vrijdag 3 oktober 2014

Borstkanker: sexy?

#tejongvoordebus

Toen ik deze week in Venlo was bij @VieCuri bij de “live DIEP flap operatie” werd tijdens een presentatie tussendoor verteld dat de gemiddelde leeftijd van vrouwen met borstkanker tussen de 50 en 65 jaar ligt (of ergens in die richting), maar dat in “reclame” spotjes vooral jonge vrouwen worden gebruikt “omdat zij sexy zijn”.

Mijn haren schoten overeind want ik kan daar niets mee. Ik was 36 bij mijn eerste ronde, ik voelde mij allesbehalve #sexy. Toen ik overtuigd was “helemaal klaar te zijn met borstkanker en slechts de rest van mijn leven mee te hoeven werken aan een jaarlijkse controle onder het genot van een cappuccino” kondigde zich ronde 2.0 aan [niemand heeft ooit verteld over “nieuwe ronde: nieuwe kansen”]. Opnieuw borstkanker en nog steeds “te jong om door de mand te vallen bij het bevolkingsonderzoek”. Excuse me! Maar wat is dáár sexy aan?

Aanstaande maandag vindt er een symposium plaats over het bewezen effect van het bevolkingsonderzoek in de borstkankermaand http://www.deventerrtv.nl/nieuws/article/8725/symposium-over-bewezen-effect-bevolkingsonderzoek-in-borstkankermaand/

Bron afbeelding "bevolkingsonderzoek"

Wat moet ik daar nu weer mee? … en al mijn lotgenoten die niet kwalificeren voor dat onderzoek “omdat ze té jong zijn”. Hoeveel zijn dat er wel niet?

Bij mijn eerste ronde deed ik het alleen, althans tussen mijn oren. Anno 2002 bestond er bijzonder weinig aandacht (zeg maar GEEN) voor wat er tussen je oren gebeurt bij, tijdens en na een diagnose en behandeling voor borstkanker op je 36e met kinderen in de leeftijd 2, 4 en 5. Kort door de bocht “kon je het uitzoeken vanaf het moment dat je uit het ziekenhuis werd ontslagen met de drains nog in je borst”. Op dat punt is anno 2013/14 veel veranderd. Niet alleen vanuit het ziekenhuis. Nu is er internet. Lotgenoten hebben de handen ineen geslagen en hebben elkaar gevonden. Ik had inmiddels mijn blog en zat veel op Twitter. Ik dank God op mijn blote knieën dat mijn lotgenoten mij hebben gevonden (het is niet andersom). Zij kwamen op mijn pad en vonden mij en “sleurden mij aan mijn haren naar binnen”.

Een inloophuis was toen niet wat ik zocht of nodig had en dat zal het ook nooit worden. Digitaal contact over de hele wereld, herkenning en een warm bad, dat spreekt mij wel aan. Dat hele bevolkingsonderzoek gaat aan mij voorbij, levenslang … Beide tumoren vond ik zelf. Daar had ik geen bus voor nodig. Gelukkig maar, want (weet je nog!?) ik ben nog steeds “te jong”.

Geen opmerkingen :

Een reactie posten