Zangcarrière

Kunnen zingen is mijn droom. Met de nadruk op kunnen. Want ik moet bekennen dat zelfs mijn kinderen mij vragen te stoppen bij iedere poging. Ik mag nog niet neuriën, niet sinds ze de kinderliedjes zijn ontgroeid. Kortom voor mij is geen zangcarrière weggelegd.

Als kind wist ik al dat ik geen noot kon houden. Maar ik wilde zo graag zingen en ging bij het kerkkoor in de Moedergodskerk te Voorschoten. Daar heb ik het playbacken uitgevonden, gewoon om er bij te horen. Het ging goed tot de andere meisjes merkten dat ik wel mijn lippen bewoog, maar geen geluid produceerde. Ik werd gepest en uitgelachen en ben gestopt.

Maar wat ben ik jaloers op mensen die vanuit het niets een auditie doen bijvoorbeeld bij ‘The X-Factor UK’. Staat daar op dat podium voor een publiek van wel drieduizend man iemand met knikkende knieën en bevende handen en komt diegene amper uit zijn of haar woorden. Iemand die zo zenuwachtig is, dat je gewoon weet dat het wel niets zal worden. Vervolgens begint de muziek, doet hij of zij de mond open en wordt de hele zaal weggeblazen.

Vaak is er zo’n vooroordeel. Wie heeft nu niet Susan Boyle gezien bij haar eerste auditie. Vooraf was iedereen er van overtuigd dat ze gek was. Ze werd uitgelachen toen ze vertelde van haar droom om te zingen als Elayne Paige. Susan leek meer op een vrouwelijke variant van Catweazle. Dat kon niets zijn. Inmiddels weet de hele wereld beter en heeft Susan mét Elayne Paige opgetreden. Natuurlijk gaan er veel dromen op zo’n podium aan diggelen. Er zijn deelnemers die met zowel flair opkomen, dat je op een dwaalspoor schiet en een leuk optreden verwacht. Vervolgens blijkt diegene er niets van te bakken en kom je niet meer bij van het lachen of draai je gauw het geluid uit vanwege de pijn aan je oren.

Vandaag zag ik een auditie. Een vrouw van 44, Melanie Masson, vertelt dat ze huisvrouw is, twee kindjes heeft en in haar vrije tijd een soort muziekklasje leidt waarin ze optreedt als een feeënkoningin. Terwijl ze dit vertelt krijg je natuurlijk beelden te zien waarop ze met vleugeltjes en feeëngewaad met de kinderen bezig is. Dan wordt de muziek gestart en doet ze haar mond open. Ze zingt ‘Cry Baby’ van Janis Joplin en blaast de zaal omver. Een staande ovatie van de hele zaal volgt inclusief de juryleden die niet zo vaak uit hun stoel omhoog komen. De jury vraagt haar hoe het mogelijk is dat ze haar stem al die jaren verborgen heeft kunnen houden.

Dat zou ik ook wel willen maar ik hou het bij dromen want ik zou teveel van de vooroordelen bewijzen. Vroeg of laat komt de dag dat ik hoe dan ook toch naar zo’n podium mag. Maar dan zal dat niet zijn omdat ik mijzelf voor gek ga zetten. Nee, dan is de dag aangebroken dat ik mijn dochters niet meer kan tegenhouden. Want weten jullie, zij kunnen wél zingen en hoe! Zij weten allang dat ze veel beter zijn dan heel veel van de kandidaten die daar hun dromen uiteen zien spatten.

Maar ze zijn nog wat te jong alhoewel zij daar met 14 en 15 jaar heel anders over denken.