Slecht nieuws of een schop onder de kont?

Hoe breng je slecht nieuws naar buiten? Zelf ontdekte ik het toen ik mijn koude handen probeerde te warmen onder mijn oksels. Een knobbeltje! Niet weer … Ja toch. Dat was maandagavond 12 december jl. De 18^e had ik toevallig al een halfjaarlijkse controle afspraak staan bij het Borstcentrum. ‘Zou ik wachten’? De volgende ochtend na toch niet zo lekker te hebben geslapen besloot ik toch maar te bellen naar het Borstcentrum met de vraag of ik eerder mocht komen. Na een tweede belletje die ochtend mocht ik direct in de auto springen.

Toen ik mijn kleding uittrok, bleek er een bloeduitstorting te zitten. Had ik zo hard geknepen? Ik dacht van niet en de verpleegkundig specialiste dacht nog aan een ontstekinkje. Maar toch maar even een echo en eventueel een punctie erachteraan.

Die punctie volgde want de radioloog zag toch echt een knobbeltje en geen ontstekinkje of geïrriteerd vetweefsel zoals eerder dit jaar in april aan de andere kant van mijn reconstructieborst.

Om het niet al te ver uit te wijden (waar ik maar al te goed in ben), de uitslag was niet goed. Een recidief uit 2020/21 en mogelijk door de bijkeukendeur (de lymfeklieren) naar binnen geslopen.

Een pet scan volgde afgelopen donderdagmiddag 21 december. De uitslag zou vrijdagochtend volgen. Donderdagavond stonden we op het punt om uit eten te gaan toen ik (gelukkig) besloot even online te kijken of de uitslag al bekend was. We zijn alsnog uit eten gegaan, ‘nu zeker’, concludeerde manlief.

Ik las van alles tussen de regels door voordat ik afsloot. Verdachte plekjes, metastasen, rechterlong, skelet, rond de slokdarm en luchtpijp, bekken beide kanten, schouderblad, lymfeklieren in de hals. Hatsaflats. Mijn pet scan moet er hebben uitgezien als een verlichte kerstboom. Er werd zelfs gesproken over plekjes in de rechterbil maar die konden ook komen door subcutane injecties. Duh! Littekenweefsel dus omdat ik sinds 2014 in diezelfde bil tweemaandelijks een naald ingestoken krijg met B12.

Toen we de volgende ochtend door de voor mij nog onbekende chirurge werden binnengeroepen (mijn voormalige is net met pensioen gegaan), brak ik het ijs met ‘slecht nieuws hè’. Ze beaamde het en vertelde dat er nog een tweede knobbel was waar ook nog een punctie van wenselijk was om uit te sluiten dat die niet onverhoopt andere eigenschappen vertoont. Vervolgafspraken volgen, punctie, oncoloog (en niet die ene waar ik drie jaar geleden een onaangename ervaring mee had. Een die mij niet kende en dacht dat ik de risico’s achteloos van tafel wuifde door nabehandeling met chemo of hormoontherapie te weigeren). Ik sta nog altijd vierkant achter dat besluit. Met of zonder die therapie zou ik nu in hetzelfde schuitje hebben gezeten. Of niet. Ik heb drie goede jaren gehad, die voelen goed en maken mij nu des te sterker.

Gistermiddag zaten we bij de huisarts. Daar had ik (voorgevoel?) mij al ingeboekt bij de huisarts die mij gisterochtend al belde. Ze had niet gezien dat ik al ingepland stond maar had de brieven van het ziekenhuis ontvangen. Ik ging voor een vitamine B12 prik en een babbeltje. Toen ik dat plande, was ik nog in de modus van iedereen gerust stellen ‘joh, ronde vier, daar komen we ook wel doorheen. Het leven mag blijkbaar niet al te saai worden.’ Zoiets …

Onze huisarts is bijzonder en ziet in mij een uitzonderlijke kracht. Die voel ik ook. Zeker nu. Als ik besluit niet dood te gaan (aldus de huisarts) dan gebeurt dat waarschijnlijk ook niet. Makkelijk praten want ik heb nog nergens last van. Ondanks die kerstboomverlichting op de pet scan. Ik heb al zo vaak een trukendoos kunnen openen in uitzichtloze situaties, waarom dan nu niet! Er zijn mensen die wonderbaarlijk genezen nadat ze zijn opgegeven. Ik ben nog niet opgegeven, slechts ‘niet te genezen’ volgens de medische kennis. Is dit mijn definitieve schop onder de kont? Moet ik iets met mijn leven dat ik steeds maar weet uit te stellen? Ik heb de afgelopen tijd het universum aangeroepen om een oplossing te bedenken voor de sollicitatieplicht die er weer komen gaat als mijn contract half februari afloopt. Ja, dit is een uitweg. Ziekmelden en worden doorbetaald. Met uitzaaiingen ben je behoorlijk ziek. Enfin, de schop onder de kont was een uitspraak van mijn vader nadat mijn moeder plotseling overleed. Soms heb je een schop nodig, soms komt die te laat. Komt deze schop te laat?

Ik herinner mij vooral een spreuk van mijn eerste vakantie in Griekenland: θα πάμε να δούμε. We gaan en zien wel. Dat was bedoeld als we zonder plannen op stap gingen, maar nu gaan we het beleven.

En als alternatief pik ik een lijfspreuk van een lotgenoot:

‘Be the kind of

Woman

that when your feet hit the floor each morning

the devil says,

Oh crap she’s up’.

De belangrijkste mensen in mijn leven zijn ingelicht, nu de buitenwereld nog. Merry Christmas allemaal (en dat is geen grapje, dat meen ik echt). Hier wordt maandag een gevulde kalkoen binnengebracht van vijf kilo. We zijn met zijn zevenen. Misschien moeten we op zoek naar wat eenzame mensen die een bordje lusten.