zaterdag 1 september 2012

Verlanglijstjes

Over anderhalve week ben ik jarig. Wat een dag. De dag waarop we mogen gaan stemmen op de een of toch de andere Pinocchio van de verkiezingslijsten. Dan stem ik bij voorbaat voor die ene die er toch niet op staat, diegene die daadwerkelijk zorgt voor méér koopkracht. Dan kan ik m’n eigen cadeautjes kopen en weet ik zeker dat ik iets krijg waar ik blij van word.

Dat klinkt niet zo vrolijk maar nog ieder jaar denk ik terug aan pakjesavond van meer dan 35 jaar geleden. Voorafgaand aan Sinterklaas ging mijn moeder altijd met ons naar de speelgoedwinkel "Bakkertje" (later "Teddy") in de Schoolstraat van Voorschoten. Dan werd er rondgekeken, ge-ohed en ge-aaahed. De eigenaar liep dan ook rond. Jaren later vertelde mijn moeder dat ze dan af en toe een gebaartje maakte of knikte naar hem en vervolgens verdwenen de spulletjes waar wij over heen kwijlden naar het magazijn. Als wij dan op school zaten, haalde moeder de cadeautjes op en verdwenen ze in de zakken die Sinterklaas uiteindelijk verstopte in de showroom van mijn vaders loodgietersbedrijf. Hoe wist Sint toch dat papa die showroom had? Dat snapten we niet, net zo min als dat hij altijd precies bracht wat wij zo mooi vonden, zonder een lijstje te hebben gemaakt).

Bron: afbeelding
Een van die jaren heb ik toch echt hard gekwijld, zoveel dat het voorwerp van mijn aanbidding weg moest spoelen van zijn plek. Toch zat het niet tussen de cadeautjes die ik kreeg. Nooit heb ik dat Barbie platenspelertje gekregen. Minuscuul klein en het werkte nog ook. Miniatuur vinyl plaatjes waar echte Barbieliedjes uitkwamen via een nog minusculer naaldje. Ik was zó verliefd. Ik zie het nog altijd voor me. Mijn ouders vonden het ongetwijfeld een onzinnig cadeau. Veel te duur (wel 36 ouderwetse guldens en 95 cent, zelfs dat weet ik nog) en ongetwijfeld zou het niet lang geleefd hebben, zeker niet in mijn handen.

Toen ik 15 werd, had ik mijn zinnen gezet op een zilveren ringetje dat ik ergens had gezien in een etalage. Het leverde een speurtocht op met mijn moeder. Ik moest en zou bij de aankoop aanwezig zijn. Stel je voor dat ze met het verkeerde ringetje thuis zou komen. Maar was het nu in Leiden, Leidschenhage of Den Haag? Stad en land hebben we afgezocht naar die etalage. Uiteindelijk werd mijn droomring teruggevonden in Leidschenhage. Opgetogen gingen we naar binnen. Mijn moeder was blij dat de zoektocht ten einde was, we hadden nog net geen blaren op onze voeten. Een drama bleek onafwendbaar. Toen ik vroeg naar de zilveren ringetjes keurde ik de door de winkelbediende getoonde exemplaren direct af. Ik bedoelde de andere etalage … Ik wist niet van het bestaan van wit goud. Mijn droomexemplaar bleek niet van zilver te zijn. In plaats van op een budgettair verantwoord cadeau, bleek ik verliefd te zijn op een exemplaar van wel 600 gulden. Totaal gedesillusioneerd kwam ik met een ander verjaardagscadeau thuis, een oh zo functionele tas voor mijn schoolboeken.

Nog steeds kies ik mijn eigen verjaardagscadeau uit. Tegenwoordig bestel ik een stapel boeken bij Amazon en dan kan ik er weer een tijdje tegen. Er staat dit jaar één ding op mijn lijstje: KOOPKRACHT.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten