Mijn zusje en ik zijn niet vies van een praatje poep op welk moment van de dag dan ook. Maar toen ik enige tijd geleden wat licht roze slijm bekeek bij het afvegen van mijn gat, hield ik het vooralsnog tot opbiechten bij manlief. De oncoloog en verpleegkundig specialist hield ik nog even in het ongewis. Niet omdat ik het zo smerig vind of zo, maar het onderzoek dat erop zou volgen. Zusje had het onlangs zelf toevallig ondergaan en ik dacht ‘ik pas’. En zo keek ik het een tijdje aan.
Laatst op haar verjaardag had ik het erover. Onderzoeken!, aldus haar reactie. Maar het stopte en ik dacht ‘mooi’. Tot een week of zo geleden er weer wat roze slijm opdook. Toch maar opgebiecht toen we deze week bij de verpleegkundig specialist zaten. ‘Goed dat je je hoofd niet in het zand steekt’, aldus A. Ik mompelde wat van ‘nou, slechts een maand of zo. Ze ging het overleggen met de oncoloog. Dat was maandag. Dinsdagochtend ging de telefoon. De secretaresse van de MDL-poli had mijn doorverwijzing voor een colonoscopie al binnen. Ze gingen het even met spoed doorzetten zodat het nog voor de eerste chemokuur afgerond kon zijn.
‘Jippie’ zei ik. Ik kreeg een mailtje en moest een filmpje bekijken en vragenlijst beantwoorden. ‘Doe het zo snel mogelijk’ zei ze nog. Om 14.30 uur belde ze weer. ‘Morgenochtend om 9.45 uur hebben we een spoedgaatje in de agenda’. Het recept was al doorgestuurd en ze gaf me een instructie over de telefoon.
Na 15.00 niets meer eten
Om 18.00 uur beginnen met sachet 1 van Pleinvue (voor niet-Franstaligen onder ons vrij vertaald als ‘vrij zicht’ in het darmstelsel). Aanvullen tot 500 ml water en met kleine slokjes het mierzoete mengsel dat zogenaamd naar mango zou moeten smaken, in een uur opdrinken. Daarnaast nog minstens een liter water, thee etc. En dan maar leegpoepen.
Zusje had me al gewaarschuwd om handdoeken rond het toilet te leggen. ‘Het gaat mis’ waarschuwde ze. Duh! Daar trap ik niet in. Bij de allereerste vage drang ben ik met 500 ml beker thee en iPad op de wc gaan zitten. Mijn buik voelde inmiddels aan alsof ik een flink aantal maanden zwanger was en een harde buik ervaring beleefde. Ik ben niet meer van de wc gekomen voordat ik leeg was. ’s-Nachts verliep prima, alhoewel ik onrustig heb geslapen.
Tussen het ophalen van het recept (waarvan de apotheek toevallig nog net 1 setje bleek te hebben) en thuiskomst was het na 15.00. Eten zat er niet meer in. So be it. Dat had ik natuurlijk anders kunnen doen.
Dag 2 sachet A en B samen vermengen tot 500 ml substantie. En opnieuw in kleine slokjes opdrinken. Let wel: ‘Het wordt een vroegertje voor je’ aldus de secretaresse. Ik moest het om 5.45 door mijn gieltje hebben gegoten. Toevallig stond manlief al om 4.30 naast zijn bed vanwege vroege dienst. Dus samen vroeg op voor de verandering.
Dag 2 was minder mierzoet en minder vies. Met de neus dicht prima te doen. Mijn onderkant was echter niet meer zo blij met alles wat eruit gespoten werd en ging demonstratief op slot.
Vanwege het roesje dat ik bij het onderzoek zou krijgen, mocht ik tot 24 uur na het onderzoek niet actief deelnemen aan het verkeer. Probleem. Zoonlief moest naar ‘school’ en manlief had een cursus waar hij niet onderuit kon. Zo gebeurde het dat ik al even na 8.00 uur bij de poli stond. Dan kon zoonlief direct door naar de Fontys.
Ruimte zat bij de poli. Een grote leestafel en daar zat ik te wachten met iPad tot ik aan de beurt was voor mijn colonoscopie. Ik was er van overtuigd dat het ergste leed geleden was en ik was er helemaal klaar voor om mee te kijken naar de binnenkant van mijn darmstelsel.
De arts liet op zich wachten in een andere behandelkamer en zo lag ik gezellig te kletsen met de verpleegkundigen. De saturatie- en bloeddrukmeter hadden het er druk mee. Die bleven gaan. De arts kwam uiteindelijk een half uur later dan gepland binnen en diende het roesje toe. Daarna weet ik nog maar weinig. Niets gezien. Ik weet alleen dat ik opeens gigantische pijn had en ‘stop’ gilde. Ze stopte en zo eindigde het in een onvolledige scopie waarop vooralsnog geen bijzonderheden waren gezien.
Gisteren belde de verpleegkundig specialist met de uitslag, ook over de ejectiefractie test (hartpompfunctie) die ik dinsdagochtend had ondergaan. Die was goed. Geen verrassing. De scopie was dus onvolledig en er werd een nieuwe geadviseerd maar dan met propofol als roesje. Nog net geen narcose maar waarschijnlijk zonder pijn. Oorzaak waren scherpe bochten in mijn darmen. Lekker dan. Dat doen we niet meer. Alternatief is een ct-coloscopie. Dan hoef ik mijn darmen niet te spoelen maar slechts een radioactief drankje te drinken waarna mijn darmen oplichten op de ct. Prima, doen we dat. Maar je voelt ‘m wel aankomen. Mochten ze onverhoopt toch iets ontwaren, dan komt die propofol methode met opnieuw die mierzoete smerige Pleinvue er opnieuw aan.
‘Geen haast’ aldus A. ‘Eerst maar eens die chemo aanstaande maandag. Die chemo is om 13.00 uur in Eindhoven. Om 10.00 nog even Fulvestrant injecties laten zetten in de Veldhovense vestiging, door naar de oogarts om 11.00 want ik zie al een tijdje wazig met mijn rechteroog en dan … Hop hop naar de chemopaal en de hoofdhuidkoeling.
En dinsdag nog even naar de haarspecialist om te kijken of mijn haarwerkje van 2013, destijds amper nodig gehad, nog herbruikbaar is met een aangepast kleurtje. Stel dat er weer een luchtbel ontstaat op mijn kruin …
En er is nog iets: iets over een WIA-aanvraag. Maar die doe ik apart.
