De
bomaanslag in Boston heeft de VS en de rest van de wereld wakker geschud. Er waren
negenduizend politieagenten op de been om een op de vlucht zijnde verdachte uiteindelijk
levend in te rekenen.
Ik vraag me af wat dit internationaal voor gevolgen heeft.
In de afgelopen week zijn er gifbrieven en andere verdachte pakketjes opgedoken
en onderschept. Zijn we nog wel veilig? Wat gebeurt er nu op luchthavens? Ooit
was het anders en onschuldig. Ik ben wel eens in Athene met de verkeerde koffer
naar buiten gelopen zonder door iemand aangesproken te worden. Buiten ontdekte
ik de vergissing, ging terug naar binnen, ruilde mijn koffer om voor de juiste
en ging weer naar buiten. Pas toen werd ik gevraagd of ik iets aan te geven had
…
Langer geleden - een kleine dertig jaar terug - bevond ik mij op het vliegveld in Athene. Ik was twee weken op vakantie geweest, 18 jaar en voor het eerst echt alleen van huis en in het buitenland. Achteraf gezien ben ik de dans ontsprongen, mijn moeder herkende dat direct. Ik was verbijsterd over haar conclusie.
Ik was spontaan op het vliegtuig gestapt op uitnodiging van
een zus van mijn beste vriendin. Vijf meiden gingen zes weken naar Griekenland
en ik ging er naartoe om het resultaat van een kappersbezoek te laten zien - er
was een bed over in een van de appartementen - mijn vriendin ging namelijk niet
mee. Zij ging apart naar Griekenland op een ander moment. Noem het spontaan,
impulsief. Het klopt allemaal. Maar het was leuk, gezellig, spannend - en oh
ja, ik moest ook nog met het vliegtuig. Was even vergeten dat ik bang was om te
vliegen …
Het weerhield me niet, ik ging, vond het appartement na
bijna 24 uur onderweg te zijn geweest met de hulp van een door mijn vriendin getekende
plattegrond van het dorpje, een behulpzame buschauffeur in Athene. Op het
busstation hielp hij mij bij het kopen van het kaartje. Hij bleek de chauffeur
van mijn bus te zijn. Speelde onderweg bij de tussenstop voor chaparonne en ’s
nachts aangekomen in Volos hielp hij mij aan een plekje in een taxiritje naar
Afissos. De taxichauffeur leverde mij om een uur of vijf ’s morgens af in een
donker en verlaten dorpje. Na veel bonzen op de deur van het appartement deed
een slaperige vriendin van mijn vriendin open. Ze trok wat aan en vertelde dat
de rest op de platia was (het dorpsplein). Aldaar ging de bakker net open en
nuttigde ik mijn eerste Griekse roombroodje. Een gezellige week volgde waarna
hun vakantie er op zat, zij vertrokken met de bus terug naar Nederland en ik bleef
enigszins beduusd achter. Opeens voelde ik mij alleen in een vreemd land. Maar
ik had inmiddels contacten genoeg.
Na een paar dagen vertrok ik naar Athene en zocht contact
met een paar nieuwe vrienden die ik in dat dorpje had leren kennen. De volgende
ochtend zat ik in het hotel aan het ontbijt toen ik aangesproken werd door een
Amerikaan. Hij vroeg mij wie ik was, wat ik deed etc. Toen ik vertelde dat ik
net afgestudeerd was als secretaresse, vertelde hij dat ik véél te mooi was om
te hoeven werken. Hij kon mij de hele wereld laten zien, Brazilië, India, noem
maar op.
Ik keek hem aan, barstte in lachen uit, stond op, pakte mijn
tas en riep uit “Yeah right, I’m going shopping”. Toen ik dit bij thuiskomst
aan mijn moeder vertelde, slaakte ze een zucht van verlichting en zei “meid, je
had wel op de blanke slavinnenhandel kunnen belanden” … Ik was verbijsterd. Die
zag ik niet aankomen. Ik dacht alleen maar “die vent is gek”. Achteraf gezien
was het mogelijk een ronselaar voor drugskoeriers.
Een dag later vertrok ik terug naar Nederland. Op het
vliegveld ging ik na het inchecken nog even naar de taxfree shop. Daar moet het
gebeurd zijn. Kan me niet voorstellen waar anders. Ik kocht een parfummetje en
ging naar de gate. Toen ik het vliegtuig in wilde, was ik mijn boardingpas
kwijt. Ik wist mijn stoelnummer en welke rij maar het kaartje was toch echt
spoorloos. Ik vertelde de stewardess dat mijn boardingpas kwijt was maar dat ik
mijn stoel- en rijnummer wist. Ik vertelde dat ik het kaartje waarschijnlijk in
de taxfree shop had laten liggen bij het betalen. De piloot werd er bij gehaald.
Ik vloog KLM. Er werd geen probleem van gemaakt. De piloot concludeerde dat we
zouden wachten tot iedereen op zijn plek zat. Als stoel 9H dan nog steeds leeg
was, mocht ik er gaan zitten, was die stoel bezet … dan kwam ik gezellig bij
hem in de cockpit.
Achteraf wel jammer dat mijn stoel leeg bleef. De cockpit is
immers allang niet meer toegankelijk met alle beveiligingseisen van vandaag de
dag.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten