Ik wist dat dit een van de mogelijkheden was. Door de locatie van de tumor was het ook voor mij wel makkelijk te bepalen dat deze op zijn minst kleiner was geworden. Je hoopt erop dat het niet alleen bij krimpen blijft, maar als de chemo daadwerkelijk je tumor om zeep heeft geholpen, is dat wel een feestje waard. De oncoloog benadrukte voor de vorm dat deze uitslag niet betekent dat de operatie nu niet door hoeft te gaan. Gelukkig was dat geen verrassing. Mijn borst krijgt als oorspronkelijke huisbaas van mijn tumor geen gratie, maar de doodstraf. Mijn buikvet en –vel krijgen de eer om de dienst overnemen. Nu maar hopen dat mijn aanstaande “buikborst” nooit of te nimmer nieuwe kraker zal binnenlaten.
Het was evenmin een verrassing dat de aanstaande
anti-hormoontherapie ter sprake werd gebracht. Deze wordt inderdaad liefst zo
snel mogelijk na afronding van de chemo opgestart. Het slikken van die
pilletjes blijft mijn nachtmerrie. Behalve de vrees voor mijn “humeur” en dan
is dat lichtjes uitgedrukt, ben ik nu vooral bang voor verdere aantasting van
mijn slijmvliezen. Daarbij ligt de nadruk op mijn rechteroog. Bij de
regelmatige controles van de oogarts schommelt mijn zichtvermogen tussen de 50
en 90 procent. Tussen de controle-momenten door lijkt mijn oog vriendschappelijke
banden te onderhouden met de 50 procent. Mijn linkeroog krijgt het tekort niet
gecompenseerd, zeker niet bij regelmatig beeldschermgebruik van laptop of tv.
Zelfs een beetje fröbelen op mijn gsm is al snel aan limieten gebonden. Dit
alles heeft tot gevolg dat ik bij de geringste duisternis al niet meer achter
het stuur durf te kruipen. Ik vraag me af of het zelfs bij daglicht nog wel
verantwoord is. Lezen is een ramp en ik weet dat dit niet al te lang mag duren.
Zonder aanvang van anti-hormoontherapie zal het percentage naar verwachting
verbeteren.
Een ander probleempje van de laatste tijd is mijn humeur.
Man en kinderen kunnen nog maar weinig goed doen. Bij het minste geringste
vlieg ik uit de bocht. De chemo kan zorgen voor stemmingswisselingen en dat
doet het bij mij dan ook met onbeheerst enthousiasme. Zeker nu de blaadjes
vallen. Ik ben niet depressief maar het zonnetje in huis is niet de titel die
ik momenteel verdien. Het is makkelijk een scenario voor te stellen van hoe ik
zal zijn als deze specifieke bijwerking van anti-hormoontherapie zich loslaat
op mijn psychische gesteldheid.
Als ik in januari/februari met de oncoloog tot overeenstemming
zou komen en die pilletjes zou gaan slikken, zou het dus zo maar kunnen dat ik
de speelbal word van een ‘slecht zicht in combinatie met ernstige
stemmingswisselingen of erger’. De oncoloog begrijpt mijn angsten en ze
vertelde zelfs dat als ik vanwege dit soort bijwerkingen besluit af te zien van
de aanvullende therapie dat het dan niet zo is dat ik niet voldoende inzet heb
getoond. Zij is het met mij eens dat sommige bijwerkingen en gevolgen van een
behandeling te veel kunnen zijn. De kwaliteit van leven komt in dat geval
inderdaad te zwaar in het geding.
Ik was blij met haar uitspraak. Er is natuurlijk geen garantie bij dat deel van de behandeling, net zo min als bij alle andere behandelingen. Er bestaat simpelweg geen computerprogramma of rekenmodule met garanties of de anti-hormoontherapie bij mij wel of niet zal werken, sterker nog, of ze überhaupt wel nodig zullen zijn om de kanker uit mijn lijf te houden. Het is een besluit dat ik moet nemen en waar ik mij goed bij moet voelen en waar ik volledig achter moet staan.
Ik kan het nu naast me neerleggen, gewoon omdat ik voel dat de
oncoloog begrijpt wat ik voel en waar ik bang voor ben. In de auto terug naar
huis bedacht ik mij dat ik misschien niet echt bang hoef te zijn voor
stemmingswisselingen, ook al heb ik er de afgelopen weken wel last van gehad.
Ik bedacht mij dat alle depressies die ik in de afgelopen jaren heb doorstaan
een aanleiding hadden. Er was groot verdriet, verlies en er waren andere
problemen. Al die problemen zijn verleden tijd of hebben een plaatsje gekregen.
Eigenlijk ga ik er helemaal niet van uit dat de borstkanker binnen een paar
jaar opnieuw aan de deur klopt. Ik ben niet bang voor zich nu nog verstoppende
uitzaaiingen. Mijn slechte humeur van de afgelopen weken is voor een deel te
wijten aan mijn angst voor wat de anti-hormoontherapie kan gaan brengen.
bron: http://en.wikipedia.org/wiki/K2 |
Maar waar ik nog het meest van uit de bocht vlieg is de berg
die ik voordien nog even moet beklimmen. Ik moet namelijk nog eventjes de K2
(de Karakoram in Pakistan/China) beklimmen. Gevoelsmatig natuurlijk, maar toch.
Zo zie ik de periode-na-de-operatie. Misschien is het wel omdat ik vorig jaar heb
“geoefend” met mijn voet-operatie. Het staat me nog vers in het geheugen hoe
slecht ik ben in loslaten van bepaalde activiteiten en verantwoordelijkheden. Behalve
ADHD heb ik af en toe behoorlijk autistische trekjes.
Sommige dingen kunnen in
mijn ogen echt maar op één bepaalde manier. Anders is het niet goed. Bovendien
ontbreekt het mij standaard aan geduld. Als ik iets wil of vraag, moet het
direct. Verschil is dit keer ook nog eens een ziekenhuisopname van mogelijk een
volle week. Dat was vorig jaar twee dagen. De kans is reëel dat de verpleegafdeling
na mijn verblijf zwaar overspannen is of voortijds in staking is gegaan. Ze
mogen me drogeren, ik vind het prima.
We zullen het wel zien. Wie weet, wordt de
anti-hormoontherapie een eitje na een “weekje ziekenhuis en zes weken loslaten
en afhankelijk zijn”. Daarna zijn de touwtjes weer van mij. Tot die tijd is er
gelukkig toch nog een groot voordeel te benoemen. Dat is natuurlijk dat ik ook
deze winter (of een groot deel daarvan) géén autoruiten van ijs of sneeuwlagen
hoef te ontdoen.
Indrukwekkend Margriet! Dat is het enige woord dat raakt aan mijn gevoel op dit moment. ...na het lezen va wat jou overkomen is, het gevecht dat je weer aan moe(s)t gaan en bovenal de manier waarop jij met je situatie om gaat en de manier waarop jij in het leven staat en beschrijft wat je voelt en doet. Geweldig indrukwekkend! Gefeliciteerd met deze uitslag en ik wens je heel veel succes en sterkte met de operatie, het herstel en alle beslissingen die je nog moet gaan nemen. Maar dat gaat ongetwijfeld goed komen.....gewoon door hoe jij bent. Liefs Patricia
BeantwoordenVerwijderensuper!
BeantwoordenVerwijderen//Mirjam
Ik stel voor dat jullie een geweldig feest hebben, tumor verwijderen is geweldige prestatie.
BeantwoordenVerwijderen