Een labrador of je leven

Het is maar goed dat de reddingsactie voor de met-de-dood-bedreigde-labradors van de Universiteit Maastricht nu pas speelt. Ik weet wel zeker dat ik op basis van mijn principes een zware discussie zou hebben gevoerd met mijn oncoloog. Op grond van deze feiten zou ik minstens hebben getwijfeld over de acceptatie van de (voor mij misschien zelfs levensreddende) behandeling in de vorm van herceptin (trastuzumab).

bron: proefdiervrij

Herceptin is een belangrijke zet bij de behandeling van Her2neu-positieve tumoren bij borstkanker. Dit medicijn dat via infuus wordt toegediend, geeft weinig tot geen bijwerkingen … maar helaas geldt dat niet voor iedereen. Een belangrijke bijwerking die slechts in een paar procent van de gevallen optreedt, is hartfalen. Het is meer dan een vermoeden dat mijn welzijn gebaat is bij de resultaten van de onzalige dierproeven van Universiteit Maastricht zoals die deze week de krantenkoppen weten te halen.

Het brengt mij halsoverkop in een zwaar dilemma. Is mijn welzijn het leven waard van zelfs maar één labrador? Kort door de bocht? NEE! Wat is er leuker en schattiger dan een labrador (pup). Afgezien van het feit dat labradors ideale honden zijn om op te leiden als hulphond,of blindengeleidenhond zijn ze ook als regulier huisdier ronduit koddig. Het idee alleen al dat zulke dieren worden ingezet voor dierproeven. Voordat ze geschikt zijn voor deze dierproeven wordt bij de pechvogels een pacemaker ingebracht, of worden elektroden geplaatst. Vervolgens zijn deze honden geschikt voor gruwelijk onderzoek waarna een gewisse dood volgt door ernstig hartfalen (bij de een sneller dan de ander afhankelijk van de groep waarin ze terecht komen “graad 1 t/m 3”.

Ik weet één ding en daarbij heb ik tot maandagochtend om “een statement” te maken. Liefst zeg ik mijn eerstvolgende en tevens laatste kuur af. Is dat echter zuiver een op principes gebaseerd besluit of ligt het anders? Een buitenstaander denkt misschien dat ik makkelijk praten heb. Het gaat immers om mijn laatste van 17 kuren. Dat kan gezien worden als een makkelijk besluit. Misschien ben ik wel blij om die laatste kuur te ontlopen, zeker omdat de laatste van 17 niet zoveel meer uitmaakt. Aan de andere kant … dit deel van de behandeling is zonder meer “een fluitje van een cent”. Voor mij dus en niet voor de dieren die mij voorgingen in het onderzoekstraject. Moet ik het nu andersom zien en denken … dan zijn ze niet voor niets gestorven?

Herceptin is in de onderzoeksperiode ongetwijfeld ook getest op een diersoort, mogelijk een die mij en onze boxer dicht aan het hart ligt (zijn beste vriendje is een labrador retriever). Dat idee en die wetenschap gaat mij een stap te ver. Lotgenoten die (al dan niet ernstig) hartfalen oplopen door hun herceptin kuren zijn niet te benijden. Dat de maximale beperking op deze risico’s wordt behaald ten koste van de levens van labradors of andere (huis)dieren gaat mij persoonlijk echter te ver.

Nee, ik wil ook niet dat aapjes worden gebruikt als proefdier. Evenmin schattige konijntjes die gruwelijk worden mishandeld om veilige cosmetica te kunnen produceren. Evenmin word ik blij van schattige witte muisjes die ze volstoppen met tumoren of erger.

En toch ja … ik weet het. Voordat medicijnen (en ook cosmetica) veilig te gebruiken zijn, is veel diepgaand onderzoek nodig om veel ellende te kunnen voorkomen. Maar toch … het MOET anders. Van cosmetica weten we inmiddels dat het anders kan. Er bestaat diervriendelijke make-up. Voor medicijnen moet dit hopelijk ook kunnen. Daarvoor is (denk ik) geld nodig!

Geld voor veilig onderzoek waarbij dierenlevens gespaard worden … voor en door iedereen die mascara op haar (of zijn) wimpers wil smeren tot wie een maximaal veilige herceptin kuur wil doorstaan zonder gewetenswroeging te hoeven hebben over hondjes die het leven hebben moeten laten op al dan niet gruwelijke wijze.

Want: ieder leven is één te veel!