Lekke reddingsboeien

Eind juli was het eindelijk tijd voor de driemaandelijkse controle. Ik vond het zwaar om drie maanden te moeten wachten voordat ik weer bloed mocht laten prikken. Driewekelijks voelde veilig en vertrouwd. Iets van er-bovenop-zitten. Ik had al een voorgevoel. De fantastische uitslagen van eind april gaven onbewust een garantie-tot-de-deur-gevoel. Dat voorgevoel klopte helaas. Wanneer klopt mijn voorgevoel überhaupt niet.

Een van de tumormarkers, degene die in april nog net boven normaal balanceerde, bleek nu opnieuw gestegen. De ander was stabiel.

Van overal naar nergens

De bloeduitslagen waren een voorbode voor de uitslag van de pet-ct scan van afgelopen maandag. Een van de twee tumormarkers was tot bijzonder normale waarden gedaald, de ander is er bijna. Ik ging dan ook vol vertrouwen op de tafel liggen voor de scan. Het moest wel goed zijn. Toen ik ’s-middags familie en vrienden appte dat de chemo heeft gewerkt en dat er NIETS meer te zien is kreeg ik verschillende reacties.

Eindstreep in zicht, en dan?

Maandag over een week is het tijd voor de laatste chemokuur van deze serie. Ik heb geen twijfel dat dit de laatste chemo ooit zal zijn, maar hopelijk is het voorlopig gedaan met deze behandelingen. Ik heb het wel gehad. Niet dat ik last heb van bijwerkingen, totaal niet, nog geen aft in mijn mond die mij kwelt. Het zijn slechts irritante kwaaltjes die mij pesten omdat mijn immuunsysteem mij in te steek laat.

Chemo 2: aandacht voor partners

De tweede chemokuur is er vorige week maandag in gegaan. De bijwerkingen blijven opnieuw uit. Waar ik vooral last van heb gehad, zijn de darmonderzoeken nog voor de kerst. Mijn darmen gingen pardoes op slot en leken te denken ‘bekijk het met je zooitje’.