moet er wat voor over hebben om weer eens normale slippers of leuke schoenen aan te trekken of gewoon géén kramp in de tenen te krijgen. De ingreep verliep vlot, het was een tussendoortje voor de orthopeed. Toen ze bijkwam uit de narcose wist ze al snel te vertellen dat ze jaloers was op haar orthopeed. Hij was de avond tevoren naar Coldplay geweest. Ze had wel meegewild.
Vooraf was ze nog optimistisch en zou ze volgende week wel met de fiets – en de krukken aan haar stuur vastgebonden – naar school fietsen met de rugzak met schoolbenodigdheden erbij. Bij het verlaten van het ziekenhuis besloten we al door te rijden naar de thuiszorgwinkel om toch maar vast een rolstoel te lenen. Geen overbodige luxe als beide benen uitgeschakeld zijn.
Thuis op de bank is ze heel wat waard en worden eerdere aandoeningen en operaties besproken. Een flinke herinnering is zichtbaar op haar linker ellenboog. Een jaar of wat terug op een zaterdagavond nam ze een aanloop toen ze mij met de honden in het vizier kreeg. Zij was op het pleintje aan de overkant van de straat aan het spelen. Ik ging de honden even uitlaten. Ze zag me pas toen ik weer terug was bij ons huis en haar al twee keer was gepasseerd. Ze riep en nam een aanloop. Het ging helemaal fout. Achteraf bleek ze te willen te vertellen dat we wist wie de dode kat had gevonden van haar vriendinnetje. Lekker belangrijk! Blijkbaar wel als je tien jaar oud bent.
Eén en ander was er goed voor dat ze een aanloop nam en het heggetje langs het pleintje aanzag voor een horde. Ze leek een mislukte ‘Nellie Cooman’. Haar tenen bleven er dit keer achter hangen. Ze viel om 18.45 uur op zaterdagavond met haar ellenboog plat op de stoep. Ze gilde, ze huilde en ik was net aan de overkant van de straat met twee honden aan de riem. Op hetzelfde moment bedacht haar jongere zusje zich geen enkele seconde en vloog van mijn kant de straat over om haar grote zus te hulp te schieten. Tegelijkertijd kwam er natuurlijk een auto aan die vol op de rem ging en gelukkig nog op tijd stopte.
Alles bij elkaar was voor mij een reden om volledig in de stress te raken. Bozer dan boos maar bovenal geschrokken was ik niet echt de troostende moeder die nodig was. Ik was niet echt voor rede vatbaar. Mama was boos! Uiteindelijk bleek ze toch wel zoveel pijn te hebben – ze leek in shock te raken van de pijn – dat we besloten naar de eerste hulp te gaan. Daar werd een scheurtje geconstateerd en met een week of 6 gips werd de boel afgedaan. Een jaar van pijn en last volgde tot uiteindelijk bij een MRI geconcludeerd werd dat er toch wel meer aan de hand was. Een afgebroken groeischijf, een doorgroeiend achtergebleven stuk ellenboog, wat zwervend kraakbeen en een doorgroeiende schroeischijf bleken elkaar behoorlijk dwars te zitten. Een operatie in het Amphia in Oosterhout bij dé ellenboogspecialiste van Nederland zorgde ervoor dat onze brokkenpiloot in no-time weer van haar problemen afwas. Amper een paar weken later nam ze haar eerste trainingsduik voor wedstrijdzwemmen. Toen ze voor controle kwam bij de arts, kon zij haar gegevens niet geloven. De zes weken tussen operatie en volledig herstel waren onwaarschijnlijk.
Laten we maar hopen dat we weer zo snel herstelt. Haar polsbandje uit het ziekenhuis is haar derde trofee. Ze gaat voor een kwartet. Hadden al haar blessures zoals ‘gat-in-haar-voorhoofd’ en ‘zwaar-gekneusde-enkel-na-snowboarden’ meegeteld, dan konden we allang gezellig kwartetten en zaten we nu “mag ik van jou … Merel in het ziekenhuis in … 1998”. Of we namen die van haar broer en zus en mijzelf erbij, dan werd het pas echt leuk.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten