Zotte Dinsdag - Hoofdtribune Kyocera stadion

Zomaar een doordeweekse dag, voor velen een doodgewone dinsdag, meestal de dag van de langste files omdat de meeste parttime werkende moeders dan in de auto stappen om naar hun werk te gaan. Dat is de saaie dag die ik met jullie wil delen. Mijn dinsdag was gisteren onverwacht en ongepland een bovengemiddeld-met-extremen-gevulde dag. Het was bijna een Dolle Dinsdag (maar dan anders). Beter: een Zotte Dinsdag.

Bron: van Brienenoordbrug blijft open 3-6-2014

Maandagmiddag bleek oudste dochter geen vervoer te hebben voor een ongeëvenaard belangrijke afspraak in de Hofstad. Medestudenten bleken vanuit andere richtingen te reizen en aansluiten was lastig. Ik had zin in een bliksembezoek aan Den Haag en bood aan te rijden. Ik dacht aan een afspraakje met mijn grote broer die we al twee jaar niet of nauwelijks hebben gezien. Zelfs telefonisch contact is sporadisch. Hij heeft het namelijk HEEL ERG DRUK. Ik stuurde een sms’je en vrijwel direct belde hij terug. Strand was uitgesloten, hij had het TE DRUK. Maar we mochten wel naar “zijn tijdelijke werkplek” komen. Aldus werd afgesproken.

Rond 8.45 vertrokken we uit Veldhoven (net na de spits) en ik ging er vanuit dat 11.00 uur centrum Den Haag moest lukken. Het lukte. Gewoontegetrouw rij ik via de Moerdijkbrug en de Van Brienenoordbrug. Via Utrecht heeft ’t niet voor mij. Als ik de golvende hobbels voel in het wegdek Als Rotterdam dichterbij komt, dan ruik ik “thuis”. Amper in Den Haag hoorde ik de laatste verkeersberichten. We waren aan een mini-ramp ontsnapt. Blijkbaar was net nadat wij over de Van Brienenoordbrug waren gereden de brug open gegaan en vervolgens is deze gedurende een uur open blijven staan. Dat had heel anders kunnen aflopen voor de afspraak van Merel.

Om 13.00 was ik terug in het centrum van Den Haag na een bliksembezoek aan het strand van Scheveningen ter hoogte van Seinpostduin. Een moeder moet toch wat als haar dochter een paar uurtjes zoet is met een belangrijk project (dat voorlopig onder zwaar embargo ligt – dus: van mij geen letter). Ik was overigens de tweede klant bij ‘Copacabana’. Dat zal komend weekend anders zijn als de temperaturen oplopen.

De jongedame liet mij nog een tijdje wachten. Haar afspraak liep uit. Vervolgens zaten we binnen enkele minuten op de Utrechtsebaan richting grote broer. Bestemming: het Kyocera Stadion. Dat is namelijk tot en met volgende week de werkplek van de projectleider van het Wereldkampioenschap Hockey 2014 (MIJN BROER – sorry hoor, maar ik ben wel zó trots!).

Kyocera Stadion (foto: Frank)

Onlangs werd hij in een column van Sjaak Bral in het AD (lees het hier: AD 20-4-2014 Sjaak Bral nog uitgemaakt voor “grijze muis”. Beteuterd stuurde hij mij het bericht via email. Sjaak was nogal ongelukkig met het verdwijnen van de groen/gele traptreden in de ontvangsthal van het ADO stadion. De nieuwe grijze tint beviel hem niet. Vervolgens gaf hij de projectleider van de gemeente Den Haag het predicaat “typisch ambtenaar” en “grijze muis” die “duidelijk op de centen is”.

Laat mij eens wat vertellen over die “grijze muis”.

Die grijze muis is inderdaad ambtenaar en wat voor één. Hij heeft zich twee jaar lang – (bijna) non-stop de p…..s gewerkt om voor dit project gedurende deze twee weken een feest van formaat te creëren. Dat heeft hij natuurlijk niet in zijn eentje gedaan. Daar hebben meer mensen aan meegewerkt. Gisteren heb ik er een aantal ontmoet.

Broer zelf had niet zoveel tijd om Merel en mij te entertainen. Hij had het DRUK. De hockeyveteranen waren gisteren uit het (oneerbiedige) stof gehaald. Zij vulden met partners de “World Cup Lounge”. Wij waren van de partij en zaten daar “lekker te loungen” in de zon. Een hapje, een drankje en nog een … 

Tussendoor werden nog zes internationals gehuldigd en uitgewuifd richting hun “hockey-pensioen” (dan ben je nog behoorlijk jong, jong genoeg voor kindjes in luiers gehuld).

Wie is hier nu eigenlijk de VIP?
De VIP staat erbij en kijkt naar de echte held van het evenement.

Frank zat ook in de lounge met de speciale VIP die hij ‘moest’ entertainen (noem het maar ‘mogen’). Na afloop van de wedstrijd vertelde Frank hoe lastig het was om zich met deze VIP over het stadion terrein te verplaatsen. Frank vertelde hoe iedereen deze VIP aansprak en met hem op de foto wilde. Er was geen doorkomen aan.

Doorkijkje naar Frank en zijn held (links van hem, beetje verdekt opgesteld)

Deze VIP was de grote held uit Frank’s jeugd: ‘De Kromme’, ofwel Willem van Hanegem. Ik vroeg nog “heb je hem verteld dat hij je ‘grote held’ was”. Maar nee, hij ging er vanuit dat zijn jeugdheld dat wel begrijpt omdat hij weet dat hij een ‘Feyenoorder’ is en … “ik sta met hem op de foto” (aldus Frank). Vast geen onscherpe, want gemaakt door een fotograaf. Welnu, ik hoop dat Willem van Hanegem dit leest: “Frank was je allergrootste fan”.

Wat hij niet zag, zagen Merel en ik wel: de held van het WK. Frank leek op schaal minstens zo ‘graag gezien’. Wij zagen hoe hij om de haverklap werd aangeklampt door mensen die een praatje wilden maken met de projectleider van het evenement. Echt, iedereen wilde met hem praten. Telkens werd hij overladen met complimenten en gefeliciteerd met het behaalde succes (niet de uitslag van de wedstrijd). Het succes van het feestje dat is neergezet door hem “een typische ambtenaar, een grijze muis nog wel”.

Het zou Sjaak Bral sieren als hij zijn woorden terug zou nemen. Ik ken hem verder niet, maar wat ik uit die ene column van hem kan opmaken een “ouwe zeur met spierballen” (ja, ik ben bevooroordeeld – pure trots heet dat). Iedereen mag weten hoe trots ik ben op deze ambtenaar die ik mijn grote broer mag noemen. Hij heeft tot nu toe volledig binnen het budget (geen Hagenees die daarover zal klagen) een geweldig feest neergezet. Nu alleen nog die bokaal (is er een replica voor de projectleider?).

De wedstrijd van de heren van Oranje tegen Korea mochten wij volgen vanaf de Hoofdtribune. Een uur voor aanvang van de wedstrijd sloeg het weer nog even compleet om. Maar bij aanvang van de wedstrijd was de bui overgedreven.

We zaten slechts een paar rijen onder Willem tussen de VIP’s. De woordvoerder van de gemeente was zo behulpzaam enige hockeyregels uit te leggen (ik moet bekennen dat ik meer verstand heb van tennis). Ik verleende een wederdienst door met hem zoveel mogelijk lawaai te maken tussen de niet-zo-luidruchtige VIP’s. Dat VIP’s er toch wel wat van kunnen qua enthousiasme bleek in de allerlaatste anderhalve minuut. Met totaal verlies van zelfbeheersing gingen de VIP’s volledig uit hun dak. Op de valreep trok Oranje de winst onder de neuzen van de Koreanen vandaan.

huldiging aftredende internationals

De Spits bracht gisteren een interview met deze zogenaamde grijze muis. (lees hier: Spits 3-6-2014. Ik kijk nu al uit naar zijn volgende project. Het WK beachvolleybal 2015. Dat zal plaatsvinden op een mat op de Hofvijver. Ik durf nu al te voorspellen dat ook dit project een geweldig resultaat zal krijgen voor wat betreft de organisatie.

We bleven nog voor een laatste drankje en praatje. Opnieuw regende het lovende woorden heen en weer. Zelfs de grootste tegenstanders rond het stadion blijken volledig om te zijn door de soepelheid waarmee de organisatie verloopt en het vrijwel volledig uitblijven van de gevreesde overlast voor de omliggende bedrijven.

Rond 22.00 uur stapten we weer in de auto. Het heeft zo moeten zijn, ik dacht “die brug is dicht” … Maar net voordat de Van Brienenoordbrug in zicht kwam, stonden we opeens stil op de A16. Ik speurde op Twitter. Mijn voorgevoel bleek waar te zijn. De brug was zojuist bij een test voor een tweede keer die dag open blijven staan. Naarmate het langer duurde stapten steeds meer mensen uit hun voertuig. Er werd geflaneerd, hondjes werden uitgelaten, kleine kinderen (wakker geworden door de stil gevallen motoren en weggevallen beweging) werden gelucht. Hier en daar kwam zelfs een voetbal of een paar hockeysticks tevoorschijn. Er werden balletjes heen en weer geschoten, duels werden aangegaan. Het kon allemaal op de autovrije rijbanen noordwaarts.

Er waren ook minder geduldige reizigers (minder verstandig, ook dat nog). Bestuurders van voornamelijk kleine voertuigen wisten te draaien en begonnen massaal via de vluchtstrook terug te rijden richting centrum Rotterdam. De uiteindelijke file was minstens 7 kilometer. Hoe wilden ze op een andere route komen? Levensgevaarlijk en te zot voor woorden. Uiteindelijk draaide een verstandige trucker zijn cabine met oplegger vol op de vluchtstrook. De ‘vluchters’ konden niets anders dan wederom draaien en proberen terug te komen in de file.

Opeens zagen we hoe vanuit zuidelijke richting de auto’s weer langs reden. De brug was weer dicht. Na anderhalf uur konden we onze thuisreis hervatten. Gelukkig stonden we aan de kop en kwam ook onze rij vrij snel weer in beweging.

Zondag gaan we weer. Dan zullen we maar over Utrecht rijden …