Altijd heb ik gezegd dat ik nooit mijn leven over wil doen, zeker de schooltijd niet. Kan me eigenlijk niet voorstellen dat er mensen zijn die dat wel willen. Proefwerkweken, examenstress, puberteit, puisten, andere onzekerheden, al dat liefdesverdriet; een aaneenschakeling van frustraties en dieptepunten. Nooit meer!
Desondanks heeft iedereen waarschijnlijk wel een hoogtepunt, al is het er maar één. Ik diende op de middelbare school een docent van repliek, daarop maakte hij mij uit voor feministe, de conrector werd het volgende station. Ik had alleen maar gezegd dat hij ‘ook op tijd had kunnen komen’. We hadden proefwerkweek, hij was tien minuten vertraagd, het lokaal moest verbouwd worden en hij stelde voor na de bel door te gaan. Wij hadden meer proefwerken te maken.
Ik moest wachten op de gang (conrector was telefonisch in gesprek) en de docent arriveerde, stormde direct naar binnen en werd tot mijn hilariteit verwezen naar de gang vanwege dat telefoongesprek. Ik vinkte af: 1-0 voor Margriet; 2-0 volgde snel: de docent haalde zijn lunchpakket uit zijn zak en begon te eten. Daarop zei ik “Goh meneer Van G., leerlingen mogen niet eten of drinken in de gangen; mogen leraren dat wel?”. Hij verklaarde dat het een goede vraag was voor een kinderpsychiater waar mijn ‘agressie’ vandaan kwam en vertrok met de mededeling dat hij de conrector nog wel zou spreken. Die was overigens soepel, excuses aanbieden en weer de les in. Een lopend vuurtje door de school en ik was het gesprek van de dag, ruzie met meneer van G.
Sinds twee jaar weet ik dat ik ADHD en nog wat heb. Had die docent toch gelijk, psychiatervoer. Toen was ik echter 'alleen maar brutaal, lastig etc.'. Met deze kennis wil ik wel veel overdoen, maar die dag? NOOIT!
Geen opmerkingen :
Een reactie posten